De laatste dag van maart

Wat een maand was dit! Waarschijnlijk toch wel een van de avontuurlijkste maarten in mijn leven. Eerst de reis naar Mexico en daarna mijn avontuur met Kai, ik heb er heel veel fijne herinneringen aan en hopelijk de kinderen ook.

Die reizen lijken alweer zo lang geleden, terwijl het maar een paar weken is, vreemd toch. Het is vandaag alweer koud en miezerig. Gelukkig lees ik een vrolijke mystery, die op een cruisereis plaatsvindt, dus bij de sportschool bevind ik me een uur lang op de woelige baren. In gedachten dan althans, al zou ik met enige verbeelding de crosstrainer bewegingen wel met golven kunnen vergelijken.

Na het uur lezen (en sporten) moet ik toch de werkelijke wereld weer onder ogen zien. Ach, zo erg is dat ook niet, Cosmo vindt het in ieder geval heerlijk buiten. Niet te warm voor hem en de motregen deert hem niet. Rillend loop ik zo lang mogelijk met hem.

Dit weekend was Rick in de tuin bezig en lette hij niet zo goed op Cosmo. Die rende kennelijk de cul de sac uit om een paar honden uit de buurt te begroeten. De bazin van die honden vond dat niet vermakelijk en kwam verhaal halen bij Rick.

Rick realiseerde zich toen, dat Cosmo nog "illegaal" is dit jaar. Het kost maar liefst vijf dollar om je hond te registreren hier in Vienna. Ik ga dus naar de Town Hall om dat astronomische bedrag te betalen en krijg een hondenpenning mee. Cosmo mag zich nu weer een officiele inwoner noemen.

Nu ik mensen ga rondleiden, moet ik eigenlijk ook wel visitekaartjes hebben. Vistaprint is goedkoop daarvoor en ik vind een design met het Capitool erop, dat passend is. Volgende keer ga ik mijn eigen ontwerp doen, maar ik hoop deze voor de eerste rondleiding binnen te hebben.

De rest van de middag ga ik verder met de Italiaanse lessen van Rosetta Stone. Het gaat vlot, want ik herken veel, maar om nu te zeggen, dat alles opeens terug is, dat ook weer niet. Het blijft mijn favoriete taal, zo mooi! Hopelijk spreek ik over drie maanden genoeg om me een beetje uit de voeten te kunnen maken.

Rick weet, dat ik me met dit weer helemaal niet lekker voel. Als hij thuiskomt, doet hij zijn jas niet eens uit en grijpt de mijne uit de kast. We gaan eten bij Legal Seafoods en hij staat erop, dat ik een dozijn oesters bestel.

Dat laat ik me geen twee keer zeggen! De oesters zijn lekker groot en heel smakelijk. Rick neemt calamari, maar houdt niet van de pootjes. Daar ben ik nu net dol op, dus ik eet er ook een paar van. De Griekse salade met gamba's is ook erg lekker en precies genoeg voor mij.

Saskia is naar de eerste vergadering van de Relay for Life vanavond. Zij en Aoife zijn dit jaar helemaal gemotiveerd om veel geld ervoor op te halen.

Helaas is een van hun klasgenoten een paar maanden geleden aan een vreemde vorm van kanker overleden en dat geeft de meisjes nog meer reden zich voor dit goede doel in te zetten. Rick en ik zullen ook weer meehelpen. "Celebrate more birthdays" is het motto dit jaar, heel inspirerend. T.z.t. zal ik hier ook Saskia's pagina weer plaatsen voor degenen, die hun team willen sponsoren.

Moeder-dochter verwenmiddagje

Rick en buurman Ross hebben gisteravond tot midden in de nacht geboomd. De cognacjes daarbij gingen er ook goed in, vertelt hij vanochtend. Ik heb slecht geslapen en zoals wel vaker val ik juist in de vroege ochtend weer in slaap.

Als Saskia naar school is, komt Rick terug in bed en we slapen tot onze schande tot tien uur uit! Dat voelt vreemd zo middenin de week, maar is wel lekker. In ieder geval zijn we nu beiden goed uitgerust.

De herinnering aan de diepblauwe luchten van gisteren zal ons door de komende dagen moeten helpen. Het is koud, bewolkt en er wordt allerlei neerslag voorspeld, waaronder sneeuwbuien. Dit weerbeeld zal tot het weekeinde duren.

Mijn nek en schouders zitten weer flink vast, wellicht door het slechte weer, dat eraan komt. Op de crosstrainer gebruik ik mijn armen vooral flink en dat helpt goed. Mijn hoofdpijn is bijna weg en ik voel me weer een beetje mens, als ik klaar ben. Daar doe ik het toch voor.

Met dit weer heb ik de energie gewoon niet om lang met Cosmo te gaan wandelen. Daarom neem ik hem mee, als ik boodschappen ga doen. Hij kijkt onderweg zo leuk naar buiten en blaft, als hij een andere hond ziet.

Bij Whole Foods haal ik avondeten voor Rick en mij. Ze hebben een nieuwe zalm gemarineerd met teriyaki en sesamzaad. Daarbij hun lekkere meergranenstokbrood en geroosterde asperges en we hebben een maal.

Er zit nog maar voor vijf mijl benzine in de van, dus het is hard nodig te tanken. Ik zie, dat de Sunoco maar liefst twaalf cent per gallon goedkoper is, dan de Shell, waar ik meestal heen ga. Ik hoop met onze Giant punten een goede korting te krijgen, dus kies toch de Shell.

Helaas is het dit keer maar 10 cent per gallon korting, maar ach, 2 cent meer is te verwaarlozen. Toch vraag ik me af, waarom die Shell opeens zoveel duurder is. Meestal waren ze ongeveer dezelfde prijs. Het zet aan het denken, misschien is die Giant korting toch niet zo goed voor ze.

Met Saskia heb ik een verwenmiddagje gepland op deze druilerige dag. Eerst gaan we bij Lofty Salon ons haar laten doen. Terwijl Carmen mij in de kleur zet, knipt Mona Saskia's haar.

Mijn kleur wordt mooi, een beetje minder rood, dan de vorige keer. Ik heb een beetje genoeg van het Cleopatra-achtige rechttoe, rechtaan kapsel. Mona knipt er wat laagjes in, zodat het een beetje voller lijkt en mijn gezicht een beetje omlijst. Het is geen groot verschil, maar ik ben er heel tevreden mee.

Inmiddels "sleet" het, een mix van regen, sneeuw en hagel. We rennen naar de auto, zodat onze mooie kapsels niet nat worden. Volgende stop is de nagelsalon.

We kiezen een kleurtje uit, Saskia een lekker felle kleur blauw en ik zalmkleurig. Thu doet mijn nagels, die verschrikkelijk lang zijn, waar ik een hekel aan heb. Nu zijn ze weer lekker kort en typ ik niet meer met mijn nagels. Het is gezellig zo'n middagje samen met Sas. Zij is meestal zo druk met vrienden en vriendinnen, dit geeft ons even tijd om helemaal bij te kletsen.

Thuis werk ik aan de geboekte excursies voor volgende maand. Dan wil ik mijn zus terugbellen en kan mijn tas, waar mijn telefoon in zit, niet vinden. Paniek! Die heb ik bij de nagelsalon laten liggen. Gauw bel ik op en krijg Thu aan de lijn. Gelukkig ligt hij er nog en ik haal hem gauw op. Pffff!!!

Thuis gaat de open haard aan, ik krijg het maar niet warm! Zo koud is het eind maart al heel lang niet meer geweest. De natuur lijkt ook een beetje stil te staan. Hier in Virginia zijn de kersenbloesems nog niet uit, althans niet in onze achtertuin.

Deze video van een "kletsende" tweeling vind ik zo schattig, dat ik hem gewoon moest delen:

Kersenbloesems

Rick en Saskia zijn net weg en ik lig nog wat na te doezelen, als ik een sleutel in de voordeur hoor. De schoonmaaksters zijn er al om half acht! Meestal komen ze 's middags, wat het schema heeft veranderd weet ik niet, maar ik had wel gewild, dat ze me ervan op de hoogte hadden gebracht. Ik vraag de dames maar in de basement te beginnen en kleed me gauw aan.

Eigenlijk is het wel lekker om wat vroeger op te zijn. Ik neem rustig de tijd met mijn ontbijt, een bakje Wallaby yoghurt met verse bosbessen. Daarbij een paar sterke koppen koffie en ik kan er weer tegenaan.

De dag begon mooi zonnig, maar als ik naar de sportschool rijd hangt er een sluierachtige bewolking. Toch wordt er vooral zonnig weer voorspeld, dus ik heb nog hoop.

Op mijn programma staat vandaag een uur op de stairmaster. Die is echter bezet, dus ik verander het eerste half uur in een zware sessie op de crosstrainer. Het gebrek aan varieteit aan machines mis ik soms wel bij deze kleine sportschool. Daarentegen is het wel leuk, dat er altijd wel iemand is, die ik ken. Het tweede half uur is de stairmaster wel open, dus ik krijg mijn interval daarop ook gedaan.

Thuis maak ik me gauw klaar en laat Cosmo uit. Al worden er warmere temperaturen (nou ja, rond de tien graden) voorspeld, er staat een scherpe, koude wind. Toch ben ik vastbesloten vanmiddag naar de kersenbloesems te gaan, want het weer voor de komende dagen klinkt verschrikkelijk (in ieder geval voor foto's).

Na een vroege lunch parkeer ik de van op Claudia's oprit. Zo hoef ik maar een stukje naar de metro te lopen. Daar komt de trein vrijwel meteen al aan. Ik heb weer eens een leuk boek op mijn Kindle, dus voor ik het weet ben ik bij het Smithsonian station. In dit seizoen loopt de trein hier leeg, want dit station is het dichtst bij de kersenbloesems.

Midden in het toeristengewoel kom ik weer boven de grond. Het is een stuk rustiger, dan zaterdag, maar nog steeds flink druk. Helaas hangt die vervelende hoge bewolking er nog en ik vrees, dat ik straks geen mooie blauwe lucht foto's zal kunnen maken.

Eerst heb ik een gericht doel weg van de kersenbloesems, namelijk het Lincoln Memorial. Ik loop langs het Washington Monument en zie een paar legerhelicopters richting het Witte Huis vliegen. Eentje landt, duidelijk komt Obama thuis. Helaas ben ik te ver weg om mensen te herkennen.


Via het World War II Memorial en het Vietnam Memorial, wat me altijd weer een brok in de keel geeft, want er zijn altijd veteranen aanwezig, loop ik naar het Lincoln Memorial. Dit is het oudste Memorial op de Mall en stamt uit 1922.

Mijn doel is voornamelijk de steen te vinden, waar Martin Luther King Jr. stond, toen hij zijn "I have a dream" speech hield. Die is al gauw gevonden en ik zie ook, dat je een telefoonnummer kunt bellen voor informatie over het monument. Er zijn meer dan twaalf onderwerpen en ik luister naar de meesten. Zo leer ik toch weer een paar nieuwe dingen over dit mooie gebouw. Alle monumenten zijn zo doordacht, vrijwel alles heeft een betekenis.

Als ik klaar ben met mijn "rondleiding" loop ik weer naar buiten. Tot mijn enorme vreugde is de bewolking verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een staalblauwe lucht. Hoera!

Vol goede moed stap ik naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial. Dit monument werd tussen de kersenbloesems aangelegd, dus er bloeit van alles. Het is een van mijn favoriete monumenten, de uitspraken van FDR waren zo treffend. Vooral "The only thing we have to fear is fear itself" houd ik mezelf regelmatig voor.

