Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, februari 28, 2011

De beugel er eindelijk af!

"Dat was me een spektakel vannacht, he?", vraagt Rick bij het opstaan. Ik heb geen idee, waar hij het over heeft, want ik heb voor Pampus gelegen. Het blijkt flink geonweerd te hebben.

Het is een grote dag voor Saskia vandaag, want na bijna 3 jaar (op 12 maart 2008 kreeg ze hem, waar een blog al niet goed voor is!) gaat haar tweede ronde beugel eraf. Ze heeft hier heel erg naar uitgekeken, want ze heeft tenminste een derde van haar leven een beugel gedragen.

Het is heel warm buiten, minstens achttien graden, en onderweg naar de orthodontist horen we op de radio, dat er een tornado watch is. Wat een vreemd weer hebben we toch de afgelopen weken.

Terwijl Saskia in de behandelkamer ligt, ga ik buiten zitten lezen. Het is zulk lekker weer en ik vind de wachtkamer van de orthodontist naar donker. Precies als ik na een uurtje weer naar binnen ga, denkend, dat Saskia wel bijna klaar zal zijn, komt zij met een keurig recht gebit lachend aanlopen. Aan niets is te zien, dat die tand mist!


Thuis help ik Saskia met haar lunch maken en rijd haar dan naar school. Opeens wijst Saskia naar de parkeerplaats van het zwembad hier tegenover. Daar lopen drie herten met kleine geweien doodgemoedereerd midden op het asfalt. Saskia vertelt vorige week ook een vos gezien te hebben. De dieren hebben de lente ook in hun bol, kennelijk.

Bij de school loop ik met Saskia mee naar binnen om haar aanwezig te melden. Ik vind het nog steeds zo leuk om de high school binnen te gaan. Hij is zo Amerikaans!

Er hangen vlaggen met "we strive for excellence", heel getalenteerde kunst door de studenten gemaakt en overal is het schoolsymbool, de Warhawk, te zien. Vlakbij de ingang ligt het grote, ultramoderne mediacentrum van de school. Het is zo anders, dan "mijn" gymnasium vroeger met ongeveer 600 leerlingen.

Keurig op tijd voor mijn afspraak met Sharon rijd ik naar de sportschool. De zon is intussen verdwenen en de lucht ziet er dreigend uit. Inderdaad breekt halverwege het uur de zondvloed uit. De hagel klapt op het dak, maar gelukkig blijven tornado's uit. Intussen komen alle spieren ruimschoots aan bod. Ik "moet" tenslotte volgende week weer in bikini!

Vandaag doe ik er geen cardio bij, want Cosmo is nog niet uitgelaten. Alleen regent het nog steeds keihard, dus ik wacht tot het iets minder wordt, voor ik erop uit ga. Onderweg kom ik mijn buurvrouw tegen, die haar kinderen van school gaat halen. Duidelijk begrijpt zij niet, waarom ik vrijwillig buiten loop in dit weer. Tja, een hond heeft ook behoeftes en is wat dat betreft niet veel anders, dan een kind. Cosmo vindt de regen vreselijk, dus ver wandelen we al niet.

Bij Whole Foods haal ik een aantal boodschappen en multigrain sushi voor de lunch. Die peuzel ik, al kijkend naar de laatste aflevering van Boer Zoekt Vrouw op. Eerlijk gezegd vind ik de aflevering maar saai.

Wel leuk, dat Pieter en Hans ook vrouwen hebben gevonden, Gerhard leek er minder enthousiast over. Annemarie kwam opeens wat los, jammer, dat Adriaan zo'n hork was. De drie "succesvolle" boeren lijken heel blij met hun "vrouwen". Ergens had ik ook wel met Marcel te doen. Hij wilde zo graag! Vreemd genoeg kwam hij deze aflevering weinig aan bod. Ik ben benieuwd, wie er over een jaar nog samen zijn.

Rick wil Saskia's beugelloosheid vieren en zij mag kiezen, wat ze wil eten. Dat wordt Outback, hun sirloin steak vindt Saskia heerlijk. Gelukkig voor haar blijkt online, dat die ook een goede keuze is qua calorieen.

Omdat Saskia een project voor school klaar moet maken, gaat Rick het eten ophalen. Mijn zalm met gestoomde haricots verts en een gepofte aardappel smaakt ook erg goed. Het restaurant is duidelijk ook goed in andere dingen, dan steak.

Hieronder het familierecept van de chili. Het is in het Engels en Ricks vader heeft het duidelijk uit zijn hoofd opgeschreven. Het is wel mijn favoriete chili en dan vooral, als Ricks vader het maakt, want, zoals hij al schrijft, hij doet er heel veel kruiden in.

Ingredients:
- 1 1/2 - 2 lbs lean ground beef (Rick maakte het met kalkoengehakt gisteren)
- 1 large medium green pepper, chopped
- 1 medium to large onion, chopped
- 2 or 3 garlic cloves, minced
- 1 large can or 3 small cans of dark red kidney beans, drained thoroughly
- 3 cans of Campbell's tomato soup, undiluted
- 1 large can or 2 small cans of diced tomatoes
- Chile powder to taste
- Ground pepper to taste
- Tabasco to taste

In a large frying pan , start to brown the meat. When the fat starts rendering, add the green pepper, onions and garlic. Keep cooking until the meat is done (no red showing) and the veggies are soft. Somewhere during this phase, I add a few tablespoons of chili powder (to your taste and color preference), a hefty amount of pepper, and a couple of long shakes of Tabasco (again to your taste).

In a separate large pan, put in the kidney beans, tomato soup and canned tomatoes. As soon as these are thorougly stirred and warmed through, add the meat mixture, some more chili powder, pepper and Tabasco. Stir often during the cooking process, as the beans try to stick to the bottom. The mixture should be maintained at just about simmer level - no boiling or bubbling excessively. I tend to add more of the 3 spices in the early stages of this cooking, but that's a matter of taste and probably not necessary. I tend to judge on color. If it's dark, I figure that's enough spices. You will have to work this out for yourself, but suggest you start at a much lower level of spices.
I figure the whole mess is ready after about an hour of cooking and stirring. I often let it rest for an hour or so, or even wait till the next day - it blends the tastes so much better. But it can be eaten as soon as done cooking, if you wish.

Addendum: Your and my mother used to put the chili over cooked spaghetti (al dente), mostly as a meal enlarger, but I now cannot eat it any other way. Again, your choice (Rick houdt van spaghetti met zijn chili, ik helemaal niet).

zondag, februari 27, 2011

Lenteachtig weekend

Zaterdag

Na alle pijn van gisteren ben ik heel blij, dat ik vannacht prima heb geslapen. We blijven lekker lang liggen en staan uitgerust op. Dit weekend staat er niet veel op het programma, dus we ontbijten rustig samen. Saskia heeft bij Delaney gelogeerd en belt, dat ze opgehaald wil worden.

Terwijl Rick dat gaat doen, rijd ik naar de sportschool voor een veertig minuten interval op de stairmaster. Zin in een heel uur heb ik niet, want het is veel te lekker weer. Ik zet de machine dus op een hogere snelheid en heb zo het gevoel flink gesport te hebben.

Op de terugweg zie ik Rick met Cosmo wandelen. Die gaat ons dan ook "meehelpen" in de tuin. Rick heeft besloten, dat we de voortuin netjes gaan maken dit weekend. Om te beginnen snoeit hij de magnolia voor enorm, want dat ding is afgelopen zomer helemaal uit de kluiten gegroeid. Ik hark de perken en haal de oude bladeren eruit. Dat doet mijn schouders pijn, dus ik geef het al gauw op en houd Rick gezelschap door bij de voordeur in het zonnetje te gaan lezen.

Tegen lunchtijd besluiten we Vienna in te rijden. We zijn vanavond uitgenodigd voor Scarletts vijftigste verjaardagsfeest en zij is dol op wijn. Bij de Vienna Vintner vinden we een goede Cote du Rhone.

De eigenaar staat net op het punt met een wijnproeverij te beginnen en nodigt ons ook uit. Behalve verschillende soorten wijn zijn er allerlei kazen, pate en crackers. Rick en ik proeven de witte wijnen en doen ons tegoed aan het eten. Vooral een van de blauwe kazen is heerlijk! We zijn ook gelijk weer op de hoogte van de meest recente Vienna roddels, want er wordt flink geconverseerd door de aanwezigen.

De rode wijnen vinden we te zwaar zo midden op de dag, maar zo hebben we onverwachts een heerlijke gratis lunch naar binnen. Ik geef meteen mijn emailadres om van komende wijnproeverijen op de hoogte te worden gesteld!

Bij Walgreens kopen we een leuke kaart voor Scarlett. Dat valt nog niet mee, want de meeste kaarten voor een vijftigjarige hebben stomme grapjes over ouderdom. Gelukkig is er eentje bij, die wel gewoon aardig is.

De rest van de middag zijn we lekker buiten bezig. Saskia speelt basketbal en springt op de trampoline met de buurkinderen. Rick gaat door met snoeien en ik lees mijn nieuwe mysterie "Murder on the Med". Het leest lekker snel weg.

Als de zon achter de huizen is verdwenen, wordt het al snel te koel om buiten te zitten. Rick en ik verkleden ons en rijden naar Clifton voor het verjaarsfeest. Na Scarlett gefeliciteerd te hebben, worden we de eetkamer ingeleid en voorgesteld aan de andere aanwezigen, waaronder Scarletts Hongaarse moeder (die ik niet goed kan verstaan, helaas).

Er staan allerlei lekkere hapjes, gerookte zalm toastjes, wraps en allerlei soorten sushi. Rick en ik hebben nog niet gegeten en we weten niet of er nog meer komt. We proberen dus alles op tafel. Een leuk idee vind ik het bord met groente, als een soort regenboog liggen er reepjes rode paprika, dan babyworteltjes, an reepjes gele paprika en als laatste stengeltjes selderij. Het ziet er heel feestelijk uit.

Scarlett ken ik van 25 jaar geleden, omdat zij bevriend was met mijn vriendje destijds, S., en zijn broer. Iets meer dan een jaar geleden zag ik S. weer bij een Kerstfeest van zijn broer, die bij ons in de buurt woont. Ook vanavond komen zij beiden.

Het wordt een heel gezellige avond en Rick en ik kletsen heel wat met S. en zijn broer. Ik kan het niet helpen om af en toe eens te denken, hoe mijn leven eruit had gezien, als ik met S. door was gegaan. Ik denk, dat we binnen het jaar gescheiden zouden zijn! Toch hebben we een korte gezamenlijke geschiedenis en dat schept wel een grappige band.

Doug en Scarlett hebben een prachtig huis! Vooral hun basement doet Rick watertanden. Nu de kinderen niet meer in de speelleeftijd zijn, wil Rick een bar laten installeren beneden. Doug en Scarlett hebben precies, wat hij graag zou willen. Helemaal schitterend is Dougs wijnkelder! Alles wordt electronisch bijgehouden met een panel aan de buitenkant. Hij heeft er ook een kapitaal aan wijnen liggen!


De wijnijskast



Alles wordt met dit paneel geregeld

Na alle voorafjes verschijnen er toch opeens twee enorme slow cookers met barbecue kip en varkenshaas, sla en broodjes. Ik eet er maar weinig van, want die sushi riep telkens mijn naam. Daarna houdt Doug een leuke speech voor Scarlett en worden de taarten, door Scarletts moeder gebakken, aangesneden. Ik probeer een klein stukje van de walnoottaart en die is de lekkerste, die ik ooit heb geproefd! Dat zegt wat, want ik houd niet meestal niet van taart.

Veel te laat voor ons doen nemen we afscheid. We hadden niet verwacht, dat het zo gezellig zou worden. Ik ben wel stiekem blij, dat ik met mijn Rick terugga en niet met S., die mij wel een heel lange "hug" als afscheid geeft. Hebben jullie weleens exen weer gezien en hoe voelde dat?

Zondag

Ondanks de late avond gisteren, zijn we redelijk bijtijds wakker. Het helpt ook, dat we het raam open hebben en de vogels wel heel overtuigend zingen op het moment. Het klinkt werkelijk, of ze in onze kamer zitten!

Rick vertrekt, zoals iedere zondag, naar Starbucks. Als hij terugkomt is Saskia ook op. Zij doet zich tegoed aan een stukje banaan-chocolate chip cake, die in haar dieet past. Ik vind mijn spinaziewrap iedere week weer erg smakelijk.

Na afloop ga ik weer naar Anytime Fitness. Dit keer kies ik de crosstrainer en ben best een beetje trots op mezelf, dat ik beide weekenddagen gesport heb . Het is vreemd, hoeveel energie mooi weer met zich meebrengt!