Zaterdag "deed" ik het Tidal Basin kloksgewijs, vandaag ga ik tegen de klok in. De lichtval is heel mooi op de bloesems en de lucht diepblauw. Het is weer volop genieten.


Ook een groepje Boeddhistische monniken fotografeert erop los. Het is een grappig gezicht in hun eeuwenoude oranje tenu met moderne fototoestellen. Even later zie ik een groepje Mennonieten voorbij lopen. Ook hoor ik allerlei verschillende talen om me heen. Duidelijk komen mensen van alle hoeken en gaten op de bloesems af.


Precies op tijd voor het volgende park ranger praatje kom ik bij het Jefferson Memorial aan. Hij vertelt interessant over de geschiedenis van dit gedeelte van de stad en de kersenboompjes. Het is moeilijk voor te stellen, dat hier zo'n 130 jaar geleden de rivier nog stroomde.


De wandeling met een horticulturist sla ik over. Ik loop verder over de brug richting het Washington Monument. Als ik net een foto hebt genomen, zegt de man naast mij, dat het leven toch niet zo ernstig kan zijn. Ik verzeker hem ervan, dat ik me slechts concentreerde op een mooie foto.

Er ontstaat een leuk gesprek, want hij maakt zich klaar om te gaan vissen. Daar ben ik wel in geinteresseerd, want wat valt er in het Tidal Basin nu te vangen? Nou, dat is duidelijk zijn stokpaardje!

Een hele lijst van vissen volgt, waaronder haring! Ook heeft hij allerlei verhalen over grote alligator gars (enge beesten om te zien, ze waren toevallig ook in het aquarium in Tulsa). Hij vangt ook vis voor de vismarkt niet ver hiervandaan. Een leuke oudere man, die duidelijk dol is op wat hij doet.

Terwijl ik zo met hem praat blijven anderen ook staan en kletsen. Duidelijk vindt hij het sociale aspect van hier staan net zo leuk, als het vissen zelf. Een oudere Amerikaan vraagt, hoe oud de visser is. Die antwoordt, dat hij zestig is. De ander is 69 en er volgt een grappig gesprek tussen twee totaal vreemden over hoe ze fit blijven. Heel vermakelijk allemaal!

Voor de foto laat "mijn" visser nog zien, hoe hij de hengel vasthoudt, en dan nemen we afscheid. Hij geeft mij een hand en bedankt mij, dat ik hem even gezelschap hield. Met veel "God bless you" en "May you have a blessed day"'s zwaait hij mij gedag. Ik wens hem een goede vangst toe en zet mijn tocht voort. Zo'n ontmoeting maakt eigenlijk mijn dag. Een interessant iemand met een verhaal te vertellen was dat.

Op weg terug naar het Washington Monument zie ik een van vele nieuwsorganisaties bezig onder een dak van bloesems. De verslaggeefster spreekt een Aziatische taal. Bij het Monument zelf is een podium opgezet, waar een zangeres met gitaar optreedt.

Voor ik terugga naar de metro wil ik nog eens naar de mooie tuin achter het Smithsonian Kasteel. Het is een stuk rustiger, dan zaterdag, maar ik had gehoopt, dat de magnolia's uit zouden zijn. Die zijn echter nog voornamelijk in de knop.


Wetend, dat dit prachtige weer niet zal duren, begeef ik me met tegenzin terug naar de metro. Mijn voeten protesteren ook, want die zijn al vanaf vroeg vandaag aan het werk. Alweer heb ik geluk, de trein komt net aanrijden. Het voelt goed weer even te zitten!

Vrijwel gelijk met Rick ben ik weer thuis. Hij heeft souvlaki's van Plaka Grill mee. Het gaat er goed in, want door de buitenlucht heb ik flinke trek gekregen.

Vanochtend las ik, dat de bloeiperiode van de bloesems door het koude weer waarschijnlijk langer dan gewoonlijk zal zijn. Ik hoop ze dus tenminste aan mijn eerste klanten volgende donderdag te kunnen laten zien. Zonder twijfel zijn deze duizenden bloeiende bomen uniek zo midden in een stad.

Alle foto's van vandaag staan hier.

Brrrrrrrrrrr!!!!!!!!

Het mag dan op de kalender "lente" heten, maar Koning Winter wil zijn greep op ons weer nog niet loslaten. Het heeft vannacht zelfs flink gevroren en Rick moet krabben.

Eigenlijk had ik me voorgenomen om vandaag weer naar Washington te gaan, maar stel dat plan uit tot morgen. Ten eerste is het bewolkter, dan eerst voorspeld en ik wil blauwe lucht. Verder is het me ronduit te koud. Ik voel me nog steeds niet helemaal top en telkens zo verkleumd zijn lijkt me niet goed.

Sharon heeft weer een rigoureuze workout voor me. Volgens mij word ik ook sterker, want voor bijna alles kan ik vandaag de vijftien pond dumbbells gebruiken. Na het uur krachttraining ga ik nog een half uur op de crosstrainer lezen. Ik kan niet wachten tot het weer lekker genoeg is om buiten cardio te doen!

Thuis maak ik me gauw klaar en kleed me maar weer eens in een van mijn dikke truien. Op een gegeven moment hangt mijn winterkleding me zo de keel uit! Om de een of andere reden heb ik dat gevoel met zomerkleding nooit.

Met Cosmo in de auto rijd ik naar Whole Foods voor wat benodigdheden. Daarna tracteer ik mezelf op een lekker warme bagel van Manhattan Bagel. Het lukt me maar niet om warm te worden vandaag!

Vanavond komen mijn buurvrouwen hier voor ons maandelijkse kletsavondje. Daarvoor wil ik wat lekkers in huis nemen. Er is een nieuw Iraans cafe in Vienna, waar Rick allerlei lekkere koekjes had gezien. Ik besluit dat eens te gaan bekijken.

Cafe Nemooneh is niet echt een cafe, althans niet zoals ik me dan voorstel met tafeltjes om koffie te drinken. Er zijn wel heel veel erg lekker uitziende dingen te verkrijgen!

Er zijn cakes, versgebrande noten en vooral veel soorten baklava en koekjes. Ik laat een doosje met verscheidene lekkernijen vullen. Waarschijnlijk is het teveel voor vanavond, maar Rick houdt er ook van, dus dat komt wel op.

Na Cosmo een flinke ijzige wandeling gegeven te hebben, ga ik verder met Italiaans leren. Ik moet zeggen, dat Rosetta Stone inderdaad goed is. Het is heel grondig. Voor mij nu nog iets te langzaam, omdat de simpele woorden al gauw terugkomen, maar ik vermoed, dat het spoedig pittiger zal worden. Het geeft me in ieder geval een zuidelijk en warm gevoel op deze koude lentedag.

Als avondeten hebben we taco's. Die "mag" Saskia ook van zichzelf, want er zit maar heel weinig vet in. Zo eten we weer eens een keertje gezellig met zijn drieen. Ik ben benieuwd, wat de dames straks van de Iraanse koekjes zullen vinden!

Bloesems en March Madness

Zaterdag


Het is mooi zonnig, maar koud weer. Gauw eet ik ontbijt en maak me klaar. Tegen tienen ben ik klaar en Rick biedt aan me naar de metro te brengen. Onderweg bel ik Pat om haar te vertellen, dat ik onderweg ben. Ik heb afgesproken haar en de groep fotografen bij Union Station te ontmoeten.

Het toeristenseizoen is duidelijk begonnen, want in Vienna zijn er al geen zitplaatsen meer in de trein. Gelukkig heb ik er nog wel een weten te bemachtigen. In Metro Center moet ik overstappen op de rode lijn en heb geluk, dat die trein net aan komt rijden. Ik kan dus zo instappen. In het weekend rijden de treinen ruwweg ieder kwartier, dus dat scheelt weer.

In het station tref ik de groep in het food court aan. Ik word voorgesteld aan twaalf mensen en herinner me natuurlijk maar een paar namen. Zij eten allemaal "ontbijt", want daar hadden ze nog geen tijd voor. Ik heb het mijne net op, dus nog geen trek.

Al om kwart over vijf had Pat iedereen op en op weg naar de metro, die om zes uur begon te rijden. Wat dat betreft hadden ze geluk, want vanwege de National Marathon opende metro een uur eerder vandaag. Nu konden ze voor zonsopgang bij de kersenbloesems zijn. Ook het weer is stukken beter, dan een paar dagen geleden werd verwacht. Het is dus een happy groepje fotografen.

Happy, maar ook moe, want een aantal van hen zijn een stuk ouder, dan Pat en ik. Het plan was om in het mooie Union Station te blijven fotograferen, maar een heel stel geeft het na een kwartier al op. Pat besluit als groep naar het hotel terug te gaan en uit te rusten.


De kersenbloesems zijn ook in Union Station aanwezig

Mij komt dat eigenlijk prima uit, want ik vond het al zonde om deze mooie zonnige dag binnen door te brengen. Ook kan ik niet wachten om de kersenbloesems aan het Tidal Basin weer te zien. We spreken af, dat ik de groep rond half drie weer bij Arlington National Cemetery zal ontmoeten.

Via de voorkant van het station, waar ook de Freedom Bell staat, loop ik richting de National Mall. Deze wandeling heb ik nog niet vaak gemaakt. Ik kom onder anderen door een prachtig parkje, waar je onder een boog van roze bloeiende hangende bomen loopt. Wat is deze stad toch mooi aangelegd, zeker in de lente!

Niet veel later kom ik langs een voor mijn onbekend monument. Het National Japanese-American Memorial herdenkt de Japanse Amerikanen, die in de Tweede Wereldoorlog in kampen werden gestopt. Al waren die kampen niet zo zwaar, als concentratiekampen, de mensen waren er toch gevangenen en raakten al hun bezittingen kwijt.

Na wat foto's te hebben genomen zet ik mijn tocht voort. Pat verklaarde me voor gek, dat ik de metro niet nam, maar ik vind het veel te leuk door de bloeiende stad te lopen. Ook van de glazen pyramides met bloesem en fonteinen bij de National Gallery of Art maak ik een aantal foto's.

Naarmate ik dichter bij de Mall kom, wordt het ook een stuk drukker. Een aantal dames hoor ik zich afvragen, wat er bovenop het Capitool staat, een adelaar of iets anders. Ik vertel ze, dat het een vrouwelijk beeld is, Freedom genaamd.

Een van hen vraagt, of ik Washingtonian ben. Op mijn antwoord, dat ik oorspronkelijk uit Nederland kom, vinden ze het frappant om zulke informatie over "hun" Capitool van een buitenlandse te krijgen. Ik vertel ze, dat ik inmiddels na 27 jaar me meer Virginiaans, dan wat ook, voel. Het wordt een leuk gesprekje, want nu komen de toeristische vragen natuurlijk los. Na een minuut of tien zetten zij hun tocht naar het Capitool voort en ga ik in tegengestelde richting verder.

Intussen is het bijna half een en begint mijn maag te knorren. Bij de beeldentuin van de National Gallery of Art ligt het restaurant Metropolitain. Ze serveren soep, salades, pizza en panini's. Ik bestel een kop met Italian Wedding soep. Dat is met gehaktballetjes, spinazie en kleine pasta. Alleen zitten er maar twee gehaktballetjes in mijn kom. Het smaakt echter wel goed.

Na het eten steek ik de Mall over naar het Smithsonian Castle. Daarachter ligt een tuin, die in de lente ronduit sprookjesachtig is. Helaas is het er wel erg druk, dus foto's zonder mensen erin lukken niet echt. Ik neem me voor begin volgende week terug te komen.

Na de toch relatieve stilte in de tuinen stort ik me in de werkelijke menigte. Het Tidal Basin is duidelijk de grote attractie dit weekend. Toch valt het me mee, hoe ik nog redelijk snel kan lopen en foto's kan nemen zonder allerlei mensenhoofden ervoor.

De bloesems zijn nog niet op hun hoogtepunt, maar genoeg uit om al erg mooi te zijn. Vandaag is de start van het National Cherry Blossom Festival. Het is dit jaar wel een koude start, maar gelukkig wel zonnig.

De kersenboompjes hier (nog maar zo'n honderd van de meer dan 3000 zijn de originele van 99 jaar geleden) waren een gift van de stad Tokyo aan de stad Washington in 1912. Hier zo lopend moet ik aan de slachtoffers van de aardbeving en tsunami in Japan denken en ik weet, dat ik daarin niet de enige ben.

Al fotograferend vergeet ik de tijd een beetje en voor ik het weet is het bijna twee uur. Ik ben nog zeker tien minuten lopen van het metrostation verwijderd, dus ik bel Pat om te zeggen, dat ik half drie waarschijnlijk niet precies zal halen. Zij zegt, dat ze nog op twee mensen wachten en daarna de ene halte per metro gaan nemen. Ze zullen op mij wachten.


Toch vind ik het vervelend om zo'n hele groep op mij te laten wachten, dus ik baan me een snelle weg naar de metro. Daar komt mijn trein net aanrijden, als ik op de roltrap sta. Wetend, dat het 12 minuten zal duren voor de volgende trein komt moet ik toegeven toch (wel netjes "excuse me" zeggend, hoor) een paar ellebogen te hebben gebruikt om op tijd de trein in te kunnen springen. Nog geen seconde later sluiten de deuren!

Net iets na half drie ben ik bij de begraafplaats, maar van Pats groep is geen spoor te bekennen. Ik bel haar nog maar eens en dan blijkt, dat ze nu pas in het metrostation zijn. Ik had kunnen weten, dat zo'n grote groep als stroop voortbeweegt. Er zijn altijd mensen laat of heel langzaam.

Een kwartiertje later zijn ze er en kopen kaartjes voor de Tourmobile. Iedereen heeft vrij zware fotografiespullen mee en de meesten toch al wat ouder, dus Pat zag het niet zitten de flinke heuvels van Arlington Cemetery te voet te beklimmen. Een juiste beslissing, wat mij betreft, want ik voel mijn voeten na de wandeling in de stad ook flink.

Met het busje worden we bij de graven van de Kennedy's afgezet. Grappig is, dat de groep mij als tweede leidster ziet en de helft met mij meeloopt en de andere helft met Pat. Pat fluistert me toe, dat ze dat wel fijn vindt, want ze zijn kennelijk nogal moeilijk bij elkaar te houden.

Na de nodige foto's van de graven van John F. Kennedy en zijn familieleden lopen we terug naar de bus. De tijd begint te dringen voor de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat. Die ceremonie vindt in deze tijd van het jaar maar eens per uur plaats en we willen geen uur wachten.

Zoals overal is het ook hier weer beredruk. We vinden allemaal een plaatsje met meer of minder goed uitzicht op de plechtigheid. Mij maakt het niet zoveel uit, waar ik sta, ik heb dit al zo vaak meegemaakt.


Als de wachten gewisseld zijn, gaan een heel aantal mensen weg. Er volgen echter nog twee kransleggingen door schoolkinderen, wat altijd een interessante ceremonie is om te zien. Als de krans is gelegd moet iedereen de rechterhand over het hart houden en wordt "Taps" gespeeld door een trompetspeler. Erg indrukwekkend vind ik het altijd.

Het lukt ons niet de hele groep in een bus te krijgen, dus mijn deel van de groep neemt de eerste en Pat met haar groep de volgende bus. Bij het Arlington House stappen we uit en ik laat iedereen het mooie uitzicht over de stad daar zien.

Pat en de rest van de groep komen echter maar niet, dus ik bel haar. Zij blijken al bij het bezoekerscentrum te zijn, dus wij ruimen ook maar gauw op. Dat neemt wel even met alle statieven (ik heb er geen bij mij).

De zon staat al aardig laag en de wind snijdt. De eerste bus, die langskomt, is echter propvol en niemand mag staan. De gids verzekert ons, dat er vlak achter hem nog een bus volgt. Al zien we in die volgende bus heel wat plaats, we mogen er toch niet in. Volgens deze gids volgt er nog een bus.

We wachten en wachten en zijn helemaal verkleumd. We beginnen al te denken aan teruglopen, maar dat is nog best ver. Ik zou het wel kunnen, maar wil mijn gasten niet alleen laten. Sommigen van hen hebben te veel te sjouwen om een stuk te lopen. Er zijn ook een aantal gezinnen met kleintjes, die duidelijk ook niet kunnen lopen.

Na zo'n twintig minuten komt er een witte SUV van de veiligheidsdienst langs. Ook hij roep, dat er "zo" een bus komt. We roepen hem toe, dat dat ons al beloofd was, maar dat we al een tijd staan te blauwbekken.

Gelukkig zendt hij kennelijk een bus naar boven, want vijf minuten later komt gids nummer een, die ons weigerde, weer langs. Hij maakt zijn excuses, weet niet wat er fout is gegaan, etc. Ik vind het maar slechte klantenservice van Tourmobile, een bedrijf, waar ik toch al geen hoge pet van op heb.

Wij komen verkleumd beneden, maar de groep, die op ons moest wachten is dat net zo goed. De begraafplaats is inmiddels gesloten en het verwarmde gebouw dus ook. Ze grappen, dat we wel prijswinnende foto's moeten hebben genomen daarboven. Gelukkig lukte het Pat hun reservering voor het avondeten later te maken.

Boven op de heuvel had ik Rick ook al laten weten, dat ik binnenkort beneden zou zijn. Dat blijkt goed gecoordineerd, want ik neem afscheid van Pats groep, die me allemaal heel hartelijk bedanken en nog geen vijf minuten later komt Rick aanrijden. Ik moet zeggen, dat ik de groep fotografen erg aardig vond. Ze waren ook zo dankbaar, terwijl ik nu niet zoveel heb gedaan voor ze.

Om Ricks auto zet ik de verwarming op zijn hoogst. Eindelijk warmte! Het was waarschijnlijk niet het beste voor mijn nog niet helemaal over zijnde verkoudheid om in die ijzige wind te zitten. Hopelijk krijg ik daar geen terugslag van.

Rick stelt voor op de terugweg een hapje te gaan eten. We denken aan een aantal restaurants in Falls Church, waar we al lang niet zijn geweest. Er zijn verschillende ethnische restaurants daar. De keuze valt op Panjshir, Afghaans, dus.

Het is een gezellig restaurant met een beknopt menu. Heel veel van de gerechten worden met lamsvlees geserveerd en dat heeft niet mijn liefde. Rick daarentegen is er dol op, dus hij heeft moeite met kiezen. Ik niet, er is voor mij maar een keuze, de kipspiesjes. Ik bestel op aanraden van de serveerster de spinazie, die werkelijk voortreffelijk smaakt, als bijgerecht. Het is goed en goedkoop. Rick smult absoluut van zijn gerecht met twee van zijn favoriete ingredienten, spinazie en lamsvlees.

Naast Panjshir ligt Asian Imports, een klein Aziatisch winkeltje, waar iemand jaren geleden mee bedong om ook wat Nederlandse produkten te importeren.

Dat doen ze nog, maar de eigenaresse verontschuldigt zich, dat ze op het moment weinig heeft. Er ging iets mis met de verscheping begrijp ik uit haar gebrekkige Engels. Toch vind ik er een zak Wilhelmina pepermunt en twee soorten drop. Mijn dropvoorraad begint flink te slinken, dus ik neem twee zakken mee.

Thuis ga ik meteen in een warme pijama. Wat een prachtige, maar koude dag was het. Ik ben ook doodmoe, eigenlijk heel verbaasd, dat ik het allemaal kon doen, want vanochtend in de metro voelde ik me heel moe en niet lekker. Om negen uur kan ik mijn ogen niet meer openhouden en val meteen in slaap.

Zondag

Dat ik flink moe was, blijkt wel uit het feit, dat ik pas om half zeven voor het eerst wakker word. Dat is ongehoord! Een blik naar buiten laat een witte wereld zien. Het heeft dus inderdaad vannacht gesneeuwd. Ik ga terug naar bed en slaap en doezel verder tot negen uur.

Er ligt een piepklein laagje sneeuw. Ik had gehoopt, dat ik de narcissen met wat sneeuw zou kunnen fotograferen, maar die laten droevig hun kopjes hangen. Het is vreemd voor dit gebied, zo laat in het jaar nog sneeuw. Het record is echter 7 april. Het smelt ook allemaal weer heel snel weg, gelukkig.

Rick gaat, zoals iedere zondag, ontbijt halen bij Starbucks. Saskia komt ook beneden. Rick en ik dachten allebei, dat zij Alexandra te logeren had, want die was er, toen Rick mij op ging halen. Na het eten besloot Alexandra toch naar huis te willen en toen waren Rick en ik nog niet thuis. Met zijn drietjes genieten we dus van het lekker warme ontbijt.

Na de verschrikkelijk volle dag van gisteren wil ik het vandaag rustig aan doen. Al voel ik me een stuk beter, de verkoudheid is nog niet over. Ik wil ervan af, want de komende week zullen de bloesems op hun best zijn en ik wil nog een paar keer naar de stad, als het enigszins lukt.

Saskia heeft nog steeds een lidmaatschap bij de sportschool, dus ik vraag, of ze zin heeft mee te gaan. Tot nu toe was het antwoord daarop altijd negatief, maar tot mijn verbazing heeft ze vandaag wel zin. Sharon is er ook en prijst Saskia de hemel in over hoe ze eruit ziet. Dat doet Saskia duidelijk goed.

Terwijl ik veertig minuten op de crosstrainer sta, werkt Saskia haar zelf opgezette hardloopprogramma af. Daarna doen we samen buikoefeningen met de medicine ball van 4 kilo. Het is goed, dat ik haar mee heb genomen, want Saskia ziet nu, dat het toch leuker sporten is hier, dan saai alleen thuis. Als zij weer 's middags zal gaan, neem ik me voor ook weer mee te sporten.

Na de lunch installeren Rick en ik de Italiaanse Rosetta Stone op onze laptops. Ik heb nota bene Italiaans gestudeerd, maar ben vrijwel alles vergeten. Hoewel, als ik zo de eerste lessen doe, komt het meteen weer terug. Hopelijk kan ik me, als we eenmaal naar Rome vertrekken, weer een beetje verstaanbaar maken.

Meestal zijn wij geen sportfans, maar als een van onze plaatselijke teams het goed doen opeens wel. Mooi weer fans, dus. Dit keer is het het basketbalteam van Kai's school, VCU, dat we allemaal op de voet volgen.

Dit VCU basketbalteam werd namelijk ternauwernood toegelaten tot het prestigieuze NCAA toernooi om het beste collegebasketbalteam in het land. Dit toernooi staat beter bekend als "March Madness" en iedereen volgt het zo ongeveer. Na al een paar groten, zoals USC en Purdue, te hebben verslagen, staan ze vanmiddag tegenover de nummer een, University of Kansas (toch grappig, dat Kai daar ook net was).

Het wordt een heel spannende wedstrijd, leuk om te kijken. VCU speelt enorm goed en tegen ieders verwachtingen in winnen ze met tien punten van de favoriet. Niet alleen in Richmond wordt er feest gevierd, maar eigenlijk in heel Virginia.