Inmiddels is Rick alweer bezig in de tuin en Saskia helpt hem erbij. Zij heeft een vreemde uitslag in haar nek, die gisteren begon en er nu niet goed uitziet. Daar moet een dokter aan te pas komen. Rick stelt voor Saskia na de lunch naar de Urgent Care kliniek te brengen.

Als zij vertrekken, ga ik met de Kindle in de hot tub liggen. Het is zo'n 16 graden en lekker zonnig. Daar in de achtertuin kan ik de lente al echt aan voelen komen. De cardinaaltjes zingen, sommige bomen hebben al kleine knopjes en het is gewoon heerlijk hier zo te liggen bubbelen! Ik krijg er een vakantiegevoel van.

Tegen half vijf gaat de telefoon en hijs ik me met tegenzin uit het bad. Ik zie eruit als een pruim, maar het was zo lekker! Arme Rick en Saskia zijn nu pas klaar bij de dokter, zo'n lange wachttijd was er. Saskia heeft inderdaad een bacteriele huidinfectie en krijgt daar antibiotica voor. Van ons allemaal heeft zij verreweg de gevoeligste huid.

Op de terugweg heeft Rick de ingredienten voor het chilirecept van zijn moeder gekocht. We smullen ervan, terwijl we naar de Red Carpet van de Oscars kijken. Misschien dat deze chili mijn favoriete recept is, omdat het me altijd aan mijn lieve schoonmoeder doet denken. Het is de lekkerste chili, die ik ken, in ieder geval.

Straks dus de Oscars, ik hoop echt, dat The King's Speech veel wint. Meestal heb ik geen van de genomineerde films gezien, maar nu maar liefst drie: The King's Speech, The Social Network en Toy Story 3, allemaal erg goed. Ik ben benieuwd!

zaterdag, februari 26, 2011

Raar weer

Het wordt bijna een barst in de plaat, maar ik kan er niet omheen. Ik heb enorm slecht geslapen door de pijn in mijn nek en schouders vooral. Om vier uur heb ik Rick toch maar gesmeekt om wat Mineral Ice op me te smeren. Ik vind het altijd vervelend hem wakker te moeten maken, maar daarna kon ik tenminste nog een beetje liggen.

Het lukt me dus niet op tijd voor Sharons core training op te staan. Omdat ik het toch nodig vind om met oefeningen mijn schouders los te krijgen, zend ik Sharon een sms-je met de vraag of ze vanochtend tijd heeft voor personal training. Ze vraagt, of ik meteen kan komen, en dat komt mooi uit.

Sharon laat mij allerlei oefeningen doen voor mijn schouders. Een aantal zijn er met gewichten, maar de meeste zijn rek- en strekoefeningen. Het voelt goed. Aan het einde van het uur gebruikt ze ook de roller op mijn rug, wat mijn spieren ook iets losser maakt. Ik voel me in ieder geval beter, als we klaar zijn.

Als ik naar buiten loop valt het me op hoe warm het is. De thermometer van de van wijst 18 graden aan! Ik neem Cosmo meteen mee voor een lange wandeling door de buurt en bedenk me, dat ik, ondanks de harde wind, misschien voor in het zonnetje kan gaan lezen.

De wolken racen door de harde wind voorbij en opeens komt er een pikzwarte lucht aanzetten! Cosmo en ik zijn net op tijd binnen, want het begint hard te regenen.  Op Weatherbug zie ik, dat er een "severe thunderstorm watch" is en de radar ziet er nogal dreigend uit.  Het waait ook zo hard, dat de electriciteit een paar keer flikkert. Binnen het uur keldert de temperatuur opeens van 18 naar 7 graden. Helaas moet ik het plan om buiten te lezen dus laten varen. Raar weer is het telkens!

Met een kop soep als lunch ga ik dan maar de vele brochures, die ik van de staten Oklahoma en Arkansas heb gekregen, doorlezen. Vooral voor Oklahoma is dat een hele stapel. Ik weet eigenlijk bijna niets af van deze staat en sta versteld hoeveel Oklahoma_ te bieden heeft.

Het heeft een rijke Indiaanse geschiedenis, omdat de Indianen van de oostkust hier in 1830 heen werden gestuurd. Het "Trail of Tears" eindigt dan ook in deze staat. Ik ben zeer geinteresseerd in de Indiaanse geschiedenis, dus Kai en ik gaan daar zeker wat van bezoeken.

Saskia is direct na school met een vriendin naar de Justin Bieber film gegaan. Eigenlijk is ze niet dol op Justin Bieber, maar de film vond ze wel goed.  Vanavond is zij voor een verjaardag uitgenodigd bij Outback en daarna een logeerpartij. Rick en ik hebben het rijk dus alleen.

Wetend hoe dol ik ben op vis heeft Rick al een reservering gemaakt bij McCormick & Schmick's. Als voorafje neem ik een half dozijn oesters, die werkelijk heerlijk zijn. Rick heeft Jamaicaanse kipspiesjes, die er ook goed uitzien.

Als hoofdgerecht bestellen we beiden de "blackened" tonijn. Die wordt als een soort sashimi geserveerd en dat vind ik erg lekker, maar Rick is teleurgesteld. Hij houdt niet van koud eten en had iets anders besteld, als hij dit had geweten.

Als de manager komt vragen hoe alles is, vertelt Rick haar, ter kennisgeving, want hij vindt het wel lekker verder, dat het menu niet duidelijk is wat dit gerecht betreft. Tot onze verbazing staat zij erop Ricks tonijn van de rekening te halen. Erg schappelijk!


Thuis duiken we de basement in om de dvd van The Social Network op het grote scherm te kijken. Ik vind het een heel goede film, maar het zou me verbazen, als die de Oscar voor beste film wint. The King's Speech vind ik daar veel geschikter voor. Ik heb dit jaar echt zin in de Oscars, want ik ben heel benieuwd hoe James Franco en Anne Hathaway als presentatoren gaan zijn.  Gaan jullie zondagavond naar de Oscars kijken?  In Nederland begint het natuurlijk pas na middernacht, wordt het wel uitgezonden?

donderdag, februari 24, 2011

Menselijke barometer

De prachtige blauwe lucht van gisteren is weer verdwenen, helaas. Het is wel een aangename temperatuur en er wordt verschrikkelijk weer voorspeld vanavond en morgen, dus ik neem me voor na de sportschool een stuk met Cosmo te gaan lopen.

Mijn boek over de heksenjacht van Salem is weer bijna uit, dus het halve uur op de stairmaster en daarna nog drie kwartier (ik wil het uit hebben) op de crosstrainer gaat lekker snel. Volgens mij is dat boek nog niet gedrukt, want op zijn website kun je alleen het eerste hoofdstuk lezen. Voor degenen, die erin geinteresseerd zijn, misschien dus even die website in de gaten houden.

Cosmo gaat maar al te graag mee om te wandelen. Ik parkeer bij Whole Foods en we lopen het W&OD pad op. Dat is vrijwel verlaten op een paar langsflitsende fietsers na.

Het is nog erg grijs overal, maar de prachtige rode cardinaaltjes zijn ruimschoots aanwezig. Het voelt alsof ze ons toezingen met hun duidelijk te herkennen zang. Het geeft toch al een beetje een lentegevoel, ook omdat de maples al heel kleine knopjes en daardoor een rode gloed beginnen te krijgen.

We lopen vijf kilometer en terug bij Whole Foods kan ik het natuurlijk niet nalaten de winkel in te duiken. Rond lunchtijd is er van alles te proeven, dus lunch hoef ik niet meer te eten. Lekkere stukjes worst, een stukje brood met maple boter, gegrilde wortel en wat chips met verschillende soorten hummus. Alles smaakt even lekker!

Mijn lichaam speelt weer fijn barometer en het voelt alsof er een zwaar pijnlijk juk op mijn schouders ligt. Dat is zo'n vreemde gewaarwording. Vanochtend voelde ik me nog redelijk en nu doet alles pijn. Van anderen met chronische pijnen hoor ik ook, dat slecht weer het verergert. Wat zou dat toch zijn?

Terwijl ik in de sauna zit (ik ben er zo blij mee, heerlijk, die warmte!) kijk ik naar een programma over bijzondere bruiloftstaarten. Mijn hemel, wat een creativiteit! Onze cake was er doodsaai bij! Saskia loopt intussen hard op de lopende band boven.

Na afloop is de regen gearriveerd en we besluiten lekker onze fleece broeken aan te trekken. We gaan vanavond nergens meer heen. De sauna werkt een uurtje en daarna is de pijn terug, balen! Mexico is binnen bereik en ik kan werkelijk niet wachten!

Intussen is er van alles mis in de wereld, waarover jullie in Nederland natuurlijk ook alles horen. Maar erger, dan alle menselijke misere vind ik het, als dieren lijden. De olieramp van BP vorig jaar is een beetje in de vergetelheid geraakt, maar nu spoelen er allerlei dode baby dolfijnen aan in Mississippi en Alabama. Dit artikel gaat erover en gaat mij aan het hart.

De zalm met gegrilde asperges en ovenfrietjes gaat er goed in vanavond. Na een hilarische Big Bang Theory (zonder Jim Parsons zou er niets aan zijn) kiken we naar American Idol. Ik moet zeggen, dat ik de nieuwe jury erg leuk vind. Het is er een heel andere show door.

woensdag, februari 23, 2011

Leuk dagje DC met Rick

Gisteren verraste Ricks manager hem door hem vandaag een vrije dag aan te bieden. Dat gebeurt niet vaak, want op zich heeft Rick heel wat vakantiedagen, maar zijn manager vond, dat hij na al die reizen een extra dag had verdiend.

Vanochtend helpt Rick Saskia naar school, zodat ik rustig door kan slapen. Daarna haalt hij ontbijt bij Starbucks en serveert mij dat op bed. Wat een luxe!

Na gezellig rustig gegeten te hebben, ga ik gauw naar de sportschool. Terwijl ik mijn halve uur op de stairmaster doe, laat Rick Cosmo uit. Het is schitterend zonnig weer, hoewel nog erg koud. Terwijl we ons klaarmaken, bedenken we waar we vandaag heen willen.

Rick wil dolgraag lunchen bij Matchbox in Chinatown. De vorige keer was daar een te lange wachttijd en ze hebben een hele lijst Belgische bieren aan tap. Daar is Rick namelijk dol op.

Gelukkig krijgen we dit keer meteen een tafeltje op de "zolder" van dit gezellige restaurant. Rick bestelt een pittige pizza met gerookte Goudse kaas. Ik kies de Salade Nicoise, die werkelijk verrukkelijk is! Ricks Chimay gaat er zo te zien ook goed in.

Hier vlakbij ligt het Museum of Crime and Punishment. Ik weet zeker, dat Rick dat heel interessant zou vinden, alleen heb ik er pas nog een paar uur doorgebracht met Kai. Ik wil heel graag naar de Shrine of the Immaculate Conception.

We besluiten "to eat our cake and have it too" (d.w.z. je zin in alles krijgen). Na kaartjes gekocht te hebben, lopen we naar boven in het Crime and Punishment museum. Ik heb Rick wel gewaarschuwd, dat er zoveel te lezen is, dat enkel die ene verdieping Kai en mij al twee uur nam om alleen al door het misdaadgeschiedenisgedeelte te lopen.

Met dat in gedachte gaan we wel wat sneller, maar natuurlijk vindt Rick ook veel interessants daar. Gelukkig is er ook voor mij nog heel wat nieuws, want het is onmogelijk in een keer alles in je op te nemen. Dit keer nemen we ook de tijd om het detectivegedeelte te bekijken. Dat vind ik persoonlijk minder, dan de geschiedenis, maar ik houd ook niet van de CSI soort tv series en Rick wel.

Na rondgekeken te hebben in de America's Most Wanted studio staan we weer buiten. Al met al heeft het bezoek toch weer iets meer dan twee uur geduurd. Zoveel tijd moet je dus minstens voor dit museum uittrekken.

De Shrine of the Immaculate Conception ligt aan de andere kant van de stad. Een van de redenen, dat ik er nog nooit ben geweest. Ik heb er iedere keer verlangend naar gekeken vanaf het Washington Monument, want het is beeldig gebouw.

Na allerlei omwegen, want de halve stad is opgebroken, zien we de basiliek eindelijk opdoemen. Er is een grote gratis parkeerplaats aan de overkant van de straat. Van dichtbij is het een nog imposantere kerk, dan van verre. Eigenlijk ziet hij er meer Orthodox, dan klassiek Katholiek uit.