De laatste keer, dat een Virginiaanse school bij de laatste vier zat, is vijf jaar geleden. Het komt niet vaak voor, dus. Het was al zo bijzonder, dat dit team bij het toernooi der besten kwam en nu hebben ze de beste verslagen. Kai vindt het allemaal fantastisch. De hele campus viert feest.

De zon schijnt intussen weer uitbundig en Rick en ik nemen Cosmo mee voor een welverdiende wandeling. Volgens mij had iedere hondeneigenaar diezelfde gedachte. Het geeft Rick de gelegenheid Cosmo eens goed in bedwang te houden en dat lukt hem bewonderenswaardig goed. Misschien heeft een mannenstem toch meer overwicht.

Saskia heeft veel huiswerk en eet haar Lean Cuisine maaltijd met een kokosnoot ijslolly als dessert. Dit werkte destijds voor Katja ook.

Saskia weet zo hoeveel calorieen ze tot zich neemt 's avonds. Daarbij eet ze een gezond ontbijt met veel fruit en een lunch met brood, fruit en groente. Ze krijgt zeker genoeg binnen en valt langzaam (zo'n twee pond per week) af. Helemaal goed en ik ben trots op haar, dat ze dit volhoudt.

Enig nadeel is, dat Saskia niets anders, dan Lean Cuisine of Weight Watchers wil eten, ook niet maaltijden thuis, waarvan ik weet, dat ze in haar dieet passen. Hopelijk gaat dat wel veranderen, want natuurlijk kan ze niet de rest van haar leven die magnetronmaaltijden blijven eten. Voor nu laat ik het maar zo.

Rick vindt nog steeds, dat hij mij de afgelopen maanden te weinig heeft gezien. Hij vindt "date nights" erg leuk, al zou hij Saskia ook graag mee hebben. Ik mag het restaurant kiezen en dat wordt Four Sisters. Het is er superdruk, maar we vinden een paar stoelen aan de bar, waar je ook eten kunt bestellen.

Eigenlijk wordt dat nog leuker, dan aan een tafeltje, want de serveerster aan de bar legt eindelijk eens uit, hoe je die heel dunne rijstpannenkoekjes eigenlijk moet eten. Dit restaurant is niet voor niets zo populair. Hun eten is ontzettend goed. Vietnamees is een van mijn favoriete cuisines. Het is licht, gezond en zwemt niet in de sauzen, zoals andere Aziatische cuisines.

Rick en ik zijn dol op de macarons van Pastry Xpo en die sluiten om acht uur. Om vijf voor acht ren ik daarheen, terwijl Rick afrekent. Een meisje, ik schat haar Katja's leeftijd, doet net de deur op slot, maar het is nog geen acht uur, dus ik klop op het raam.

Al ogen rollend doet ze de deur weer open en ik beloof snel te zijn. Ik bestel twee van iedere soort macaron en een lekker chocoladetaartje voor Rick. Pas bij het afrekenen, als ik een fooi in het potje stop, ontdooit ze wat. Toch bedank ik haar voor het weer openen, want dat hoefde ze natuurlijk ook niet te doen.

Thuis kijken we naar een heel vieze aflevering van Undercover Boss, maar de macaron smaakt net zo lekker. Het was me het weekend wel, heel veel gedaan, gezien, lekker gegeten en vooral genoten.

Alle foto's van gisteren staan hier.

Pat wegwijs maken

Gisteravond vrij laat kwam Pat aan en natuurlijk wilde ik daarvoor opblijven. Het werd dus wat later, dan gehoopt. Hoe ze het doet, weet ik niet, maar voor zonsopgang is Pat er alweer vandoor om te fotograferen. Ik doe het rustiger aan en sta op, als het alweer een tijdje licht is.

Pat zal tegen tienen terug zijn, dus ik heb tijd om rustig te ontbijten en me klaar te maken. Gelukkig voel ik me een stuk beter, dan gisteren. Ik heb in ieder geval weer wat energie. Cosmo krijgt ook weer eens een wandeling tot zijn vreugde.

Voor we op pad gaan, help ik Pat de richtingaanwijzingen met behulp van Bing maps uit te printen. Dat ziet er keurig uit.

Het lukt echter niet om het schema voor het weekend, dat Pat in Excel heeft gemaakt, naar de printer te sturen. Gelukkig tref ik Rick op zijn kantoor aan en hij verandert wat aan het document, waardoor het keurig wordt afgedrukt. Toch handig, zo'n persoonlijke technische hulpdienst!

Vandaag help ik Pat vooral met de routes naar de bezienswaardigheden, die ze voor de groep op het programma heeft staan. In de paar jaar, dat ze in deze buurt woonde, ging Pat voornamelijk met mij mee om te fotograferen. Zo heel goed kent ze de omgeving dus niet.

Als eerste rijden we naar hun hotel, het Holiday Inn in Rosslyn. Naar mijn mening is dit een van de best gelegen hotels ten opzichte van de bezienswaardigheden, zowel in de stad, als er net buiten. De metro ligt er een blok vandaan en bovendien is het er gratis parkeren, een grote luxe zo dicht bij Washington.

Vanaf het hotel proberen we naar Arlington National Cemetery te rijden. Met de nadruk op "proberen", want de richtingaanwijzingen zijn niet zo duidelijk en tot twee keer toe rijden we mis, waardoor we een paar mijl om moeten rijden.

Al meteen adviseerde ik Pat om de metro te nemen, want de begraafplaats is slechts een stop verwijderd van Rosslyn. Na dit gedwaal ziet Pat daar de wijsheid wel van in.

Inmiddels is het lunchtijd en we zien een Aziatisch restaurant, Cafe Asia, waar zelfs een parkeerplaats vlak voor open is. Het is wel even zoeken naar voldoende kwartjes voor de parkeermeter, maar het lukt.

Het blijkt een gigantisch restaurant te zijn en ook nog bijna helemaal vol ook. Er is nog een tafeltje voor ons, gelukkig. Er is een lang sushi menu, maar tot mijn verrassing zie ik ook drie Indonesische gerechten, Nasi Uduk, Rendang en Belado. Vandaag houd ik het bij sushi, maar het is iets om in gedachten te houden.

Tijdens het eten bespreken we onze plannen voor vanmiddag. Pat is nog maar een paar keer bij Arlington National Cemetery geweest, dus wil graag de metro daarheen nemen. Eerst checkt ze in bij het hotel, zodat ze haar auto daar kan parkeren.

Het is nog geen vijf minuten lopen naar het metrostation en daar nemen we de ellenlange roltrap naar beneden. Ik werkte vroeger in Rosslyn, maar was vergeten hoe lang die roltrap is! Ik durf niet naar beneden te lopen uit angst om mis te stappen. Net zie ik online, dat het de derde langste roltrap in het westelijk halfrond is, geen wonder!

Precies, als de trein komt aanrijden, stappen we het platform op. Dat komt mooi uit. Nog geen vijf minuten later zijn we al bij de begraafplaats, sneller kan het met de auto echt niet.

Binnen laat ik Pat zien, waar de Tourmobile tickets worden verkocht. Het gros van haar groep is ouder dan 65 en ze denkt, dat ze wel van die bus gebruik zullen willen maken. Ik denk het ook, na voor zonsopgang te zijn opgestaan en door Washington te hebben gelopen zou ik er zelfs voor kiezen!

Pats schema is zeer ambitieus en vanavond na het eten wil ze de groep meenemen om de verlichte gebouwen in Washington te fotograferen. Ik geef haar verschillende mogelijkheden om dicht bij het Witte Huis, Lincoln Memorial en Capitool te komen.

Al gauw wordt haar duidelijk, dat ze uit een van die drie wil kiezen, anders wordt het teveel. Men moet tenslotte morgenochtend ook om kwart voor zes op om de bloesems bij zonsopgang te fotograferen. Ik stel dan het Capitool voor, want daar is ook het Supreme Court gebouw, dat verlicht wordt en verderop het Washington Monument.

Vanaf Arlington Cemetery nemen we de metro naar Capitol South en laat ik Pat de route zien, die ik in gedachten heb. Ze is er helemaal blij mee en dat vind ik heel fijn, want het lukt mij niet om vanavond ook nog mee te gaan. Nu weet ik tenminste, dat Pat de groep er zelfverzekerd rond kan leiden.

Helaas is er vandaag weinig tot geen tijd om te fotograferen. Het is een mooie dag en de bloesems zijn bijna op hun hoogtepunt. Gelukkig kan ik een paar foto's bij het Supreme Court en Capitool maken. Ik hoop de komende dagen vaak naar de stad te kunnen, die is nu op zijn mooist.


Na het rondje om het Capitool zijn Pat en ik allebei moe. Het is al na drieen en zij moet vanavond ook nog paraat zijn. Mijn energie van vanochtend is opgebruikt. We lopen terug naar de metro, Federal Center SW, onderaan Capitol Hill.

Pat bedankt me enorm voor mijn hulp, terwijl ik nauwelijks het gevoel heb iets gedaan te hebben. In de metro vertelt ze, dat ze vanochtend flink zenuwachtig was over het leiden van deze groep. Ze had gehoopt gisterochtend te komen, maar de begrafenis van de tante gooide roet in het eten.

Na vandaag heeft ze er helemaal vertrouwen in en dat is door mijn expertise, volgens haar. Dat is natuurlijk heel erg leuk om te horen en het neemt mijn schuldgevoel, dat ik er niet de hele tijd bij zal kunnen zijn, grotendeels weg.

Bij het Rosslyn station stapt Pat uit en ik ga door naar Vienna. Morgen ga ik de groep in de stad ontmoeten. Hopelijk gaat het weer een beetje meewerken, want geloof het of niet, maar er wordt voor morgennacht drie centimeter sneeuw voorspeld. In mijn herinnering het laatst in het jaar, dat we hier sneeuw hebben gehad!

Als ik van de metro terug naar huis loop, belt Saskia. Ze wil weten, waar ik ben, zo maar. Zo vaak denk ik, dat zij mij niet meer nodig heeft, maar als ik er dan onverwachts niet ben, mist ze me toch. Lief!

Vanavond gaat Saskia naar een liefdadigheidsopvoering bij Caffe Amouri, waar Rick en ik haar met haar vriendin Samira afzetten. Een paar meisjes uit hun klas zullen er zingen.

Rick en ik rijden door naar Panache. Dit is een restaurant naar mijn hart, veel kleine gerechten.

Als voorafje nemen Rick en ik een bruschetta, die erg lekker is. Als hoofdgerecht kies ik een gazpacho en een tonijn tartare (rauw tonijn"taartje"). Rick neemt de kreeftravioli, die er ook erg lekker uitziet, maar met een roomsaus wordt geserveerd. Roomsauzen zijn aan mij niet besteed. Het is lekker en gezellig om weer eens samen uit eten te gaan.

Behalve heel dove oren voel ik me vanavond beduidend beter, dan gisteravond. Hopelijk zet die trend zich voort. Morgenochtend ga ik weer richting kersenbloesems en ik hoop de komende dagen nog vaker te gaan. Foto's kunnen het niet weergeven, hoe mooi de stad is in deze tijd van het jaar!

Saai dagje

Na een heel onrustige nacht word ik miserabel wakker. Niet alleen de verkoudheid speelt me parten, maar met dit koudere sombere weer ook de fibromyalgiepijnen. Ik heb nul comma nul energie, maar sta toch op, want dat is beter voor mijn spieren.

Buiten is het somber en het miezert. Precies overeenkomend met mijn humeur, moet ik toegeven. Het is maar goed, dat ik niet vaak ziek ben, want ik ben duidelijk een zanikpot. Gelukkig voor anderen heb ik alleen Cosmo om tegenaan te zeuren en die vindt dat helemaal prima.

Ondanks het gebrek aan energie besluit ik toch naar de sportschool te gaan. Beweging helpt in ieder geval de spierpijnen wat. Ik doe een rustig half uur op de crosstrainer en een half uurtje fietsen. Dat moet voor vandaag maar genoeg zijn.

In een iets beter humeur, dat effect heeft sporten inderdaad, vertrek ik weer en haal pho voor de lunch. Volgens mij heeft die pittige soep ook helende krachten. Alleen al de jalapeno's en de hete saus, die er doorheen gaat, helpen me een stuk makkelijker ademen.

Pat heeft me een sms-je gestuurd, dat ze toch vanavond hierheen komt na de begrafenis van Robs tante. Daar ben ik wel blij om, want hopelijk voel ik me morgen goed genoeg om althans overdag met haar op stap te gaan. Dan voel ik me niet zo schuldig, als ik misschien 's avonds verstek zal moeten laten gaan. Ze had me ook gevraagd of ik bij haar in het hotel wilde logeren, maar gezien de omstandigheden lijkt me dat geen goed idee.

Een nieuw seizoen van America's Next Top Model is begonnen en ik kijk de aflevering van gisteravond. Ik vind er dit keer een aantal heel mooie meisjes tussen zitten. Zoals altijd vinden Saskia en ik de fotoshoots het leukst. Dit keer moesten ze met een babyluipaard poseren.

Het valt me dit seizoen telkens op, hoe ontzettend lang Tyra Banks is, of misschien lijkt, want online zie ik, dat ze net zo lang is als ik (1 meter 75). Het zullen wel de gigantische hakken zijn, waar ze op balanceert.

Enfin, na dat frivole uurtje verplaats ik me naar de voorkamer. Zoals in veel Amerikaanse huizen hebben wij ook een "family room", waar we het meest zijn en tv kijken enzo, en een "living room", die netter is en waar ik vooral graag lees. Daar blert de televisie niet en heb ik leuk uitzicht op het pleintje (niet dat daar nu zoveel gebeurt).

Op het moment race ik door de Kindle boeken. Ik vind een e-reader zoveel ontspannender lezen, dan een gewoon boek. Misschien is het, omdat het scherm lichter is, ik weet het niet. In ieder geval is mijn 35ste boek sinds september ook alweer bijna uit!

Net kreeg ik weer een sms-je van Pat, ze zal later vanavond hier zijn. Ik hoop vroeg naar bed te gaan en me morgen weer een beetje meer mens te voelen! Allemaal heel hartelijk bedankt voor de beterschapswensen. Het is maar een verkoudheid tot nu toe, maar in combinatie met de fibromyalgie voelt het veel erger.

Afgelopen met het lenteweer

De keelpijn is inmiddels algehele malaise geworden met rillingen zonder koorts en hoofdpijn. Bah, dat kan ik nu echt niet hebben, maar wanneer ooit wel? Wat zou ik nu graag gewoon in bed willen blijven, maar dat maakt het alleen maar erger.

Terwijl ik mijn honey nut cheerios eet, lees ik, dat Elizabeth Taylor is overleden. Dat is toch zo ongeveer de laatste van de "oude" Hollywood garde. Iemand met een kleurrijk leven, die ook heel veel goeds, vooral voor AIDS, heeft gedaan. De hele dag is het in het nieuws, samen met Japan en Libie.

Sharon hoort meteen aan mij, dat ik niet helemaal gezond ben. Toch is sporten dan juist wel goed, als het niet te intensief is. We doen vandaag vooral gewichten, weinig cardio. Na het uur ga ik nog een half uur lezen op de crosstrainer, die ik licht heb ingesteld.

Iedere keer, als ik bij de Giant winkelde, was er een heel aardige Afrikaans-Amerikaanse medewerker, die zelf ook erg met fitness bezig was. Hij hielp altijd met van alles en ik kletste regelmatig met hem. Vandaag vertelt Sharon, dat hij is overleden aan darmkanker.

Misschien, omdat hij ook zoveel sportte, of omdat hij mijn leeftijd had of gewoon, omdat hij zo aardig was, maar dat nieuws treft me erg. Ik kan het maar niet loslaten, dat ik een paar weken geleden (nu ik erover nadenk, was hij er de afgelopen tijd niet) nog met hem kletste en hij er nu niet meer is.

Wat is het toch een rotziekte! Toevallig zijn Katja en Saskia deze week weer met hun Relay for Life voorbereidingen begonnen. Het is maar een klein beetje, maar alle beetjes helpen hopelijk.

Het is een grijze, koele dag vandaag en mijn humeur is beneden pijl. Ik besluit er toch op uit te gaan. Cosmo gaat mee, want het miezert buiten en ik wil hem ook een uitje geven.

Om te beginnen haal ik de Griekse kippensoep bij Plaka Grill. Daar zie ik onze Grieks-Amerikaanse overburen ook. Charles (wiens echte naam Sakelarios is) zegt, dat dit restaurant erg authentiek is. Dat geloof ik meteen, ik hoop mijn Grieks-Canadese schoonzus hier ook eens heen te nemen.

De avgelemono soep is in ieder geval weer ontzettend lekker. Het restaurant zat vol, dus ik eet hem in de auto op, Cosmo de stukjes pita, die erbij kwamen, voerend. Wat is hij toch een gezellige compagnon.

Dan rijden we naar Fair Lakes, waar Cosmo lekker bij Petsmart stofzuiger kan spelen. Hoe het komt, weet ik niet, maar daar ligt altijd allerlei hondenvoer op de grond. Fijn voor hen, dus, als Cosmo langskomt. Ik koop een paar lekkernijen en een nieuw autoharnas voor hem. Uit het oude weet hij te klimmen, hopelijk zit deze beter.

Bij Target wil ik kijken of ze leuke dingen voor de lente hebben. Voor dit seizoen hebben ze echter (verbazend, vind ik) heel weinig. Wel zijn de Champion sport t-shirts afgeprijsd. Voor $7 per stuk neem ik er een paar voor mij en Saskia mee. Ook koop ik een zwarte sportcapri voor mij en een running short voor Saskia. De prijzen zijn zo laag en de kwaliteit heel goed.

Ook bij Michaels vind ik weinig leuke lentedingen. Alleen een nieuwe vlag vor ons deck en een minivlag voor de lantaarnpaal voor ons huis. Rick klaagde over de kale vlaggenstok op het deck, dus nu ziet hij er weer gezellig uit met een Mary Engelbreit vlag met "Spring has sprung" erop. De kleine vlag is helemaal speciaal met een op zichzelf ronddraaiende bloem.

Thuis ga ik weer eens een uurtje in mijn tentsauna zitten. Het ziet er dan wel heel raar uit, maar het is een heerlijk ding. Al televisiekijkend voel ik me heel behaaglijk met al die warmte. Eigenlijk zou ik er wel langer in willen zitten, maar de instructies adviseren nooit meer dan een uur.

Rick komt thuis met de ingredienten voor zijn super lekkere omeletten. Hij weet dat ik me gammel voel (dank je, Suus, voor dat woord) en ik ben dol op die omeletten. Rick was vroeger een omeletchef bij een plaatselijk restaurant (dat er helaas niet meer is). Hij maakt een soort dunne eipannenkoek en vult die met paprika, ui, ham, kaas en champignons. Nergens heb ik ze zo lekker gegeten (de meeste mensen mengen het ei met de vulling).

Met het lekkere lenteweer is het voorlopig weer gedaan. Met zware onweersbuien vanavond komt het koufront binnen. Tot zeker dinsdag worden temperaturen onder het gemiddelde voorspeld, zelfs een enkele sneeuwvlok. Brrr!!! Ik hoop alleen maar, dat de kersenbloesems niet zullen bevriezen. Ze waren al aardig uit volgens Rick, die er vanmiddag langs reed.

Niet lekker

Midden in de nacht word ik wakker en het voelt, alsof er tien messen in mijn keel steken. Bah, ik heb kennelijk een bacil opgelopen vorige week. Tussen de koortsachtige dromen door ben ik blij, dat ik gewoon thuis ben en dit niet op reis met Katja of Kai kreeg.

Met heel veel moeite dwing ik mezelf net na negenen op te staan. Eigenlijk zou ik liever gewoon in bed blijven, maar weet, dat dat mijn spieren geen goed zal doen en me alleen maar erger zal doen voelen.

Yoghurt als ontbijt is perfect voor mijn keel. Terwijl ik eet, belt Pat. Zij heeft dit weekend een fotografiereis naar Washington voor haar fotoclub in New Jersey georganiseerd en ik heb aangeboden hen te gidsen. Ik hoop dus, dat ik me tegen die tijd weer helemaal goed voel, want Pat heeft een ambitieus schema opgezet.

Pat zou hier op donderdag komen en dan zouden we samen de te bezoeken plekken alvast "scouten". Helaas is de enige tante van haar man gisteravond overleden en zal de begrafenis op donderdagochtend plaatsvinden. Pat zal dus waarschijnlijk pas vrijdag komen en is duidelijk nerveus.

Tot overmaat van ramp ziet het weerbericht er voor dit weekend ook niet bepaald goed uit. De reden, dat ze dit weekend in Washington hebben gekozen, zijn de kersenbloesems. Die zullen echter nog niet op hun hoogtepunt zijn en voor zowel zaterdag, als zondag, wordt regen met temperaturen van slechts een graad of vijf voorspeld. Hopelijk valt het allemaal mee.

Als ik facebook, dat ik zo'n erge keelpijn heb, reageert een van mijn buurvrouwen. Zij heeft Mucinex, of ik dat wil proberen, ik mag het komen ophalen.

Haar kleinzoon heeft haar al de hele winter zijn verkoudheden "gegeven" en haar dokter heeft dit aangeraden. Met Cosmo loop ik erheen om het doosje op te halen. Zo aardig vind ik dit!

Bij de sportschool doe ik een rustige half vooruit, half achteruit routine op de crosstrainer. De beweging doet me goed. Of het de Mucinex of het sporten is, maar ik voel me weer een beetje normaal, als ik naar huis rijd.

Bedenkend, dat een hete (in beide betekenissen van het woord) soep goed zal zijn vandaag, haal ik garnalen pho bij Pho Thang Long. It's just what the doctor ordered.

Het is wel niet zo warm, als gisteren, maar lekker genoeg om voor in de zon te gaan zitten. Ik neem Cosmo ook mee, die zich vermaakt met het zoeken van stukjes Milkbones in het gras.

De magnolia is nu helemaal uit en het roze met de blauwe lucht is zo mooi. Ik moet er gewoon foto's van maken. Dit jaar is er (tot nu toe althans) geen nachtvorst geweest, want daar zijn deze vroegbloeiende struiken heel gevoelig voor. Menige lente waren de bloemen bruin door de vorst.


Mijn keel doet nog steeds flinke pijn. Ik neem een hele cocktail aan vitamines in de hoop, dat dat gaat helpen. Ik moet dit voor het weekend kwijtraken!

Rick komt heel geheimzinnig thuis. Hij heeft iets achter zijn rug. Wetend, dat ik me niet lekker voel, heeft hij op weg van zijn werk mijn favoriete sushi opgehaald! Zo ontzettend lief! Mijn Oma zou zeggen, dat Ricks aureooltje heel helder schijnt.

De lente begint met een "boem"!