Helaas heb ik alleen mijn kleine fototoestelletje mee, want ik dacht niet, dat we hierheen zouden gaan. We nemen buiten een aantal foto's en lopen dan een zijingang binnen. Daarna sluit ik mijn mond pas weer, als we weer buiten staan. De kerk is in Byzantijns-Romaanse stijl gebouwd en dat is heel bijzonder en super mooi.

In mijn leven heb ik heel wat kerken bezocht en deze staat in de top vijf van allermooiste! Overal zijn de prachtigste mozaieken te zien. Ieder kapelletje heeft zijn eigen mozaieken en er zijn nogal wat kapellen aan de zijkant van het hoofdgedeelte. Het is allemaal even mooi. Deze kerk heeft de meeste eclessiastische kunst ter wereld. Ik geloof het zo.

Het duurt een klein uur voor we het kerkgedeelte hebben gezien. Er is nog meer beneden, maar de tijd begint te dringen. Het spitsuur is begonnen en in de stad staat een grote file. Gelukkig zijn we met zijn tweeen, dus we kunnen de I-66, die HOV (High Occupancy Vehicle) is, naar huis nemen. Zulke dagen voelen altijd als mini-vakantietjes, heerlijk!

De post heeft vandaag de brochures van Oklahoma en Arkansas, die ik had aangevraagd, gebracht. Een hele doos vol voor beide staten, Kai en ik hebben nog wat te lezen.

Of ik er hier al eens over heb geschreven, ben ik vergeten. Hopelijk verval ik niet in herhalingen. Inmiddels heb ik nog maar vier staten te bezoeken en dan ben ik in alle vijftig geweest. Vorig jaar opperde Rick, dat ik het mijn doel zou moeten maken die vijftig voor mijn eenenvijftigste verjaardag te bezoeken.

Dat doel vond ik wel de moeite waard en drie van die staten zijn Oklahoma, Arkansas en Kansas. Eerst zou ik alleen gaan, maar Kai's spring break is een week later, dan die van Katja, en ik vond hem wel bereid dat avontuur met mij aan te gaan. Iedereen, die hoort, dat we naar Kansas City gaan, begint te lachen, maar het zal vast een leuke reis worden.

Wij gaan dus op 15 maart naar Kansas City en van daaruit een rondrit door die drie staten maken. In Branson, Missouri, gaan we dan ook een aantal actieve dingen doen. Zo wordt het voor Kai ook leuk, want ik ben dan wel dol op cultuur, hij is dat beduidend minder. En ja, ik heb heel wat om naar uit te kijken, zo!

Na het eten brengt Rick mij naar Susans huis, waar Freya en Kelly ook komen. Het is alweer een paar maanden geleden, dat we zo'n girls' night out hadden. We hebben allemaal kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd en zij hebben alle drie in Duitsland en andere Europese landen gewoond. Dat schept een band en de conversatie is zeer interessant.

Na afloop is Rick zo galant om Freya en Kelly ook naar huis te brengen. De volgende avond zal bij mij zijn. Ik ben vastbesloten er niet weer een paar maanden overheen te laten gaan.

De foto's van vandaag staan hier.

dinsdag, februari 22, 2011

De terugkeer van Koning Winter

Gelukkig is de voorspelde vijf a tien centimeter sneeuw geen bewaardheid geworden. Wel worden we wakker met een witte wereld van vooral ijs. Saskia komt vertellen, dat de scholen twee uur verlaat zullen beginnen.

Midden in de nacht werd ik wakker met veel pijn in mijn schouders en kon daarna geen goede ligpositie meer vinden. Pas als Rick opstaat en ik meer plaats heb, gaat het wat beter. Eindelijk lukt het weer in slaap te komen en pas na half tien sta ik, toch nog redelijk uitgerust, op. Ik heb wel helemaal genoeg van de schouderpijnen!

Op mijn gemak eet ik ontbijt en drink koffie. Katja is ook online, dus we kletsen even bij. Zondag op weg terug van de rescue squad had zij een loslopende boxer gevonden. Zo'n schattige hond, volgens haar, maar ik ben heel blij, als ze verteld de eigenaar te hebben gevonden. Zij kan er echt geen hond bijhebben in dat appartement!

Als de koffie op is, is er geen excuus meer, dus ik ga naar de sportschool. Brrr, wat is het weer koud! Met weemoed denk ik aan de lekker warme vrijdag terug. Op de stairmaster krijg ik het al gauw warm en na een uur heb ik een goede workout achter de rug.

Op de terugweg haal ik een dunne bagel met asperges, champignons, eiwitten en kaas bij Manhattan Bagel. Die smaakt heerlijk en lekker warm op deze koude dag.

Thuis maak ik me klaar om in de sauna te gaan. Vooral vandaag lijkt me dat goed. Al zappend zie ik, dat Bridget Jones's Diary net begint. Oei, dat is gevaarlijk, want ik ben dol op die film en vooral Colin Firth en Hugh Grant. Na de sauna kan ik me dan ook niet van het scherm wegtrekken en blijf de film afkijken.

De middag is dus al ver gevorderd, als ik weer boven kom. Gauw ga ik terug naar Bed, Bath and Beyond. Het pompje van het zeepflesje, dat ik gisteren kocht, werkt niet. Gelukkig wordt het zonder moeite vervangen.

Op de terugweg kan ik het niet laten langs Whole Foods te gaan. Er liggen weer allerlei lekkere hapjes. Ik heb eigenlijk niets nodig, maar juist zo een beetje doelloos naar al het lekkers kijken is zo leuk. Met een zak Mac n Cheese puffs, die ook Saskia lekker vindt, een reep pure chocolade, 70% cacao, en een zakje minikaasjes ga ik weer huiswaarts.

Na het avondeten gaan Rick en ik werken aan onze reis naar Italie deze zomer. Een voordeel van zijn vele reizen is, dat hij inmiddels honderdduizenden mijlen heeft opgespaard. Ook ik heb genoeg voor een internationaal ticket. De vliegprijzen naar Rome zijn idioot hoog, de enige manier om te gaan is met mijlen.

We kunnen nu eindelijk onze wens om naar Rome te gaan waarmaken, al zal Katja helaas niet mee kunnen. Zij gaat in Ecuador Spaans studeren deze zomer. Ik heb al naar Rome gewild sinds de vijfde klas middelbare school. Onze school ging met iedere vijfde daarheen, maar het jaar voor ons had zich misdragen, waardoor wij op werkweek naar Limburg gingen. Het jaar na ons ging weer naar Rome, zo oneerlijk! Het lijkt erop, dat het nu, na 34 jaar, eindelijk zal gaan gebeuren!

maandag, februari 21, 2011

Presidents Day

De derde maandag in februari is hier een Federale feestdag, Presidents Day. Vroeger waren de verjaardagen van Lincoln (12 februari) en Washington (22 februari) aparte feestdagen, maar Nixon maakte er een van.

Veel gebeurt er niet, behalve een parade in Alexandria en heel veel "sales". Ook zijn de banken dicht, de post wordt niet bezorgd en de aandelenmarkten zijn gesloten. Gewoonlijk zou Saskia vandaag vrij hebben, maar door de sneeuw vorige maand moet ze deze dag inleveren en gewoon naar school.

Hier een quiz over de presidenten, hoeveel weet jij? Ik had maar 40% goed! Ik moet bekennen, dat ik maar weinig van de minder bekende presidenten afweet. Misschien toch eens tijd om ook die te bestuderen.

Sharon wacht me al op bij de sportschool. Het wordt een uur flink afzien, veel intervals en intensief sporten. Halverwege heb ik opeens geen energie meer en gaat Sharon over op gewichten voor het bovenlichaam. Ik krijg zeker waar voor mijn geld van haar! Na afloop doe ik nog een rustig half uur op de crosstrainer, want ik heb zo'n zin om te lezen.

Thuis ga ik meteen de sauna in. Ik kijk naar Cake Boss, wat ik een erg leuke show vind. Ik ben helemaal geen bakster, dus vind het zo knap, hoe ze die enorme cakes maken! Na veertig minuten ben ik weer helemaal "gekookt" en spring onder de douche.

Het is een sombere, kille dag vandaag. De voorspelde 16 graden komt absoluut niet, het wordt nog geen tien graden. Erger nog, er wordt voor vannacht sneeuw voorspeld, vijf a tien centimeter maar liefst! Ik mis de lentetemperaturen van vorige week! De lekkere warme champignonpizza van gisteravond is precies goed voor de lunch, goed "comfort food".

Deze week is in Vienna een gigantische Bed, Bath and Beyond geopend. Om een idee te geven voor degenen, die die ketens kennen, voorheen zaten er een World Market en Linens 'n Things in dit gebouw. Deze winkel is dus zo groot als die twee, al enorme, winkels samen!

Wij wonen nu twaalf jaar in dit huis en bepaalde dingen zijn aan vernieuwing toe, waaronder de vloermatten in de wc's en badkamers (we hebben drie badkamers met wc en een aparte wc). Bij zo'n opening komen altijd aanbiedingen en deze matten zijn daar een deel van.

Voor onze "master" badkamer boven neem ik dezelfde kleur, die er nu ligt, donkergrijs. Voor de "kinder"badkamer, waar nu lichtpaars ligt, kies ik oudroze, want dat past beter bij het douchegordijn. Voor de wc hier wordt het ook dezelfde donkerrode kleur en de gastenbadkamer laat ik nog even wachten tot later.

Voor Rick en mij koop ik ook een nieuw zeeppompje, bekers en tandenborstelhouder. Voor hem vind ik al gauw iets geschikts, maar voor mij zoek ik een perzikkleurige beker (onze kleuren zijn grijs en perzik). Daar is niet veel in, maar ik vind een heel grappige, met lippenstift e.d.


Op de terugweg ga ik naar de Giant om avondeten te kopen. Het is er druk, wellicht vanwege de sneeuw in de voorspelling. Iedereen lijkt dan als een kip zonder kop te gaan inslaan, zelfs voor een paar centimeter. Of misschien is het op maandag altijd zo druk.

Na Saskia's hardlopen bied ik haar aan de sauna eens uit te proberen. Dat doet ze graag en vind het ook lekker. We kijken alweer naar de Cake Boss. TLC heeft nogal de neiging om shows eindeloos te herhalen.

Als Rick thuiskomt maken we taco's met kalkoengehakt en verse salsa. Het gaat er goed in, ook bij Saskia.

Vanmiddag heb ik ook de city trips (waarom niet "stedenbezoekjes"?) aflevering van Boer Zoekt Vrouw gezien. Het was weer een interessante les in menselijk gedrag. Erg jammer, dat volgende week alweer de laatste aflevering zal zijn.

Frank en Anita vind ik onverwachts echt leuk samen. Ze zijn zo helemaal verliefd. Alleen had Frank haar voor de camera's toch wel even op kunnen helpen, al was het de vierde keer, dat ze viel? Ik zou Rick echt de huid vol schelden, als hij me zo aan zou laten modderen! Mijn skiniveau is maar net iets boven dat van Anita.

Gijsbert en Femke zijn ook leuk samen. Wat is Bergen mooi! Wij zijn er ooit vanuit Oslo heengereden, maar hebben het niet gehaald. De kinderen waren te klein voor zo'n lange rit. Femke had trouwens een soort van Amerikaans gebruik van haar bestek, na Gijsbert gevraagd te hebben, of hij wel wist hoe het moest.

Richard en Annemieke, dat ze nog op reis mochten samen. Ze moesten wel in Nederland blijven (hoewel dat voor Richard het buitenland is). Wisten jullie, dat je een kamelen(dromedaris)ritje kon maken in Schoorl? Dat eten zag er wel verrukkelijk uit, maar volgens mij proefde Richard daar niets van met al die wijn. En wat een gezwijmel, ik krijg zo'n "onecht" gevoel bij die Annemieke, ik weet niet waarom.

Tot mijn verbazing heb ik medelijden met Marcel. Hij is zo duidelijk weg van Ksenia en zo te zien gaat het daar niet lukken. Het is pijnlijk hem te zien. Er is totaal geen sex appeal en wie weet is dat het wel, wat Ksenia weerhoudt. Maar waarom heeft ze dan geschreven of ja gezegd tegen de city trip?

Nog pijnlijker was die laatste scene met Annemarie en Adriaan. Wat een hork is die man! Helemaal was Cyprus een bestemming, die aan hen verloren ging. Wie zegt er nu bij een eeuwenoud mozaiek, dat je die tegels ook bij de tegelboer kunt kopen? Of bij een romantische zonsondergang, dat die zon zonder jou ook wel onder gaat. Het is toch droevig, als je niet van die kleine dingen kunt genieten?

zondag, februari 20, 2011

Over monumenten en films

Zaterdag

We slapen lekker uit en modderen wat aan vanochtend. Het waait kei- en keihard buiten. Dit is een van de winderigste winters, die ik me kan herinneren. We grappen, dat het werkelijk een windter is.

Er is een high wind warning (windstoten van meer dan honderd kilometer per uur) en een red flag warning, wat betekent, dat er gevaar voor bosbranden bestaat. We horen inderdaad van verschillende brandjes, waardoor I-95 op een paar plekken is afgesloten.

Rick en ik hebben zin om lekker uit te gaan waaien. We halen eerst lunch bij Manhattan Bagel
. Rick probeert ook eens een van hun dunne bagels en vindt die ook erg lekker. Hij is gewoonlijk niet zo'n bagelfan, omdat het zoveel brood is.

We besluiten met Cosmo langs de Potomac te gaan wandelen en bij Gravelly Point te parkeren. Daar komen de vliegtuigen, die van Reagan National Airport vertrekken, vlak over je heen. Er staan dan ook een heel aantal vliegtuigspotters en wij blijven ook even. Door de wind zien we een vliegtuig bij de landing wel heel erg heen en weer gaan, maar gelukkig gaat het goed.

We worden werkelijk langs de rivier geblazen. Er zitten flinke golven op het water, dat zie je niet vaak. We lopen onder een aantal bruggen door en hebben dan uitzicht op de monumenten aan de overkant van de rivier. Cosmo wordt helemaal speels van wind en springt als een bokje heen en weer. Het is een stuk koeler, dan gisteren, maar heerlijk wandelweer.

Na een uurtje zijn we terug bij de van. Hier zijn we ook dicht bij het Pentagon en in het weekend mag er bij het Pentagon Memorial geparkeerd worden. Onderweg horen we, dat de wind de Nationale Kerstboom om heeft geblazen. Zonde!

We kunnen vlak naast het memorial parkeren. Het moet gezegd, dit vind ik een van de meest indrukwekkende monumenten in dit gebied. Er is een telefoonnummer, dat je kunt bellen, om een audiorondleiding te krijgen. Het waait echter te hard om de hele 25 minuten af te luisteren. In plaats daarvan nemen we een heel stel foto's.

Ieder van de 184 slachtoffers, die hier door de aanslagen van 11 september 2001 overleden, heeft een marmeren bankje met wat water eronder. De bankjes staan in rijen op volgorde van geboortejaar van de jongste (3) naar de oudste (71). De richting van de bankjes laat zien of de persoon zich in het vliegtuig of in het Pentagon bevond.

De symboliek en de ligging, ook met het Air Force Memorial op de achtergrond vind ik prachtig. Ondanks de wind lopen we er zeker een half uur rond. Van mijn geboortejaar waren er maar liefst acht mensen. Die zouden dit jaar dus ook vijftig geworden zijn, schiet het door mijn hoofd.

Rick wil ook erg graag het Air Force Memorial zien, dus daar stappen we ook nog even uit. Dit ligt op een heuvel en de wind is hier werkelijk niet te harden. Zand vliegt als kleine pijltjes tegen ons aan en onder mijn contactlenzen. Ik heb dit Memorial vorige week al bezocht, dus maak nog een paar foto's, maar ga dan in de auto op Rick wachten.


Alle foto's van vandaag staan hier.

Gisteren is de tent sauna aangekomen en ik ga hem uitproberen. Hij is supermakkelijk op te zetten en ik ga in ons theatertje zitten, zodat ik intussen tv kan kijken. Rick moet natuurlijk een foto maken, want het ziet er heel grappig uit. De sauna werkt goed, hij wordt heet, maar niet te, en ik transpireer flink. Na veertig minuten voel ik me heerlijk. De pijn is niet weg, maar wel minder.


Saskia gaat bij Mary Kate eten en Rick en ik willen ergens ethnisch gaan eten. Daarvan hebben we een heel ruime keuze in dit gebied. Je kunt het bijna zo gek niet bedenken, of de cuisine is hier te vinden (alles behalve een pannenkoekenrestaurant zeggen wij altijd, zoiets zou het volgens ons hier erg goed doen). De keuze valt dit keer op Ethiopisch, dat hebben we alweer een tijd niet gegeten.

Er zijn verscheidene Ethiopische restaurants in dit gebied en een van de betere hier dichtbij in Falls Church. Meaza is eenvoudig, maar gezellig ingericht met portretten van vroegere Ethiopische heersers op geitenvellen geschilderd aan de muur. Het merendeel van de klanten is Afrikaans en dat is altijd een goed teken.

Rick en ik besluiten een drietal gerechten te kiezen om te delen. We nemen een pittig rundergerecht, iets met lam en een visgerecht met tomaat, i en hete groene pepers. Het wordt geserveerd op een grote luchtige pannenkoek en we krijgen er een extra pannenkoek bij. Er komt geen bestek aan te pas hier. De pannenkoek is onze lepel.

Het is werkelijk verrukkelijk! De kruiden ruiken ook zo lekker. Ik ben dol op zulk exotisch eten en ben blij, dat Rick dat ook is!


Zondag

Na de drukke dag van gisteren doen we het vandaag lekker rustig. We slapen uit en dan haalt Rick ons gewoonlijke Starbucks ontbijt, of vandaag eigenlijk brunch. De spinaziewrap blijft mijn favoriet.

Saskia komt blij naar beneden, want ze is 7 pond lichter, dan toen ze met haar dieet en hardlopen begon. Super! Dat geeft ook weer motivatie om door te gaan. Ze ziet er erg goed uit.

Vandaag neem ik even helemaal vrij van sporten. In plaats daarvan ga ik weer veertig minuten in de sauna zitten. Het werkt prima, maar de stoel, die erbij geleverd werd, is niet bepaald de meest comfortabele. Daar zou ik graag een vervanging voor vinden.

Het infrarood helpt mijn spieren goed. Onder de douche merk ik, dat mijn schouder voor het eerst in tijden bijna geen pijn doet, als ik shampoo in mijn haar doe. Ik hoop er de komende week iedere dag een half uurtje in te gaan. Al tv kijkend is dat zo voorbij.

Zoals wel vaker op het weekend heeft Rick zin om naar de bioscoop te gaan. De film "Just Go With It" ziet er erg leuk en dat blijkt hij ook te zijn. Ik moet regelmatig hardop lachen en dat zegt voor mij wat. Het is een leuk verhaal, natuurlijk met voorspelbare afloop, maar dat geeft niet. Ik wil ook meteen weer naar Hawaii!

Na afloop stelt Rick voor naar California Pizza Kitchen te gaan. Daar zijn we alweer een tijdje niet geweest. Het wordt een "comedy of errors" met onze vriendelijke serveerder Armando.

Wij vragen ons altijd af, waarom sommige restaurants erop staan, dat hun personeel de bestellingen niet opschrijft. Zo vaak gaat er dan iets mis. Nu had Rick een voorafje besteld en dat komt maar niet. Als Armando met de pizza's komt, is het wel duidelijk, dat hij dat vergeten is. Heel veel excuses volgen en we krijgen een gratis drankje en mogen een gratis dessert uitzoeken, heel schappelijk, want wij vinden het allang prima.

Dan kijk ik naar mijn pizza met wilde paddestoelen en daar liggen wel heel erg weinig paddestoelen op. Daar ben ik nu net dol op. Precies dan komt de manager langslopen en vraagt hoe het allemaal smaakt. Gelukkig hoef ik Armando niet weer te doen knipmessen, want de manager is het helemaal met me eens. Er wordt een nieuwe pizza voor me gemaakt en we hoeven voor geen van beiden te betalen!

Op de nieuwe pizza ligt een stapel paddestoelen, heerlijk! Natuurlijk kan ik er niet veel meer van op, dus de helft neem ik mee naar huis voor lunch de komende dagen. Rick heeft nog plek voor dat gratis dessert en bestelt een warme brownie van Belgische chocolade. Ik neem er een paar hapjes van en het is erg lekker. De rekening is lachwekkend laag, dus Rick geeft Armando een flinke fooi.

Zo komt dit heerlijke weekend ook weer tot een einde. Amazing Race is op tv en dat vind ik altijd leuk om te kijken. Het is fijn om te weten, dat Rick deze hele week thuis zal zijn.

vrijdag, februari 18, 2011

Lekker warme wandeling op de National Mall

Vrijdag alweer, hoe lang een week zonder Rick ook lijkt, het vliegt toch voorbij. Vandaag zal het werkelijk warm worden en ik heb er helemaal zin in. Ook Saskia gaat blij naar school, zonder jas zelfs, en dat op 18 februari!

Ook bij de sportschool is iedereen in een goed humor. We lachen wat af tijdens Sharons core training. Zin in cardio erna heb ik niet, want ik heb besloten een lange wandeling met Cosmo te maken. Soms staan die machines me ook enorm tegen.

Het is nog helemaal bewolkt, maar in het westen zie ik de blauwe lucht langzaam onze kant opkomen. Na mijn douche, rond lunchtijd, is het helemaal opgeklaard en ik neem Cosmo mee.

Eerst stop ik bij Manhattan Bagel en haal hun dunne bagel met kaas, ei, asperges, champignons en een pittige saus. Dit is een nieuwe sandwich en ik vind hem superlekker! Daarna rijd ik naar Washington.

Via de interstate duurt het maar een kwartiertje voor ik de brug overga, de stad in. Het is druk in de stad met toeristen, joggers en fietsers. Ik vind dan ook geen plek langs de weg, maar weet een parkeerplaats bij het Jefferson Memorial, die vrij onbekend is. Zonder moeite parkeer ik de van daar.

Cosmo en ik lopen een deel rond het Tidal Basin. De kersenboompjes beginnen een heel klein beetje uit te lopen, maar de volle bloei zal pas over ruim een maand zijn. Dat is altijd mijn favoriete tijd in de stad, dus ik hoop er dit jaar te zijn. Nu ligt er, ondanks de temperatuur van 24 graden, nog ijs op het water.

Onderweg poseert Cosmo gewillig. Ik krijg allerlei opmerkingen over hoe mooi hij is en wat een perfect model. Dit keer komen we ook andere honden tegen en Cosmo begroet ze allemaal even enthousiast. Ook willen allerlei kinderen hem aaien. De hond heeft de middag van zijn leven!

Langs het World War II Memorial lopen we naar het Lincoln Memorial. Er is allerlei constructie gaande op de Mall. Langs het Tidal Basin wordt het monument voor Martin Luther King Jr. gemaakt en de Reflecting Pool voor het Lincoln Memorial wordt gerenoveerd. Dat laatste was hard nodig, maar maakt het uitzicht een stuk minder.

Onderweg neem ik regelmatig foto's van Cosmo. Na het Koreaanse monument heeft hij er genoeg van. Voor het standbeeld van John Paul Jones (Washington heeft volgens mij net zoveel standbeelden, als Parijs) weigert hij te zitten. Het is ook erg warm, dus tijd om terug naar de van te gaan.

Daarvoor moeten we weer langs het Tidal Basin en aan deze kant staat er een fikse wind. Nu lopen we ook aan de "ijs"kant en door de wind klinkt het net als klingelende ijsklontjes in een glas, heel grappig. Het is hier ook een stuk koeler, vast lekker voor Cosmo met zijn dikke wintervacht.

Even later komen we nog wel even een politieagent te paard tegen, waardoor Cosmo hernieuwde energie krijgt. Gelukkig blaft hij niet, want dat zou nu echt iets voor mij zijn, dat mijn hond een politiepaard op hol doet slaan!


In de van heb ik water voor hem en een Fuze voor mij. Het is werkelijk onvoorstelbaar warm voor midden februari, maar ik klaag absoluut niet, natuurlijk! Zo snel mogelijk rijd ik naar huis, al valt dat nog niet mee, want kennelijk willen veel mensen vroeg naar huis om van de warmte te genieten.

Saskia is inmiddels ook thuis en heeft met Laura een heel avondprogramma bedacht. Ze gaan naar Noodles&Company wandelen, daar eten en van daaruit naar school lopen om de One Acts te zien.

Het is twee kilometer lopen naar Noodles, dus ik bied een lift aan, maar de dames willen er niet van weten. Wat dat betreft wonen we ideaal en nogal on-Amerikaans. De tieners, die nog geen auto rijden, zijn ook redelijk vrij. Ze kunnen lopen of fietsen of de metro nemen naar allerlei plekken. Neemt niet weg, dat ik Saskia met gemengde gevoelens laat gaan, vooral het lopen in het donker vind ik minder.

Zo lang als het kan lees ik voor het huis in de zon. Intussen vraag ik me af, wat ik vanavond weer eens zal eten. De hele tijd komt "sushi" naar boven drijven, maar dat heb ik gisteren en maandag ook al gegeten. Het is mijn favoriet, dus ik besluit deze heerlijke dag met het lekkerste eten af te sluiten.