Mijn eerste gedachte, als ik wakker word, is: "Hoor ik nu donder?" Rick en Saskia zijn al op. Meestal word ik van hun wekkers wakker, maar vanochtend heb ik een natuurlijke wekker. Al snel blijkt, dat het inderdaad donder is en er volgt een flink onweer.

Het is op zijn ergst met onophoudelijke bliksem en donder, als Saskia naar de schoolbusstop moet lopen. Rick geeft haar dus maar even een lift ernaartoe, anders zou ze de hele dag in natte kleren zitten.

Net zo plotseling als het kwam, drijft het onweer weer af. Als ik naar de sportschool rijd, komt de zon zelfs alweer door. De weerman belooft een lekkere lentedag, waar ik gebruik van hoop te maken.

Sharon wacht me al op en al vertellend over mijn reis met Kai gaat het uur snel voorbij. Alle spieren komen aan bod en ik heb weer het gevoel me flink te hebben ingespannen. Na afloop lees ik nog een half uur op de stairmaster.

Thuis haal ik Cosmo op en neem hem mee naar Petco. Dat vindt hij altijd een grote tractatie. Zoals altijd laat ik hem voor we de winkel binnengaan even plassen.

Kennelijk zijn er in de winkel echter luchtjes van andere honden, want tot mijn schrik gaat hij binnen nog twee keer! Gelukkig hebben ze een "clean up" station. Bij de kassa krijgt Cosmo lekkere snacks, waarschijnlijk een van de redenen, waarom hij hier zo graag komt. Hopelijk is dat geplas een eenmalig iets, anders kan ik hem niet meer meenemen.

Vanavond hebben we het maandelijkse Nederlandse vriendinnenavondje weer. Daarvoor heb ik beloofd brood mee te nemen. Naast de Petco ligt een Panera, dus dat is perfect. Ik neem drie kleine stokbroodjes mee, een met drie zaden, een met asiago kaas en een met drie kazen. Panera's brood vind ik altijd erg lekker.

Inmiddels is het lekker warm buiten en ik eet lunch buiten in het zonnetje. Daarna ruim ik de winterspullen binnen op. Heerlijk, geen sneeuwmannen meer! De lentespullen komen van zolder en binnen het halve uur ziet alles er vrolijk geel en lenteachtig uit.

Met mijn Kindle lees ik de rest van de middag buiten. Er is een waterig zonnetje en de temperatuur is zeker 21 graden. Ook Cosmo vermaakt zich prima, vooral met het jagen op de katten van de buren, die gauw onder de truck van de buren gaan zitten. Om de een of andere reden gaat Cosmo daar niet onder en zit heel zielig te piepen naar de katten. De katten negeren hem, zoals alleen katten dat kunnen.

De narcissen en de magnolia in de voortuin bloeien. Echt genieten weer, die kleur in de natuur! Ook al zal het wel weer kouder worden later in de week, de lente is wel echt hier.


Rick brengt mij naar Karin en met haar rijd ik mee naar Martine. Het wordt weer een heel gezellige avond. Iedereen neemt altijd een deel van de maaltijd mee. Als voorafje zijn er gevulde eieren.

Het hoofdgerecht is een lekkere pastamaaltijd met een salade en "mijn" meegebrachte brood. Als toetje is er een heuse kwarktaart. Die heb ik allang niet meer op en hij is zo lekker zurig! We kletsen en kletsen en voor ik het weet is Rick er om me op te halen. De volgende avond zal bij ons zijn, dus ik ga nu al bedenken, wat ik als hoofdgerecht ga maken.

De terugreis en een lekkere lentedag

Zaterdag

We hebben onze wekker voor kwart over acht gezet vanochtend. Het weerbericht klonk gisteravond allerminst belovend. De weerman vroeg zelfs, of we vandaag over zouden kunnen slaan om maar meteen naar zondag door te gaan. Rijden in de regen vind ik vreselijk en er worden ook onweersbuien voorspeld. Dit gebied staat bekend om zijn tornado's, dus dat maakt me nerveus voor de bijna 400 kilometer lange rit terug naar Kansas City.

Gelukkig is het, als we de gordijnen openen, wel bewolkt, maar helemaal droog. Tegenover het hotel ligt een Starbucks drive thru en ik geef Kai de keuze. Of eten in het restaurant van het hotel of iets ophalen bij de Starbucks.

Gelukkig kiest hij het laatste, want dat restaurant was duur en langzaam. Ik wil gewoon op weg nu en Kai kennelijk ook. Ik bestel mijn gewoonlijke misto en een kalkoenbacon met ei sandwich. Kai neemt een "artisan" sandwich met Goudse kaas en bacon en een cinnamon dolce latte.

Op de parkeerplaats eet ik mijn sandwich en dan gaan we op weg. Ik stel de GPS in op de Openbare Bibliotheek in Kansas City. Er is mij verteld, dat dit een bijzonder gebouw is en Kai en ik zijn daar nieuwsgierig naar.

Kai doet zijn muziek weer aan en wat ben ik daar blij mee! Tot vandaag hadden we ook satellietradio in de auto, maar kennelijk is dat abonnement afgelopen, want vandaag doet hij niets. Als de muziek er niet was, was ik waarschijnlijk aan het stuur in slaap gevallen!

De weg van Branson naar Kansas City is zonder twijfel de saaiste, die ik ooit heb gereden. Er is werkelijk niets, dan lege prairies en velden en de enkele boerderij te zien. Meestal kan ik de schoonheid van welk landschap dat ook wel inzien, maar hier is maar een woord voor: doodsaai!

Het wordt letterlijk mijlen tellen. Onderweg klets ik nog even bij met Rick en probeer mijn zus te bellen, die er helaas niet is. Toch gaat het vrij snel, want de snelheidslimieten zijn hier hoog en er is maar heel weinig verkeer. In de verte zie ik buien, maar wij houden het droog.

Eindelijk bereiken we, na iets meer dan drie uur en zonder stoppen, de Kansas City stadsgrens. Precies nu beginnen de druppels te vallen. Het ziet er niet eens echt donker uit, maar ik denk toch bliksem te zien. Ik hoor geen donder, dus heb het me vast maar verbeeld.

Bij de bibliotheek aangekomen zien we de parkeergarage, die bekend is. Die ziet er namelijk uit, als een rij boeken. Het is een van de weinige gebouwen ter wereld, die eruit zien, als wat ze "verkopen". Ik neem een paar foto's, maar het regent inmiddels al een stuk harder.

Die bliksem was ook geen verbeelding. Al is het echt niet warm buiten (wanneer wij in Virginia onweer krijgen), toch onweert het flink. Zo erg zelfs, dat we in een hagelstorm terecht komen. Denkend aan de tornado's en de hagel, die hier zo groot als golfballen kan worden, voel ik me niet bepaald op mijn gemak. Ons plan om het centrum van Kansas City te voet te gaan verkennen, laten we meteen maar varen.

Een ding, waar Kansas City bekend om staat, is zijn barbecue. Al ben ik daar gewoonlijk niet zo'n fan van, ik weet, dat Kai dat wel is en het lijkt me leuk om hier authentiek te lunchen.

Op de GPS zoek ik naar bbq restaurants en dat zijn er heel wat. De eerste twee zien we niet meteen uit de auto. Ik rijd er dus maar voorbij, want we zijn geen van beiden gekleed op regen. Ik bedenk me, dat we geluk hebben gehad deze week, dat dit de eerste regen is. Het had zo de hele tijd zulk weer kunnen zijn. In de late winter en lente staat dit gebied er bekend om.

Driemaal is scheepsrecht en het derde restaurant, waar de GPS ons heen leidt, blijkt heel populair. We zien er heel wat mensen binnengaan. Dat moet toch betekenen, dat het eten er goed is. Ik parkeer de auto en we rennen naar binnen bij Fiorella's Jack Stack Barbecue.

Niet onverwacht is er een wachttijd voor een tafel in de eetkamer. We kunnen ook in de bar aan een tafeltje plaatsnemen zonder te wachten. Daar is nog een tafel open, dus die nemen we.

Het moet gezegd, het eten is fantastisch! Als je ooit in Kansas City bent, ga hierheen. Ik bestel de lunch met gesneden vlees, varkensvlees en ham (ik weet het, dat is ook varkensvlees) met de hete saus. Dat wordt met patat geserveerd. Ik vraag voor extra hete saus en eet mijn vingers bijna op! Het varkensvlees smelt letterlijk op mijn tong!

Kai neemt een sandwich met "burnt ends" (vond ik niet lekker klinken, maar een hap ervan bewijst anders). Ook de barbecue rookworst is super lekker. Tot mijn verbazing smullen we echt. Mijn portie is een lunchportie, maar goed ook, want ik zie me toch een enorme borden met barbecue langskomen!

We rekken het eten zo lang mogelijk, want we hebben nog heel wat tijd, voor we echt bij het vliegveld moeten zijn. Eenmaal weer buiten plenst het nog steeds en dat wordt zelfs erger, naarmate we het vliegveld naderen.

Zonder problemen vinden we de Dollar huurautoinleveringslocatie. Alleen is daar geen enkele overdekking en het plenst. De arme medewerker is tot op het bot doorweekt en het is niet warm buiten!

We krijgen ons inleveringsbewijs en dan vraag ik, of ik de auto dichter bij de ingang mag rijden om de bagage af te zetten. Anders zouden we er zo'n honderd meter mee door de stromende regen moeten rennen. Eerst zegt hij, dat het mag, maar dan weer niet, anders zou iedereen het gaan doen. Ik zie niemand in de omgeving, maar goed. We mogen wel in de auto de bui afwachten.

Dat besluiten we dan maar te doen, maar het blijft maar plenzen. Uiteindelijk kijk ik op mijn telefoon op de radar en zie, dat er nog heel veel regen aankomt. Wachten heeft dus geen zin. Dan wagen we het er maar op. Wederom ben ik blij gisteren een regenjas te hebben gekocht, die komt nu goed te pas!

Rillend en nat lopen we het gebouw binnen. Nu moeten we nog met een bus naar de terminal. Gelukkig staat die wel onder een afdak. De chauffeur verontschuldigt zich voor het weer en helpt met de bagage, ook bij de terminal, zodat die niet doorweekt wordt.

Nu zijn we veilig, althans, ik hoop, dat de onweersbuien onze vlucht niet zullen vertragen. De check in gaat heel snel en we hebben nog heel wat tijd, dus gaan in de sportbar zitten. Daar kunnen we onze apparaten ook weer opladen, al geeft mijn netboek nog steeds geen teken van leven, helaas.

Twintig minuten voor we aan boord zullen gaan, lopen we naar de veiligheidscontrole. Daar "piep" ik en moet mijn Pandora armband en ketting uitdoen. Dat is me nog niet eerder overkomen, maar inderdaad gaat het daarna goed.

We hebben trouwens al twee keer in Washington en Houston door de controversiele "body scan" machines moeten gaan. Wat een storm in een glas water was dat! Ik heb er absoluut geen moeite mee die machine in te gaan.

Ons vliegtuig van Kansas City naar Chicago is nog kleiner, dan dat van Washington hierheen. Kai en ik hebben stoelen naast elkaar en toch nog redelijk wat plaats. Deze United Express vlucht heeft maar een flight attendant.

De vlucht is nogal turbulent, waarschijnlijk dezelfde buien, die ons zo nat maakten eerder vanmiddag. We krijgen een drankje en dan is het alweer tijd om te dalen. We zitten aan de goede kant om de Chicago skyline te zien en ik neem een aantal foto's.