Bij Yama kennen ze me al met mijn viseieren, ha ha. Een van de serveersters kent me echter duidelijk nog beter. Zij vraagt, waarom ik die viseieren niet sashimi vraag, want dat heb ik toch liever? Als ik haar wat nader bekijk, herken ik de serveerster van Sakana, waar we, voor de eigenaren plotseling vertrokken, zeer regelmatig kwamen. Ik vind het bijzonder, dat ze zich mijn voorkeuren herinnert.

In het land, waar iedere dag wel een "holiday" is, is het vandaag National Drink Wine Day. Nu is wijn mijn favoriete alcoholische drankje, dus dat vier ik maar al te graag met een lekker glas Chardonnay bij de sushi.

Om de uren tot Ricks thuiskomst vol te maken kijk ik naar allerlei bruidsprogramma's op TLC. Dan eindelijk, om kwart over negen, hoor ik de garage opengaan. We zijn dolblij elkaar weer te zien en het weekend kan nu officieel beginnen!

De rest van de foto's van vandaag staan hier.

donderdag, februari 17, 2011

Een beetje een Nederlands gevoel

Vandaag belooft het een warme dag te worden. Saskia kan meteen haar nieuwverkregen topjes aan deze week. Ze staan haar allemaal erg leuk en geven haar ook zelfvertrouwen. Het hardlopen en haar dieet werken goed, ze ziet er zeer goed uit.

Zoals ik gisteren al schreef, ga ik na Saskia's vertrek terug naar bed. Meestal lig ik dan over van alles en nog wat na te denken. Terugkerend thema in mijn altijd bezige hersenen op het moment is de terugvlucht straks uit Mexico. Ik ben echt erg bang voor een herhaling van vorig jaar in Houston.

We hebben er maar een uur en een kwartier overstaptijd en moeten daar door de douane en naar een andere terminal. Er hoeft maar iets vertraging te zijn en we zitten er weer vast. Ik besluit eens te gaan kijken, of er een eerdere vlucht uit Los Cabos naar Houston vertrekt. Ik heb een reisverzekering afgesloten, waarmee ik kosteloos kan veranderen.

Tot mijn genoegen vind ik een vlucht, die een uur eerder vertrekt. Dan hebben we meer dan twee uur in Houston. Hopelijk is dat genoeg (het is nog steeds geen garantie natuurlijk). Bij Expedia word ik heel goed geholpen.

De $300 kosten voor het herboeken valt inderdaad onder de reisverzekering. De kosten daarvan heb ik er dus al ruim uit en mochten we toch onverhoopt in Houston stranden, dan hebben we die verzekering ook om hopelijk te helpen naar huis te komen. Ik ga nu in ieder geval een stuk geruster op reis.

Bij de sportschool doe ik weer een uur cardio, half stairmaster, half crosstrainer. Mijn boek over de Salem heksenjacht is, ik kan er geen beter woord voor bedenken, "haunting". Het is als het lezen over de Titanic. Ik weet, hoe het allemaal af gaat lopen, maar toch is er nog een klein deel van mijn brein, dat een goede afloop wil. Herkennen jullie dat?

Met Cosmo loop ik een stuk door de buurt. Door het lekkere weer zijn veel mensen buiten. Zoals vaker krijg ik allerlei opmerkingen over hem. Cosmo zelf vindt het heerlijk, al die aandacht, want iedereen moet hem even knuffelen. Morgen hoop ik weer een lekkere natuurwandeling met Cosmo te maken.

Met Karin heb ik bij Bazin's afgesproken om te gaan lunchen. Het is zulk lekker weer, ik besluit eens Nederlands te doen en erheen te fietsen. Vienna wordt steeds fietservriendelijker. Binnenkort komt er zelfs een fietspad langs de drukkere weg in onze buurt.

Het restaurant ligt vlak onder de sportschool, zo'n drie kilometer van ons huis. Terwijl ik mijn fiets op slot zet, zie ik Karin aan komen lopen. Zij woont nog dichterbij.

Toch komen we niet vaak bij dit restaurant, vreemd genoeg. Hun lunch menu ziet er in ieder geval erg goed uit. Ik bestel de zalmsalade en Karin de ravioli, beiden zijn erg lekker. We hebben enorm veel bij te kletsen en nemen pas na bijna twee uur weer afscheid.

Zo terugfietsend naar huis krijg ik weer enorme zin in een langere fietstocht. Helaas zal dit weer nog niet duren, maar de weekends, dat Janet en ik er weer op uit zullen kunnen gaan, komen nader.

In het zonnetje voor het huis ga ik zitten lezen. Als Saskia thuiskomt, verkleedt ze zich en gaat basketbal spelen. Het is zo heerlijk, dit weer, ik wil het niet meer opgeven!

Saskia fietst met haar vrienden en vriendinnen uit de straat naar de Subway
in Vienna. Met dit warmere weer heb ik ontzettende zin in sushi telkens, dus ik haal weer eten bij Yama. Daar ben ik in zo'n korte tijd al bekend, omdat ik alle drie de sushi soorten met viseieren en een kwartelei bestel. Die vind ik het allerlekkerst.

Saskia blijft nog lang buiten en ik kijk mijn favoriete Big Bang Theory. Morgenavond laat komt Rick weer thuis, ik kan niet wachten!

woensdag, februari 16, 2011

Nog een lenteachtige dag

Een van de redenen, dat ik het zo moeilijk vind, als Rick van huis is, is toch wel het vroege opstaan van Saskia. Het is pas woensdag en ik ben er nu al doodmoe van. Al ga ik terug naar bed, als zij vertrekt, ik slaap dan toch niet meer en dat doet mijn pijnen niet goed.

Het gaat deze week gelukkig wel wat beter, dan vorige, mede dankzij het schitterende weer, dat we mogen genieten! C., die de winter grotendeels binnenshuis doorbrengt, emailde gisteravond, dat ze voor het eerst in lange tijd weer eens met de hond ging wandelen. Of ik zin heb mee te gaan.

Natuurlijk heb ik dat, dus na mijn ontbijt rijd ik met Cosmo naar onze oude buurt. We lopen een stuk door Nottoway Park met de honden. Ranger en Cosmo kunnen het prima met elkaar vinden, maar vooral Ranger vindt andere honden een stuk minder. Hij trekt C. zo af en toe bijna om!

Het is alweer een tijd geleden, dat het warm genoeg was om de honden naar het park te nemen, dus we hebben heel wat bij te kletsen. Het is ook lekker lopen door het park, al zijn sommige stukken nog steeds bedekt met vieze sneeuw.

Na een uur nemen we weer afscheid en spreken af weer vaker samen de honden uit te laten. Ik breng Cosmo naar huis en rijd door naar de sportschool. Daar doe ik een uur op de crosstrainer. Dan heb ik mijn beweging voor vandaag wel gehad.

Met zijn tweeen hebben Saskia en ik niet veel nodig, maar halverwege de week is de melk bijvoorbeeld bijna op. Bij Whole Foods
haal ik dan ook gelijk mijn avondeten, want ik ben dol op hun zalm met daarbij stokbroden met allerlei zaden erin en gestoomde spinazie.

Zo rond Valentijnsdag is het onderwerp "chocolade" regelmatig in het nieuws. Zo ook dit jaar, omdat keer op keer wordt bewezen, dat pure chocolade erg goed is voor de gezondheid. Er moet wel minstens 70% cacao inzitten. Ik kies een Vosges reep, ik ben benieuwd, hoe die smaakt!

Verder kan ik het niet laten een zak buffalo jerky mee te nemen. Ik ben dol op jerky, maar eet het meestal alleen op reis, omdat er nogal wat sodium in zit. Nu heeft Whole Foods een versie met veel minder sodium. Er zit lekker veel proteine in, dus een goede snack.

Het is inmiddels een heerlijk zonnige zestien graden, dus ik ga voor het huis zitten lezen. Zodra Saskia thuiskomt, gaat zij ook naar buiten. Eerst gaat ze met Laura een stuk hardlopen en daarna basketbalspelen met Parker en Mary Kate. Zij krijgt dus ook goed beweging zo.

Na het eten kijken we naar Jeopardy. Dat doen we gewoonlijk niet vaak, want ik ben de enige, die dat wel een leuk programma vind. Deze week doet echter Watson mee, een computer, en dat is groot nieuws. Het grappigst is hoe Alex Trebek de computer soms toespreekt, alsof het een mens is. Uiteindelijk wint de computer vanavond ook nog! Het winstgeld gaat naar een goed doel.

Mijn nek en schouders blijven maar heel slecht, dus ik heb Laura zo'n beetje gesmeekt, of ze binnenkort kon komen voor een deep tissue massage. Gelukkig had ze vanavond nog een plekje vrij. Ze concentreert zich dit keer alleen op mijn bovenlichaamspieren en het is flink afzien, maar het voelt gelukkig een stuk losser na afloop.

De sauna moet morgen of overmorgen aankomen, dus ik hoop hem dit weekend te kunnen gebruiken. Het wordt morgen en overmorgen ook lekker warm, dus ik hoop op een paar lage pijndagen.

dinsdag, februari 15, 2011

Air Force Memorial

De wind gierde vannacht nog om het huis en het vroor flink. Zo vreemd, nadat het gisteren officieel 20 graden werd. Ik spoor Saskia vanochtend dan ook aan zich vooral warm te kleding, want net als gisteren schijnt de zon uitbundig.

Bij Anytime Fitness zoek ik de stairmaster weer op. Ik ben een mystery e-boek over de kinderen in Salem, Massachusetts, ten tijde van de heksenjacht aan het lezen. Het is helemaal op feiten gebaseerd, wat het zo boeiend maakt. Het zegt mij ook veel, omdat mijn zus er niet ver vandaan woont en ik een paar keer in Salem ben geweest. Het uur intervals is zwaar, maar al lezend gaat het snel.

Na een flinke wandeling met Cosmo ga ik op pad. Als deel van mijn voornemen plaatsen te gaan bezoeken, waar ik nog niet geweest ben, heb ik voor vandaag het Air Force Memorial gekozen. De lucht is staalblauw en dat lijkt me mooi voor foto's van dit stalen monument.

Eerst haal ik een "dunne" bagel met tonijnsalade bij Manhattan Bagel
en rijd dan via de I-66, I-495 en I-395 naar het monument. Onderweg zie ik een prachtige adelaar boven ons cirkelen. Ik krijg altijd een rilling, als ik die mooie witte kop en staart zie, zulke majestueuze vogels zijn het!

Het Memorial ligt tussen de legerbasis Fort Myer en Arlington National Cemetery in. Nogal plotseling ben ik er en parkeer op een van de speciaal voor bezoekers opengelaten parkeerplaatsen.

De bewaker zwaait vriendelijk naar me en bij het monument loopt een heel regiment soldaten. Ik ben de enige "burger". Ik fotografeer wat en wordt vriendelijk begroet door een aantal soldaten. Een van hen waarschuwt me, dat ze straks gaan marcheren. Ik kan gewoon doorfotograferen, maar hij wil voorkomen, dat ik omver word gelopen. Ik bedank hem vriendelijk.

De drie palen van het monument zijn zo hoog, dat ik er, als ik eronder sta en naar boven kijk, duizelig van word. Ze geven de indruk van drie vliegtuigen, die in verschillende richtingen wegvliegen. Vanaf hier heb ik mooi uitzicht op het Pentagon, Arlington Cemetery en de Washington Mall in de verte.

Als de soldaten gaan marcheren, neem ik een paar foto's. Het is vrij grappig om te zien, want het is eens niet zo verschrikkelijk stijf. Een van hen neuriet de muziek, die er gewoonlijk bij speelt, waar een aantal van zijn medesoldaten om giechelt. Ik krijg niet het gevoel, dat er veel hogere officieren aanwezig zijn.

Met al die soldaten en ik als enige niet-militair voel ik me toch wat opgelaten. Ik zoek de van weer op en zie een bordje naar het Pentagon Memorial. Ook daar ben ik nog nooit geweest, maar ik dacht, dat je er niet kon parkeren. Nieuwsgierig geworden volg ik de bordjes.

Opeens staan ze er niet meer en rijd ik via de 14th Street brug Washington in. Gelukkig is dat met dit mooie weer ook geen straf. De monumenten schitteren in de zon. Na allerlei bochten en kronkels kom ik weer bij het Pentagon terecht.

Dit keer vind ik het Memorial wel, maar inderdaad is er geen parkeergelegenheid. Online lees ik achteraf, dat dat alleen na 5 uur 's avonds en op het weekend mogelijk is. Binnenkort wil ik dus de Metro erheen nemen, want ik ben nu nieuwsgierig geworden.

Net als Saskia ook thuiskomt rijd ik de oprit op. Saskia heeft genoeg van alleen maar sweaters dragen, dus ik heb beloofd haar mee naar Tysons Corner te nemen. Ik heb een $20 kortingsbon voor Delia's, dus daar gaan we eerst heen.

Er loopt een aanbieding van een topje volle prijs, de tweede halve prijs. Saskia past er heel wat en vindt een paar, die haar bijzonder goed staan. Al die topjes zijn mouwloos, dus uit het uitverkooprek halen we een leuk zwart vest, dat maar $9,99 kost.

Bij American Eagle kijken we nog even naar een paar zwarte jeggings, maar die hebben ze niet in Saskia's maat. In ieder geval is haar doel om wat fletterendere topjes te vinden geslaagd.

Thuis gaat het haardvuur aan om de kilte te verdrijven. Morgen moet het weer een stuk warmer worden en donderdag en vrijdag helemaal. We zijn er echter nog niet. Het is zeker voorgekomen, dat er na zulke hoge temperaturen nog een flinke sneeuwstorm kwam in februari of begin maart. Hopelijk is dat dit jaar niet het geval.

Foto's van vandaag staan hier.

maandag, februari 14, 2011

Valentijnsdag met lentetemperaturen


Gisteravond stuurde Kai mij het weerbericht voor Richmond vandaag: 70 graden Fahrenheit (21 graden Celsius). Ik probeerde niet jaloers te zijn, want ik vond de 58 graden (15C), die wij zouden krijgen al fantastisch.

Als ik van de van naar de sportschool loop, valt het me op, dat het nu al flink warm aanvoelt. Het uur met Sharon gaat snel en na afloop doe ik cardio op een crosstrainer. Dan wil ik echt naar buiten!

Mijn boek nadert zijn ontknoping en het is al 18 graden! In korte mouwen ga ik voor het huis zitten lezen. Zalig! Vlakbij mij zingt een cardinaaltje zijn lied en het voelt, alsof de lente nu binnen handbereik is.

Bij Starbucks haal ik een passion ijsthee en een broodje met kaas en gegrilde groentes. Op hun terrasje, waar het druk is, vind ik nog een tafeltje vrij. Ik peuzel mijn lunch in het warme zonnetje op. Wat een luxe op 14 februari!

Rick belt om me Happy Valentine's Day te wensen. In Seattle plenst het van de regen. Ons weer is een beter cadeau voor mij, dan welk Valentijnscadeautje ook. Ik ga er dan ook zoveel mogelijk van genieten.

Met Cosmo wandel ik naar Nottoway Park. Het waait wel heel erg hard, dus ik ben in het bos een beetje bang voor vallende takken. Ook is het overal erg modderig en ijzig. Het is vreemd om zonder jas over een ijsvlakte te lopen!

Door de wind is er een "red flag warning", wat betekent, dat er gevaar voor (bos)branden is. Door de laatste sneeuwstorm zijn heel veel bomen en takken gevallen en die zijn allemaal gortdroog. Gelukkig hoor ik niets over branden in de omgeving.

Thuis geef ik Cosmo op het deck een flinke kambeurt. Er komt genoeg haar uit hem voor een tweede hond! Hij is duidelijk aan het ontharen, zijn wintervacht komt eruit. Ik gooi de plukken haar de tuin in, daar kunnen de vogels lekker nestjes van bouwen. Cosmo ziet er weer keurig uit, in ieder geval.

Tussendoor werk ik aan de veritabele wasberg, die Saskia in haar kamer heeft liggen! Onvoorstelbaar, wat een tiener aan was kan hebben! Het merendeel is baddoeken, overigens. Als Saskia thuiskomt, krijgt ze er wel wat over te horen. Ze knikt lief ja en amen, maar ik moet nog zien, dat er iets gaat veranderen. Ik houd mezelf maar voor, dat ik dit over iets meer dan drie jaar nog ga missen.

De rest van de middag lees ik, tot de zon achter de huizen verdwijnt, buiten. Een van de redenen, dat ik niet strenger was tegen Saskia over haar was, is, dat ik ook wil, dat zij van dit weer geniet. Met een groepje buurtkinderen speelt ze basketbal en springt op de trampoline.

Saskia eet met de buurkinderen buiten, dus ik ben alleen voor het avondeten. Ik besluit mezelf op sushi van Yama te trakteren. Als ik de bestelling inbel, moet het meisje lachen, want ik neem alle verschillende viseieren met kwarteleitjes erbovenop. Die zijn dan ook verreweg mijn favoriete sushi!

Zo warm, als het vandaag was, zo snel koelt het ook af. Met de wind, die tot 100km/u blaast, voelt het al gauw weer ijzig. Vannacht gaat het ook weer vriezen. Het is nu al koud genoeg, dat we het haardvuur weer aanhebben.

Vroeger vond ik de anonieme "Valentines" het leuke aan Valentijnsdag. Ik heb er de eerste jaren hier een aantal gekregen, waarvan ik nu nog niet weet, wie de afzenders waren. Ik check eens met Katja, want zij heeft heel wat bewonderaars, maar helaas geen Valentines ontvangen.

Hier een grappig blog over de tien redenen om een hekel aan Valentijnsdag te hebben. Ik vind het wel een leuke feestdag, maar stel Rick gerust, die het vreselijk vindt, dat hij vandaag niet thuis is. We hebben zaterdag een gezellige dag gehad, meer hoeft van mij niet.

Gisteren was Boer Zoekt Vrouw weer. Gek genoeg was ik niet zo verrast door de meeste keuzes. Wel verrast Yvon Jaspers me telkens weer met haar kleding. Is dat de Nederlandse mode of doet ze dat met het thema van het programma in gedachten? Ik denk toch haast het laatste.

Dat Frank Anita koos, had ik wel een beetje verwacht. Ik herinner me nog met de speeddate, dat hij Anita moest masseren en een opmerking maakte, dat hij toch wel wat voelde. Duidelijk was daar een grote vonk. Met bekwaam knippen kregen wij die tijdens het boerderijbezoek niet te zien. Ik vond het wel zielig voor Judith, want volgens mij dacht zij gekozen te worden.

Ook bij Marcel was het absoluut geen verrassing. Alleen vraag ik me af of het wat wordt met Ksenia. Zij lijkt helemaal niet zo weg van hem. Marita vond ik wel heel vreemd, maar dat was al de hele serie zo. Niet aardig van Yvon trouwens, dat ze niet eens hun bord patat leeg mochten eten, voor Marcel moest zeggen wie er "mocht blijven".

Annemarie kende Harrie al, dus koos ze Adriaan om hem beter te leren kennen. Zo kwam dat op mij over, helemaal geen voorkeur qua persoon. Misschien speelde de boerderij van Harrie ook een rol. Ik zie geen sprankje romantiek overspringen tussen Annemarie en Adriaan en het voorproefje voor de volgende aflevering belooft niet veel goeds.

Ha ha, die Gijsbert in Femkes steriele museum. Ik benijd haar wel ergens, want ik moet toegeven, dat ik ook zo'n minimaliste aan spullen zou kunnen zin, ware het niet, dat ik een gezin van bewaarders om me heen heb. Knap, dat hij Fries spreekt en een leuk jochie, haar zoontje. Ik hoop, dat het wat wordt met die twee.

Leuk, dat ze Susan en Heidy nog even in beeld lieten komen. Nu ik Susans zus blijk te kennen, heb ik ook een beetje het gevoel haar te kennen. Helaas was ze vorige week nog hier, omdat haar schoonzus onverwachts overleed. Ik vond Susans opmerking over puberaal gedrag ook helemaal terecht.

Wat ik van Richard en Annemieke moet denken, weet ik nog niet. De ene keer lijken ze een leuk stel samen, de volgende keer lijkt ze zijn moeder wel, zeurend over slagroomcake. Niemand, die ziek wordt van zure slagroom.

Volgende week gaan ze dus op reis. Ik dacht, dat we in vorige seizoenen al wisten, waar ieder paar heen zou gaan. Ze hebben het formaat duidelijk iets veranderd dit seizoen.

zondag, februari 13, 2011

Valentijnsviering

Pat heeft vanavond een Valentijnsfeest in New Jersey. Zij neemt dus al voor negenen afscheid. We kijken nu allebei uit naar eind maart. Dan leidt Pat een groep fotografen rond hier in Washington en ga ik ook mee.

Het wordt een heel rustige ochtend. De andere drie slapen ruim uit. Ik ben ook niet echt vooruit te branden en drink koffie en lees de krant. Als de bel gaat, doe ik niets vermoedend open. Een groot boeket vrolijk gekleurde rozen wordt me aangereikt. Rick, altijd de romanticus, heeft die voor Valentijnsdag voor mij besteld. Ze zijn prachtig!


Het is mooi zonnig weer en als ik voorstel om na de lunch naar Scott's Run te gaan voor een wandeling, zijn Rick en Kai daar meteen voor te vinden. Saskia blijft liever thuis. We lopen naar de waterval, zo af en toe over spekgladde ijsvelden. De steile heuvel komen we zonder uitglijden op en af. Bij de waterval is het echter levensgevaarlijk! Ik kan nog net, me vasthoudend aan een struik, een paar foto's nemen, maar dichterbij komen is onmogelijk door het ijs.


Kai wil volgend jaar weer op campus wonen en daarvoor moet hij meedoen aan een loterij. Hij heeft een laag nummer, dus goede kans, dat hij een kamer krijgt. Per nummerreeks mag er vanaf vanmiddag 12 uur worden ingeschreven. Kai hoort bij de eerste 300 van 1700. Hij vraagt om een van de townhouses. Ik ben benieuwd, wat het gaat worden.

Aangezien Rick er maandag niet zal zijn, vieren wij vandaag onze Valentijnsdag. Ik ga eerst naar Hallmark om een leuke kaart uit te kiezen. Hier hebben ze ook heel leuke bierglazen, maar $32 is me wat teveel van het goede.

Dan is het even puzzelen om een cadeautje te bedenken. Ik besluit bij Blockbuster "The Social Network" dvd te kopen. Daarvan weet ik, dat Rick hem nog niet heeft gezien en ik wil hem zelf ook wel zien.

Nu is het wel erg leuk voor Saskia, dat Kai thuis is. Ze gaan samen bij Panera eten en daarna Kinect spelen.

Rick en ik kleden ons netjes aan en dan chauffeert hij mij naar de Ritz Carlton hier in Tysons Corner. Daar heeft de bekende Washingtonian chef Michel Richard in de herfst een restaurant geopend, Michel.

Onze jassen worden aangenomen en dan krijgen we een tafel met perfect zicht op de open keuken. We zien hoe alle hoofdgerechten op de borden worden gelegd en de desserts zien er ook super uit.

We beginnen met een kir royal, die erg lekker is. Ik vind het moeilijk kiezen van een menu, waar bijna alles mij aanstaat. Ik neem toch weer enkel gerechten van het voorgerechten menu. Filet Americain (steak tartare) als voorafje en een tartare van prei en een salade Nicoise met rauwe tonijn voor mijn hoofdgerecht. Rick neemt een zalm tartare en de ribeye biefstuk.

De filet Americain is werkelijk zalig! Ook Rick geniet van zijn voorafje. De ribeye ziet er goed uit en het preigerecht ook. De salade Nicoise vind ik het enige mindere. De mayonnaise-achtige saus overweldigt de rest van de smaken. Alleen het zout van de ansjovis proef ik wel.

Rick heeft intussen allerlei enorme "napoleons" (soort tom pouce) uit de keuken zien komen. Daar wil hij er een van als dessert. Ik bestel de apple tatin zonder te weten, wat ik ga krijgen. Het blijkt werkelijk het lekkerste dessert, dat ik in tijden heb gegeten, te zijn. Heel ongewoon voor mij eet ik iedere hap ervan!


Michel gaat zeker op ons lijstje voor goede restaurants om een bijzondere gelegenheid te vieren.

Zondag

We eten met zijn allen ons wekelijkse Starbucks ontbijt en dan is het alweer tijd voor Rick om naar het vliegveld te gaan. Ik moet zeggen, dat ik moeite met het afscheid heb. Mijn vader reisde vroeger enorm veel en al heel jong nam ik me voor nooit iemand te trouwen, die altijd maar van huis zou zijn.

Toen we hierheen verhuisden was ik op "huwbare leeftijd" om het eens ouderwets uit te drukken. In dit gebied wemelt het van de jonge militairen. De Naval Academy is een uur verderop in Annapolis en de Marine Corps officiersschool een half uurtje hiervandaan in Quantico.