Onze overstaptijd bedraagt bijna drie uur, dus we hebben ruim de tijd. We moeten wel van terminal veranderen, dus nemen het busje naar de C gates. Als ik van tevoren had geweten, hoe weinig keuze aan eten daar was, hadden we in terminal 2 gegeten. We hadden er de tijd voor.

Nu we dan in terminal 1 bij de C gates zijn, hebben we geen van beiden zin om terug te gaan. We bestellen sandwiches, Kai een reuben, die er nog redelijk uitziet, en ik een roast beef, die werkelijk verschrikkelijk is! Aan de bar bestel ik een wijntje om het weg te spoelen, die smaakt dan wel weer lekker.

Zonder computer is de wachttijd saai en lang, maar de Kindle brengt uitkomst. Ik lees een halve mystery over Dotsy Lamb uit. Eindelijk is het tijd om aan boord te gaan en ik mis net een eerste klas stoel. De twee mannen voor mij op de lijst krijgen die wel, grr!!

Kai en ik hebben economy plus stoelen, dus extra beenruimte. Dat is toch eigenlijk alles, wat belangrijk is. De vlucht van Chicago naar Washington bedraagt een uur en twintig minuten, die natuurlijk zo voorbij zijn. Voor ik het weet, zie ik de vele lichten van ons gebied weer onder ons en een kwartiertje later landen we op Dulles International.

Terwijl we door het midden westen reden, zeiden Kai en ik al regelmatig tegen elkaar, dat we blij waren met waar we wonen. We hebben een ontzettend leuke paar dagen meegemaakt, maar alles ligt zo ver uit elkaar daar! Die eindeloze mijlen met niets hebben wel wat, maar alleen om het eens mee te maken. Geef mij maar de oostkust, waar het weliswaar druk bevolkt is, maar waar alles ook lekker dicht bij elkaar ligt!

We moeten aardig lang op onze bagage wachten. Om middernacht kwamen er vier vluchten tegelijk aan, is het excuus, alsof dat niet van tevoren bekend was. Kai heeft zijn koffer al vrij snel, maar die van mij komt zo ongeveer als laatste. Ik was al bang, dat hij er niet zou zijn, dus ben blij, als ik het oranje gevaarte zie.

Buiten mocht Rick van de politie niet wachten. Ze zijn daar heel streng in. Hij moest dus rondjes blijven rijden, omdat onze bagage zo lang duurde. Toevallig komt hij net aanrijden, als wij naar buiten lopen.

Onderweg en thuis vertellen we Rick over onze avonturen, al heeft hij die gaandeweg al gehoord. Het was deze week makkelijker om hem op de hoogte te houden, omdat we ons in de VS bevonden. Ik heb echt genoten van deze bijzondere reis met mijn bijna negentienjarige zoon. Hoeveel moeders krijgen zo'n kans?

Zondag

Aangezien we gisteravond pas om twee uur in bed lagen, slapen we flink uit vanochtend. De vogels wekten mij eigenlijk al vroeg, maar al doezelend houd ik het toch tot na tienen uit.

Rick is iets eerder op en gaat meteen naar Starbucks. Grappig genoeg hadden ze gisteren de spinaziewrap niet, dus die smaakt vanochtend weer erg lekker.

Het is heerlijk weer, hoewel helaas niet zo warm, als het hier donderdag en vrijdag was (25 graden toen). Rick gaat in de tuin werken en vraagt Kai en Saskia hem te helpen. Nadat ik ben uitgepakt, ga ik naar de sportschool.

Daar ben ik van plan een uur op de crosstrainer te doen. Jeanne, mijn buurvrouw twee deuren verderop, staat op de machine naast mij. We kletsen even bij. Zij zegt, dat het zo leuk was, dat Saskia brownies had gemaakt voor haar Cameron, die donderdag zestien werd. Inderdaad is de al jarenlang durende vriendschap van Saskia met Cameron en zijn broer Parker best bijzonder.

Al lezend gaat het uur snel voorbij. Ik neem mijn telefoon bijna nooit mee, als ik ga sporten, dus ben verbaasd, als het hele gezin me bij thuiskomst begroet met "He, he, daar ben je eindelijk!". Niets bijzonders, maar ze wilden lunch gaan halen bij Noodles en wisten niet, wat ik zou willen.

Nu ben ik heel actief op Foursquare.com en Rick ook, dus zag hij zo, wat mijn favoriete gerechten daar zijn. Alleen kwam dat wat te laat, want hij had al een vegetarische sandwich besteld voor mij. Het smaakt prima, dus geen klachten hier.

Saskia heeft de afgelopen week met Rick een aantal zakjes met zaden uitgekozen om in de voortuin te zaaien. Kai wil haar daar wel mee helpen, dus met zijn tweeen planten ze van alles. Ik lees intussen mijn boek uit in het zonnetje voor. Ik mag geen foto's van de twee tuiniers nemen, dus geniet maar van hun samenwerken.

Rick heeft Saskia beloofd, dat ze vandaag voor het eerst mag rijden in zijn auto. In juni is zij oud genoeg (oef!) om haar Learner's Permit te halen en dan zijn wij ouders weer eerst officieel de rijleraar en -lerares.

Katja en Kai waren zeventien, toen ze begonnen, eerder hadden ze geen interesse. Saskia daarentegen is er nu al aan toe, drie maanden voor ze wettelijk mag. Kai en ik gaan ook mee naar de parkeerplaats bij Wolf Trap, waar "iedereen" met hun kinderen oefent.

Ook vandaag zijn er een aantal andere ouders met hun kinderen. Ricks auto, de BMW, is niet bepaald de makkelijkste auto om te leren, vind ik. Toch lukt het Saskia om al gauw goed te kunnen sturen. Ze leer meteen, hoe het gas en de rem werken.

Na een twintigtal minuten neem Rick weer over. Ik bedenk me, dat ik maar zo'n drie maanden verwijderd ben van het autolerares gedoetje. Ik kan hopen, dat ze haar theorie niet haalt, maar bij Saskia is dat onwaarschijnlijk.

Thuis maken we ons snel klaar voor het avondeten. Dit is Kai's laatste avond thuis. Hij kiest de Mad Fox Brewing Company om te gaan eten. Kai en ik bestellen beiden de pizza met vijg en balsamische azijn, erg lekker!

Saskia vindt de keuze moeilijk, want ze wil haar dieet aanhouden. Een paar stukken gewone kaaspizza moet goed zijn. Rick heeft een enorme pizza, waarvan hij maar de helft eet en de rest mee naar huis neemt.

Het is een gezellige maaltijd. Kai en Saskia kunnen het altijd zo goed met elkaar vinden tegenwoordig, erg leuk om te zien. We kijken naar de basketbalwedstrijd tussen Kai's school VCU en Purdue University. VCU wint uiteindelijk, erg leuk, want het is maar een onbekende school. March Madness kan de school veel bekendheid leveren.

Morgen gaat Kai terug naar school. We hebben een leuke week gehad samen. Ik weet niet, wanneer Alaska zal volgen, maar ik hoop snel. Dat is allemaal aan Rick, ik heb niets te zeggen over mijn vijftigste verjaardagscadeau, al kan ik wel hints geven.

In de reacties op mijn vorige blog las ik vooral de vraag of Rick en ik Nederlands spreken met de kinderen en of de kinderen ook Nederlands spreken. Ik heb dat, volgens mij, al eens besproken, maar hieronder het hele verhaal.

Toen Rick mij ontmoette, woonde ik gedwongen (visum etc.) met mijn ouders, broers en zus. Mijn broers waren college studenten in Canada, dus hen zag hij niet zo vaak. Mijn zus is tien jaar jonger, dan ik, en was dus nog thuis. Ik woonde met mijn vriendin Melanie in de kelder van mijn ouders. Voor mij visum moest ik bij familie wonen.

Rick leerde dus al heel wat Nederlands, als hij gewoon bij ons op bezoek kwam. Hij was vastbesloten te begrijpen, waar wij over spraken en leerde onvoorstelbaar snel! Hij stond er ook op, dat we van het begin afaan Nederlands zouden spreken tegen onze kinderen.

Lang verhaal kort, de kinderen, die nu tweederde volwassen zijn, spreken goed Nederlands, weliswaar doorspekt met anglicismen, maar dat kan snel verholpen worden. Aangezien mijn Noord-Amerikaanse neven en nichten enkel Nederlands verstaan, maar het niet spreken, geef ik Rick een groot applaus, want zijn Nederlands spreken heeft de doorslag gegeven.

Nu spreken Rick en ik onderling Engels, Kai en zijn zussen ook, Katja en Saskia spreken Nederlands met elkaar en Rick en ik zoveel we kunnen Nederlands met de kinderen. Hopelijk maakt dat het allemaal duidelijk, ha ha.

De laatste foto's van het reisje met Kai staan hier (ook van het Kansas City gebouw, toch interessant).

Ziplining away!

Dit is de enige dag van deze reis, dat we niet weer in hoeven te pakken om verder te rijden. We hebben gisteravond dus besloten lekker uit te slapen en het rustig aan te doen.

Om kwart over negen ben ik echt klaar wakker, dus ga wat computeren. Zin om te gaan fitnessen heb ik niet vanochtend, hopelijk krijgen we straks bij de ziplijnen wat beweging. Ik vind het al knap, dat ik tot nu toe iedere dag trouw mijn halve uurtje heb gedaan (even op eigen schouder kloppen, ha ha).

Kai slaapt maar door en door. Tot ik de tijd toch wel een beetje vind gaan dringen. Ik weet, dat hij met gemak tot in de middag slaapt, dus maak hem toch maar wakker. Het restaurant beneden serveert tot elf uur ontbijt en daar willen we graag brunchen.

Pas om kwart voor elf nemen we plaats aan tafel. Ik begin een beetje nerveus te worden, want we moeten om half twaalf inchecken voor onze zipline tour en dat adres is niet op de GPS te vinden. Ik weet dus niet, hoe ver weg het is.

Het neemt allemaal nogal wat tijd in beslag voor onze maaltijd, dus ik maan Kai tot snel eten. Daar ergert hij zich duidelijk aan, maar die ziplines zijn niet bepaald goedkoop en ik wil er dus absoluut op tijd zijn.

Na de auto van de valet terug te hebben gekregen, voer ik een nabij adres in de GPS. Gelukkig blijkt de Branson Zipline and Canopy Tours maar een kwartiertje rijden te zijn. Kai en ik hebben een reservering voor de Xplorer tour om twaalf uur.

We hebben een half uurtje voor we vertrekken en kijken wat rond in de winkel. Bij het opstaan was het zonnig en toen we de auto ophaalden lekker warm. Er werd 25 graden voorspeld. Kai en ik zijn daar dus op gekleed.

Gelukkig stappen we even naar buiten om naar de ziplines te kijken. Niet alleen is het nu bewolkt, maar een stuk koeler opeens met een fikse wind. Dat ga ik niet redden in mijn capri broek en topje met driekwart mouwen.

Kai heeft zijn sweatshirt in de auto liggen, maar ik niet. Ben ik even blij, dat de winkel ook kleding verkoopt! Ik vind een leuk groen regenjack met het Branson Zipline logo erop voor een zeer redelijke prijs. Dat zal ook de wind wat tegenhouden. Het zal een van de beste aankopen, die ik ooit heb gedaan, worden!

Precies om twaalf uur worden we bij de gidsen geroepen. Onze groep bestaat uit acht mensen. Behalve Kai en ik zijn er een zestienjarige jongen uit Oklahoma, een moeder met haar dochter en zoon uit Texas en een stel vriendinnen uit Little Rock, Arkansas. Wij zijn dus de verste reizigers.