Als we uitgingen kwamen we die mannen altijd tegen en ik hield me afzijdig. Het wonen in het buitenland vond ik leuk, maar het terugkomen in Nederland verschrikkelijk. Voor mijn moeder was het erg moeilijk om mijn vader zo weinig thuis te hebben. Dat wilde ik niet voor mijn toekomstige gezin.

En toen ontmoette ik Rick, die destijds vrijwel niet reisde. Eenmaal bij Microsoft veranderde dat en toen de kinderen klein waren reisde hij heel wat af. Gelukkig was het altijd op zijn hoogst een werkweek. Ik zal eerlijk zeggen, dat ik het zwaar vond, vooral in de winter, als mijn fibromyalgie me meer parten speelde.

Nu reist Rick over het algemeen minder, maar deze winter opeens een stuk meer en ik vind het nog steeds niets. Ik heb grote bewondering voor mensen, die getrouwd zijn met mannen of vrouwen, die maandenlang van huis zijn of die alleenstaande ouders zijn. Enfin, ik heb het dus even te kwaad.

Saskia gaat met Laura naar de mall en Kai naar een bijeenkomst van de mensen, met wie hij vorig jaar bij de School of Rock was. Mary Ellen belt, of ik zin heb in een wandeling met de honden. En of!

Hun hondje Marty is zo schattig! Hij ziet eruit als een vos met zijn dikke rode staart. Marty en Cosmo kunnen het meteen goed vinden. Het wordt een gezellige wandeling voor zowel Mary Ellen en mij, als de honden. Precies, wat ik nodig had om de negatieve spinnenwebben uit mijn brein te halen.

Saskia is klaar bij de mall en ik ga haar en Laura ophalen. Saskia is de afgelopen paar weken heel goed bezig. Ze loopt iedere middag hard op onze lopende band boven en let erg op wat ze eet. Ze wil graag gezond blijven eten, dus we gaan naar Safeway om ontbijt en lunch spullen voor haar te kopen.

Daar is het een drukte van jewelste! Ik verwachtte niet, dat zondagmiddag zo'n populaire tijd is om boodschappen te doen. Gelukkig worden er extra caissieres ingezet, dus we staan ook zo weer buiten.

Kai is inmiddels ook weer thuis. Hij wil vanavond na het eten terug naar Richmond, dus we besluiten vroeg te gaan eten. De kinderen kiezen voor Plaka Grill. Hun eten is echt Grieks, weet ik van mijn schoonzus. Het smaakt in ieder geval prima.

Na het eten neemt Kai afscheid. Nu zijn Saskia en ik weer samen tot vrijdag. We kijken specials over de Britse monarchie. Amerikanen zijn gefascineerd met dit koningshuis. William en Kate gaan op Kai's verjaardag dit jaar trouwen en dat zal hier vast ook live uitgezonden gaan worden.

Nu ik net "The King's Speech" heb gezien, heb ik er ook weer meer interesse in. Het blijft toch wel een interessante dynastie. Ik heb wel wat met koningshuizen, jullie?

zaterdag, februari 12, 2011

Een vleugje Azie

Ondanks de late Bunco avond en Saskia's wekker om kwart voor zes, sta ik toch goed uitgerust op tijd voor Sharons klas op. Heerlijk vind ik het om meteen al energie te hebben, dat komt in de winter niet vaak voor.

Daardoor gaat de core training klas ook lekker. Een van de deelneemsters is 78 en ik heb zo'n bewondering voor haar. Ik hoop op die leeftijd ook nog lekker mee te doen aan een gewichtenklas. Soms houdt zij de oefeningen zelfs langer vol, dan ik!

Na de klas ga ik nog een half uur op de crosstrainer en haast me dan naar huis. De zon schijnt, de temperatuur is boven het vriespunt en het waait voor de verandering niet, tijd voor een lange wandeling met Cosmo. Ik kies het W&OD pad ervoor en krijg daar een beetje spijt van.

Een groot deel van het pad ligt in de schaduw en daardoor ligt er nog veel sneeuw en ijs. De fietsers hebben aan beide kanten het asfalt drooggereden, dus daar loop ik op. Ik vind het echter maar saai met al het wit en grijs, alleen de zingende vogeltjes brengen wat vrolijkheid.


Tijdens de core training kwam het gesprek op een van de grote Aziatische supermarkten hier in de buurt. Die hebben allerlei soorten groentes en fruit voor heel goede prijzen. IK wil daar al een tijdje heen, maar het is er nog niet van gekomen. Ik bedenk me tijdens de wandeling, dat die supermarkt naast Petco ligt en Cosmo's eten is bijna op.

Het plan is gemaakt en ik rijd direct naar Fairfax om het uit te voeren. Cosmo vindt Petco altijd heerlijk. Ik moet wel uitkijken, dat hij geen lekkernijen steelt. Ze hebben een hele hondensnackbar en allerlei snacks op hondenneushoogte liggen. Ik koop er een paar voor Cosmo om in de auto te eten.


Over eten gesproken, ik ben de tijd een beetje vergeten en mijn maag rommelt vervaarlijk. Naast Petco ligt een Panera en ik ben dol op hun brood. Ik bestel een halve tonijnsandwich op tomaat basilicum brood en een kop groentesoep met pesto. Erg lekker is het weer.


Nu ben ik klaar voor mijn Aziatische avontuur. En dat is het, want zodra ik de H Mart binnenstap heb ik het gevoel in een ander land te zijn. Alles is Aziatisch, vooral Koreaans, de produkten, de winkelende mensen, zelfs wat er omgeroepen wordt. Ik kijk mijn ogen uit!

Inderdaad hebben ze een enorme groente- en fruitafdeling, waar behalve de gewone appels en peren ook allerlei produkten liggen, die ik niet ken. Overal staan standjes met mij onbekende dingen om te proeven. Ik heb geen idee, wat ik eet, maar het smaakt allemaal even goed.

Ook de visafdeling is een oogopener, allerlei verschillende schaaldieren, mooie zalm en volledige vissen. De geuren zijn erg interessant, moet ik zeggen. Er zijn hele gangpaden met verschillende soorten zeewier, tientallen sojasauzen, allerlei snacks, die er heerlijk uitzien en veel meer.

Behalve wat fruit koop ik ook een pot sambal oelek en een bakje met ikan teri. Die mini ansjovisjes met een lekker smaakje hadden we vroeger in Nederland regelmatig als snack. Ik ben benieuwd, of ze hetzelfde smaken. Thuis probeer ik het meteen en ze zijn erg lekker. Deze supermarkt ga ik zeker vaker bezoeken!


In de supermarkt kreeg ik een sms van Kai, dat hij dit weekend thuiskomt. Leuk! Om een uur of vier komt hij binnenlopen. Ricks vliegtuig was vertraagd, waardoor hij anderhalf uur later aankomt, dan verwacht. Ik ben blij ze weer te zien!

De heren hebben flinke honger, dus zodra Rick thuiskomt, vertrekken we naar Glory Days. Daar is het altijd een gezellige drukte en gelukkig is er nog een tafeltje voor ons.

Zonder het menu in te hoeven kijken, weet ik al, wat ik ga bestellen. De Vermonter sandwich is zo ontzettend lekker! Die combinatie van de appelboter, ham, appelpartjes en kaas werkt perfect. Een goede mengeling van zoet, zout en zuur. Hopelijk houden ze die nog even op het menu, want het staat op hun "seizoens"menu.

Pat heeft haar dochter Katie vanavond naar een vriendin hier gebracht en komt bij ons logeren. Ze brengt overheerlijke chocolade pretzels en een fles wijn mee. Het wordt een gezellig avondje bijkletsen en alweer veel te laat zoeken we ons bed op.

donderdag, februari 10, 2011

Mount Vernon

Bij het opstaan ligt er een ietsie pietsie laagje sneeuw. Het vriest ook weer flink, dus ik druk Saskia op het hart zich dik aan te kleden. Gelukkig lijkt het erop, dat dit voorlopig de laatste dag met temperaturen ver onder het gemiddelde voor deze tijd van het jaar zal zijn.

Na een snel half uur op de stairmaster maak ik me klaar erop uit te gaan. Om Cosmo wat beweging te geven spelen we een half uur met een bal in de voortuin. Als ik de bal gooi, gaat hij hem wel halen, maar terugbrengen, ho maar. Hij rent in ieder geval lekker.

Met ruime speling vanwege eventuele files vertrek ik naar Mount Vernon. Daar heb ik om half twaalf met Scarlett afgesproken. Meestal duurt die rit iets meer dan een half uur, dus ik denk met bijna een uur ruim de tijd te hebben.

Als ik op de Beltway een file zie staan, denk ik nog, niet getreurd, dan neem ik de I-66 wel. Ook daar sta ik echter vrijwel meteen stil. Dan maar binnendoor, ik volg de GPS wel. Nu kom ik echter door allerlei plaatsjes, waar niet sneller, dan 40km/u mag worden gereden. Dat en alle stoplichten zorgen ervoor, dat ik pas om kwart voor twaalf aankom.

Scarlett staat al te wachten in de Mount Vernon Inn, waar we eerst even gaan lunchen. Dit restaurant is in Coloniale stijl ingericht en de serveerders en serveersters zijn in costuum. Ook heb menu heeft Coloniale gerechten, zoals pindasoep.

Vandaag is er een stoofpotje van kalkoenworstjes, zoete aardappel en appel als "special". Met deze kou klinkt dat wel erg lekker en Scarlett en ik bestellen het allebei. Het is grappig, hoe vaak mijn lunchgenote en ik hetzelfde gerecht kiezen. Het smaakt werkelijk heerlijk, een heel goede keuze.

Nu zijn we klaar om de kou te trotseren en kopen entreekaartjes ($15 per persoon). Op het schema voor vandaag zien we, ter ere van Black History Month, een praatje over het slavenleven op Mount Vernon staan. Daar zijn we beiden erg in geinteresseerd. Scarlett en ik delen onze interesse in de Amerikaanse geschiedenis.

We hebben nog een half uur en niet genoeg tijd om de introductiefilm te zien. Die heb ik al een paar keer gekeken, maar voor Scarlett is dit de eerste keer bij Mount Vernon sinds het grote museum is geopend. We besluiten hem dit keer toch maar over te slaan en lopen naar buiten richting het landhuis.

Er waait een heel harde wind, waardoor het nog kouder voelt, dan het al is. Het goede daarvan is wel, dat er een knalblauwe lucht is. Op het dak van het huis ligt nog een beetje sneeuw. Wat moet dat ten tijde van George Washington koud geweest zijn zo vlak aan de rivier zonder centrale verwarming!

Er is vrijwel niemand, dus we kunnen zo naar binnen. Na een korte uitleg over het gebouwtje, waar de bediening van de gasten logeerden, mogen we het huis in. We beginnen in de groene kamer, die als balzaal of officiele eetkamer werd gebruikt.

De aankleding van de kamer is precies, zoals die door Mrs. Washington werd beschreven. De muren zijn groen, het plafond bijna vier meter hoog en er zijn boerenaccenten aangebracht om George Washingtons liefde voor het boerenleven weer te geven. De voorliefde voor felgekleurde muren in die tijd is me ook in andere landhuizen opgevallen.

Via de veranda met schitterend uitzicht over de Potomac Rivier lopen we het originele gedeelte van het huis binnen. Dit werd in 1735 door de vader van George Washington gebouwd. De vrijwilligster vertelt interessant over de geschiedenis van dit gedeelte van het huis. Hier hangt ook, nog steeds in het kastje, dat George Washington ophing, de sleutel van de Bastille, die Marquis de Lafayette aan hem gaf.

We lopen de origenele (40% van de meubelen in het huis zijn origineel, wat een vrij hoog percentage is voor landhuizen uit die tijd) walnoten trap naar boven. Daar vertelt iemand anders over de 617 gasten, die de Washingtons in een jaar over de vloer hadden. Ook de Marquis de Lafayette logeerde hier natuurlijk.

Als laatste boven zien we de slaapkamer van George en Martha en het bed, waar George in 1799 in overleed. Ik heb dit huis al vele malen van binnen gezien, maar iedere keer hoor ik weer nieuwe kleine weetjes en vallen me nieuwe kleinigheden in de kamers op.

Dit keer leer ik, wat de functie van de baldakijnen boven de bedden is. Vooral op een dag als vandaag waren die belangrijk. Om de bedden op te warmen plaatste men een pan met hete kolen in het bed. Om de kou verder buiten te sluiten werden de gordijnen rond het bed gesloten.

Beneden komen we door de studeerkamer van George Washington. Hier kan ik hem in mijn verbeelding nog zo zien zitten. Hij had een enorme verzameling boeken voor die tijd en een stoel, die draait.

Precies op tijd voor de rondleiding over het slavenleven staan we weer buiten. Mr. Romano wordt onze gids en ik hoop echt, dat ik straks mijn verhalen wat vlotter zal vertellen! Hij heeft kaartjes mee om te spieken en neemt tussen bijna iedere zin een ruime pauze voor hij verder gaat.

Een gezin met twee jonge kinderen haakt dan ook al gauw af. Het is ook nog eens stervenskoud, al staan we redelijk uit de wind. Toch is zijn verhaal interessant genoeg, dat Scarlett en ik blijven luisteren.

George Washington begon in Mount Vernon met ongeveer 50 slaven en bij zijn dood had hij er 316. Daarvan kon 40% niet werken (te oud, te jong, ziek), maar moest toch de kost gegeven worden. George Washington stond bekend als iemand, die zijn slaven goed behandelde en in zijn testament stond, dat hij zijn slaven na de dood van zijn vrouw Martha bevrijd wilde hebben.

Nu heb ik dat altijd een beetje vreemd en egoistisch gevonden. Zolang hij ze dus in leven kon gebruiken, liet hij ze niet vrij. Dat blijkt echter niet het hele verhaal te zijn.

Vanaf de Revolutionaire Oorlog werden Georges ogen geopend. De ironie van niet-vrije mensen, die net zo hard naast hun vrije medemens meevochten voor vrijheid van Engeland, onging hem niet. Daarna ondernam hij een heel aantal pogingen om zijn slaven de vrijheid te geven. Om verschillende redenen mislukten die pogingen en daarom nam hij die clausule in zijn testament op.

Martha bevrijdde zijn slaven (niet de hare, want die behoorden aan haar familie als erfgoed en zij had niet het recht ze te bevrijden) een jaar naar Georges dood. Dit was puur zelfbehoud, want het was de slaven bekend, dat haar dood hun vrijheid zou betekenen, dus zij vreesde voor haar leven.

Het was het blauwbekken waard, maar we zijn toch blij, als Mr. Romano zijn verhaal afsluit. Gauw lopen we naar het museum, dat ook voor mij nieuw is. Vorige keren hadden we hier geen tijd voor. Voortaan raad ik iedereen aan er vooral wel tijd voor te maken!

Het is een enorm gebouw met allerlei spullen van de Washingtons, films over hun leven, het verhaal van Georges leven en nog veel meer! Alleen de laatste film, die George wel heel erg ophemelt, vinden we wat overdreven. We zijn er ook van overtuigd, dat een bescheiden man als George Washington hem vreselijk zou vinden.


Buiten nemen Scarlett en ik afscheid. Dit keer neem ik de George Washington Memorial Parkway naar Alexandria. Dat is wel langer, maar er is nooit veel verkeer en het is een prachtige route. Na even door het gezellige Old Town Alexandria rijd ik de Beltway weer op, waar gelukkig nu geen files staan.

Terug in Vienna ga ik nog even het centrum in. Bij Walgreens haal ik het Bunco "cadeautje" voor vanavond. Dat moet iets voor rond de $3 zijn met het thema Valentijnsdag. Dat is makkelijk! Ik vind een champagneglas met een hart voor precies die prijs.

Vanavond ga ik dus voor het eerst in maanden weer eens naar de buurt Bunco. Eigenlijk zou ik liever bij de warme haard thuisblijven, maar ik weet, dat het weer erg leuk gaat worden. Ik dwing mezelf te gaan, want ik vind het contact met die vrouwen hier in de buurt ook belangrijk. De hostess woont nog geen halve kilometer hiervandaan, dus ik loop erheen.

Er komen bij elkaar 16 vrouwen en de meesten kennen elkaar van de basisschool. Ik voel me best gevleid, als verschillende mensen me vragen in welke klas van de basisschool mijn kinderen zitten. Kennelijk zie ik er nog niet zo archaisch uit, dat ik geen basisschoolkinderen zou kunnen hebben. Ik ben wel, samen met Bets, de oudste daar, maar ach.

Gelukkig gaat het gesprek niet de hele tijd over kinderen en ik voel me, al ken ik maar een paar van de aanwezigen, geen moment een buitenstaander. Voor Saskia scoor ik drie potentiele oppasadressen. Als ik vertel, dat zij van oppasleeftijd is, zijn mijn tafelgenoten meteen enorm geinteresseerd.

Vanavond verlies ik op drie na al mijn spelletjes en dus win ik de prijs voor de meeste verloren spelletjes. Het thema was dus Valentijnsdag en de prijzen zijn een tas met bakgerei, een tas met de dvd van Valentine's Day en popcorn, een tas met een risque pakket van Victoria's Secret met allerlei zoete eetbare cremes en een tas met champagne en chocola.

Dat ik met de meeste verliezen heb gewonnen staat wel vast. Eerst komt degene, met de meest gewonnen spelletjes aan de beurt om te kiezen. Zij kiest de cremes, die mij ook wel wat leken. De tweede met de meeste bunco's kiest het bakgerei (gelukkig!). Dan ben ik aan de beurt en kies mijn favoriet, de champagne met chocola. Die komen hier wel op!

De meegebrachte kleinigheden zijn voor degene, die de "gecko" op het laatst heeft (drie tweeen gooien). Dat duurt me echter te lang, want het is al half elf en Saskia's wekker gaat morgen weer om zes uur. Ik neem afscheid en bedank Beth voor haar gastvrijheid.

Toen wij met deze Bunco groep begonnen was het merendeel van mijn leeftijd. Nu is het een beduidend jongere groep. Er gaan telkens stemmen op om ook weer een oudere groep te beginnen, maar daar komt nog maar niets van. Ik ga dat zeker niet organiseren, teveel werk! Maar leuk is zo'n avondje dobbelstenen gooien wel.

Door een vrieskou van -10 loop ik naar huis, waar ik rillend binnenloop. Cosmo moet nog uit, dus dat doe ik maar gauw. Daarna geef ik de katten eten en ga nog even relaxen. Ik ben blij, dat Rick morgen voor anderhalve dag thuiskomt!

De rest van de foto's van vandaag staat hier.

woensdag, februari 09, 2011

Orchideeen en vlinders

Het is de derde vroege ochtend en Saskia en ik hebben allebei moeite met opstaan. Het is ook zo lekker warm in ons bed en een stuk kouder erbuiten. Het vriest dan ook maar liefst tien graden.

Gelukkig loopt Saskia nu naar de busstop vlak tegenover en niet meer naar de verdere stop, waar haar vriendinnen opstappen. Zo kan ze ook tien minuten later opstaan.

Na mijn ontbijt haast ik me naar de sportschool. Daar doe ik een half uur op de stairmaster. Thuis maak ik me gauw klaar en laat Cosmo uit.

Om half elf komt Yolanda (die ook de mooie foto's van Saskia en Laura maakte) langs om naar Washington te gaan. Gisteren heb ik aan Claudia gevraagd, of ik op haar oprit mocht parkeren, en kreeg een bevestigend mailtje terug.

Er staat echter voor de tweede keer al een andere auto. Claudia is overdag weg, dus ik ga haar eens vragen, of ze wel weet, wie dat is. Het zou zomaar een brutaal persoon kunnen zijn, die daar parkeert om de metro te nemen.

Yolanda en ik moeten dus de frisse (het vriest nog flink en waait) wandeling van een kilometer naar de metro maken. Al kletsend zijn we er natuurlijk zo. Ook de trein komt snel, zodat we niet lang op het perron hoeven te wachten.

Bij Federal Triangle stappen we uit. Het loopt tegen twaalven, dus we besluiten eerst een hapje te gaan eten. Van de drie restaurants in de directe omgeving kiezen we (ok, Yolanda laat zich door mij leiden) Ten Penh.

Dit is een van mijn favoriete restaurants en vooral, omdat ze gefrituurde spinazie serveren. Die is onvoorstelbaar lekker, licht en het smelt op de tong. Ook de rest van het menu is voortreffelijk en het is moeilijk kiezen. We bestellen dat dus en ieder een voorafje van gewokte calamarisalade. Die is heel lekker en pittig en meer dan genoeg voor een lunch.

Vanaf het restaurant is het een korte wandeling naar het Natural History Museum. Iedere winter is er een orchideeententoonstelling in Washington. Het ene jaar bij de Botanic Gardens
en het volgende bij het Natural History Museum. Dit jaar is het museum aan de beurt.

Na door de vriendelijke veiligheidscontrole te zijn gegaan, lopen we naar de orchideeen. Die zijn in verschillende kamers met uitleg over het Chinese leven. Wij zijn er voornamelijk voor het fotograferen, dus ik lees de bordjes maar half. Helaas is de verlichting nogal slecht, dus heel veel foto's zijn niet gelukt, want een statief is niet toegestaan.

Na een half uurtje zijn we uitgekeken. Ik geef wel voorkeur aan de Botanic Gardens tentoonstelling. De verlichting daar was veel beter en de planten stonden dichterbij, waardoor het makkelijker was close ups te maken.

We lopen naar boven naar de vlindertuin. Daar moeten we $6 toegang betalen en kunnen meteen naar binnen. Volgens de vrijwilligster vliegen er zo'n driehonderd vlinders rond, maar naar mijn gevoel zijn er minder dan andere keren, ook minder verschillende soorten. Het is wel heerlijk in deze kleurige en warme omgeving rond te lopen.

Bij fotografie is het juiste licht heel belangrijk. Was het bij de bloemen te donker, hier is het weer te licht op de meeste plekken. Daardoor ziet de vlinder er wel mooi uit, maar de achtergrond wordt overbelicht. Gelukkig zijn er wel een aantal redelijke foto's, maar heel tevreden ben ik niet.

Na een uurtje hebben we het verschrikkelijk warm en genoeg vlinders gezien. We lopen door de insektenzoo en zien een enorme tarantula, Fang (leuke naam), wat Madagascar kakkerlakken en een heel bijzonder insektje, dat eruit ziet als een orchidee.

Ook zien we een nieuwe tentoonstelling (althans voor mij) over het (Coloniale) leven langs de Chesapeake Bay. Heel interessant en aansluitend aan ons bezoek aan Jamestown voor mij. Treffend vind ik het skelet van een baby, die stierf, omdat hij of zij zo ingebakerd werd, dat er geen zonlicht op de huid kwam. Door gebrek aan vitamine D overleed het kindje.

Hierna hebben we het museum wel gezien (al is er nog veel meer) en lopen de vrieskou weer in. We besluiten ergens iets te gaan drinken. Het dichtstbijzijnde cafe is dat van het Smithsonian Castle. Hier ligt degene, die al deze musea mogelijk heeft gemaakt, James Smithson ook.

We bezoeken zijn graf en halen dan thee en een Diet Coke bij het cafe. We kletsen nog verder aan een van de tafeltjes. Het valt mij op, dat er een zwerver door het museum loopt. Misschien is dit ook een goede plek voor hen om even op te warmen en hebben de veiligheidsmensen medelijden.

Net voor het (dure) spitsuur om drie uur begint, stappen we bij het Smithsonian Station de metro weer in. We krijgen meteen zitplaatsen en stappen al gauw weer in Vienna uit. Het was een leuk uitstapje! Natasja zou eerst ook meegaan, maar voelde zich niet goed. We hebben je gemist, Natas, we zullen snel weer iets afspreken.

Zondag hoorde ik, dat mijn buurvrouw Lorraine en haar dochter Patricia, die het goed met Saskia kan vinden, deze week ook met zijn tweetjes zijn. We spraken af om vanavond samen te eten.

Om half zes komen ze hier en Patricia en Saskia spelen Nintendo DS, terwijl Lorraine en ik blijkletsen. Lorraine is een van de liefste mensen, die ik ken. Haar achtergrond is Mexicaans en volgens mij is dat synoniem met "zorgend". Ze heeft haar neven en nichten opgevangen en staat altijd voor iedereen klaar.

We bestellen van Uno's en smullen allemaal. Daarna kijken we naar een special op TLC over Michael Jacksons kinderen. Wat een droevenis daar, al worden ze door hun tachtigjarige grootmoeder kennelijk goed opgevangen.

Als Lorraine en Patricia om acht uur weer huiswaarts gaan, zijn Saskia en ik flink moe. Terwijl ik dit blog schrijf, kijk ik met een half oog tv (als jullie type- of spelfouten zien is dat de boosdoener). Modern Family is altijd een favoriet en heeft een leuke Valentijnsaflevering.

Buiten ligt een miniem laagje sneeuw opeens. Er wordt ons beloofd, dat het daar bij zal blijven, dus dat zullen we maar geloven. Vannacht weer zware vorst, maar de voorspellingen zien er een stuk warmer uit!

De foto's van vandaag staan hier
.