Grappig is, dat in de winkel een vrouw, die Kai en mij Nederlands hoorde spreken, al wist welke taal dat was. Zij had een aantal jaren geleden met haar moeder in Nederland gewoond. Ook de mannelijke gids, Ed, pikt de juiste taal meteen. Hij heeft veel in kampen gewerkt met o.a. Nederlandse kampleiders. Hoezo Amerikanen weten nooit iets over Nederland?

Van onze groep ben ik de enige, die al eerder "gezipt" heeft. De gidsen zijn zeer geinteresseerd in mijn ervaringen in Mexico, vooral Ed, die zelf ook een aantal ziplines daar heeft gedaan. Zo gek te bedenken, dat het maar een week en een dag geleden is, dat ik in de canyon van lijn naar lijn zipte!

Deze organisatie is vele malen professioneler, dat is zeker. Het ziet er allemaal super uit en de uitrusting is vrijwel nieuw. Dit keer geen gekke handschoenen, maar zoals in Puerto Vallarta een paar handvaten om straks aan vast te houden.

Met een soort militair busje worden we de berg opgereden. Wat ook leuk is hier, is dat de gidsen over de geschiedenis van deze Wolfe Creek Preserve vertellen. Deze stamt uit de laat 19e eeuw, toen er een zilvermijn was gelegen.

Op iedere toren krijgen we een geschiedenislesje en een lesje over de wilde dieren, die hier voorkomen. Ik had er geen idee van, dat armadillo's in Missouri zo gewoon zijn. Dan denk ik toch meestal aan Texas.

Voor Kai is dit de eerste keer op de ziplines en hij vindt het duidelijk super leuk. Bij iedere landing krijg ik van Ed te horen, dat het te zien is, dat ik dit eerder heb gedaan. Inderdaad voel ik bij deze lijnen aan, wanneer ik moet afremmen en wanneer niet. Het gaat heel lekker.

Erg jammer is, dat camera's absoluut verboden zijn op de tours. Ik heb stiekem een paar foto's genomen, maar ik had gehoopt Kai's eerste zip vast te leggen. Duidelijk willen ze hun eigen foto's verkopen. Die worden met een cameraatje genomen, dat letterlijk uit elkaar valt. Ik ben heel benieuwd of we daar ook maar een leuke foto uit gaan krijgen, heel jammer.

Na drie lijnen is het tijd voor een pauze. Alweer iets, wat je in Mexico niet tegenkomt. Geen wonder, dat die zeven ziplines drie uur zullen duren! Maar de navelsinaasappels zijn erg lekker en er is een groep voor ons, waar we toch op moeten wachten.

Na de pauze lopen we via zes bruggen tussen de bomen naar het volgende platform. Dat is wel speciaal aan deze tour. Het heet "ziplines and canopy tour". Dit is het canopy gedeelte en we lopen bij elkaar over tien van die hangende (en erg schommelende en nauwe!) bruggetjes.

Een groot deel van de groep heeft zich ook opgegeven voor de "Blue Streak", een heel hoge en lange zipline met na afloop een vrij val van 30 meter. Ik zag Kai's ogen al oplichten, toen ze dat vertelden, dus ik vraag Ed of wij ons daar alsnog voor kunnen opgeven.

Hij moet kijken of er plaats is, want het is druk vandaag. Om drie uur zijn we terug op begane grond en we kunnen mee met de Blue Streak. We moeten hiervoor nog meer dingen aan en gaan dan weer met het militaire busje naar boven.

De toren, die we nu opgaan, is verreweg de hoogste. Inmiddels waait het flink en is het zeker niet de beloofde 25 graden! Ik schat het meer tien graden met een wind door merg en been. We staan allemaal te klappertanden op het platform. Voor de zoveelste keer vandaag zegen ik mijn aankoop van de regenjas, die houdt de wind tenminste nog een beetje tegen.

Door de wind, die op deze ziplijn tegen is, haalt bijna niemand het eindpunt zonder hulp. We moeten allemaal in een "canon ball" positie naar beneden. Dat betekent je helemaal tot een bal maken, zodat er zo min mogelijk wind resistentie is. De arme jongen (van Kai's leeftijd) aan de andere kant heeft al meer dan twintig mensen moeten terughalen, heel zwaar armwerk. Kai heeft meteen besloten, dat dit geen zomerbaantje voor hem zou zijn.

Kai moet gehaald worden, al doet hij een heel goede cannon ball. Ik ben vastbesloten het platform te halen. Ik maak mezelf zoveel mogelijk in een bal, maar haal het net niet! Gelukkig vang ik wel het koord, dat me toe wordt gegooid, wat me grote dankbaarheid van de jonge gids oogst. Voor mij hoefde hij zijn armen niet te gebruiken. Uiteindelijk ben ik een van de vier uit een groep van veertien, waarvoor dat niet nodig was!

Dan volgt de voor mij grootste uitdaging van vandaag. De enige manier om naar beneden te komen is een vrije val van meer dan dertig meter. Dit is de hoogste vrije val in Amerika wordt ons verteld. We worden aan een kabel gehaakt, die vastzit aan dezelfde machine, die in Europa wordt gebruikt om parachutespringers e.d. te trainen.

Kai gaat voor mij en doet het allemaal heel rustig. Ik probeer niet teveel na te denken, ik heb tenslotte vele jaren geleden ook parachute gesprongen (hoe ik dat ooit gedurfd heb?).

Daar sta ik dan op dat platform met niets voor me. Een rustige stap vooruit zegt de gids en dat doe ik dan maar. Dertig meter is eigenlijk niets, net boven de grond gaat het langzamer en ik kom prima neer.

Een vrouw van mijn leeftijd neemt later zeker een kwartier voor ze durft te springen en zij wordt zelfs door de gids geduwd. Ik kan het me eigenlijk heel goed voorstellen, want het is best een mentale horde om overheen te stappen.

Nadat we onze spullen hebben uitgedaan mogen we eindelijk de warme winkel in. Daar kijken we naar de foto's en betaal ik voor de Blue Streak. Niemand, die daarnaar vroeg, dit is helemaal op het "honor system", wij hadden zo kunnen vertrekken zonder te betalen, merkt Kai op. Dat is zo, maar ik zeg hem, dat dat net als uit een winkel stelen zou zijn, dus we betalen netjes.

De foto's zijn inderdaad niet om naar huis te schrijven, maar ik wil toch wel bewijs, dat Kai en ik deze middag hebben meegemaakt. We kiezen drie foto's uit, een van ons samen, een van Kai op de zipline en een van mij op de zipline.

Dan zit na meer dan vijf uur ons zipline avontuur erop. Ed, de gids, vertelde mij, dat er ook een aantal nieuwe ziplines in ons gebied zijn. Daar ga ik zeker naar op zoek, want Rick zou dit ook heel leuk vinden en Saskia, als we haar eenmaal meekrijgen, ook.

In het hotel probeer ik mijn netbook aan de praat te krijgen, maar dat lukt absoluut niet. Dit alles schrijf ik dus op Kai's laptop. Ik hoop niet, dat dit het einde van mijn netbook is, want die is zo lekker licht om mee te reizen. De hard drive doet echter niets.

Onze laatste maaltijd was voor we naar de ziplines vertrokken vanochtend, dus we hebben al flinke trek. We hebben de gidsen vandaag ondervraagd over de beste restaurants en daar kwam Bleu Olive uit.

Dat restaurant ligt op nog geen vijf minuten lopen van ons hotel. Veel van de restaurants hier zijn niet echt mijn ding, moet ik toegeven. Ik houd niet van de zware "traditionele" (lees zuidelijke) Amerikaanse kost. Verder is de keuze meestal Italiaans (ook te zwaar) of Mexicaans (zwaar en te vaak gegeten). Ik was dus blij iets anders te vinden hier.

Het menu maakt me helemaal blij. We beginnen met een bord met hummus, tapenade, tsatsiki en andere dipsauzen en lekker warme pita. Als hoofdgerecht neemt Kai de tempura tilapia, die er lekker uitziet. Ik heb de "plaki" bereide vis van de dag "fluke" (geen idee, wat die in het Nederlands heet). Die wordt met spinazie en tomaat geserveerd en ik vraag om orzo, in plaats van risotto. Het is allemaal heerlijk.

Dit wordt de duurste maaltijd van deze reis en is nog niet echt heel duur. Ik grap met Kai, dat hij een "cheap date" is. Feit is, dat hij net zo blij is met een hamburger, als met een luxe maaltijd. Dat is met zijn oudere zus (en om heel eerlijk te zijn mij) zeker niet het geval.

In het hotel probeer ik mijn netbook weer, maar niets. Balen! Gelukkig heeft Kai zijn laptop niet nodig en kan ik jullie dus het hele verhaal weer vertellen. Voor morgen is het weerbericht een stuk minder, dus ik hoop, dat de vier uur naar Kansas City zonder problemen gaan verlopen.

Deze dagen heb ik een aantal goede gesprekken met Kai gehad. Hij denkt erover zijn major naar Anthropology te veranderen. Dat vindt hij erg interessant. Ik ben wel benieuwd, hoe dit verder gaat. Zo pratend blijken we enorm veel interesses gemeen te hebben. Anthropologie was een van de studierichtingen, die ik vroeger overwoog. Achteraf gezien zou ik willen, dat ik die gekozen had.

Foto's zijn er vandaag niet, want ik heb er maar een paar kunnen nemen en die moet ik thuis online zetten. Hopelijk kan mijn netbook gemaakt worden.

Dagje "Natural State", nu in de "Show Me State"

Misschien is het toch maar beter om geen heel donkere gordijnen te krijgen voor onze kamer. Mijn horloge heeft geen verlichte wijzers en de wekkerradio hier is ook niet verlicht. Tussen zes uur en half negen ben ik telkens wakker, me afvragend hoe laat het is. Ik wil me niet verslapen, want we hebben ook voor vandaag een aantal plannen.

Om vijf over half negen maak ik Kai ook wakker. We gaan eerst beneden ontbijten. Het ontbijt bij de Hampton Inns is gratis en meestal erg goed. Ook vanochtend is er een ruime keuze, verse wafels, verse fruitsalade, cereals, roerei en meer. Alleen smaakt de fruitsalade bitter door de grapefruit, het roerei kurkdroog en is het wafeldeeg op.

Bepaald niet het beste Hampton Inn ontbijt, dat we hebben gegeten (dat behoort nog steeds aan degene in Rapid City, South Dakota), maar we doen het ermee. De koffie maakt veel goed. De "bold" selectie is lekker sterk, precies goed voor mij.

Terwijl Kai doucht en inpakt, ga ik naar de fitnesskamer. Ook daar is de apparatuur minder, dan bij andere Hampton Inns. Er is een crosstrainer van een onbepaald merk, maar dat is alles, wat ik nodig heb. Tijdens het halve uur zweten lees ik mijn boek uit. Helaas het laatste van deze serie tot nu toe, morgen begin ik aan een andere serie.

Katja heeft vandaag een spannende dag, want ze moet voorkomen voor haar ongeluk met haar Kevertje. Ze kreeg daarvoor een bon voor "roekeloos rijden" en daarvoor moet iedereen hier naar het gerecht. Van anderen kregen we het advies een advocaat in de arm te nemen, want zonder weet je maar niet, wat er gaat gebeuren.

Het is een beetje een stokpaardje van mij, maar ik vind het (verkeers)gerecht hier dus om te huilen. Toen ik door een dronken bestuurster werd aangereden, was de rechter in een goede bui en kwam zij met niets weg. Een dronken bestuurder verwondde de bejaarde ouders van mijn vriendin zodanig, dat hun leven nooit weer hetzelfde zal zijn, hij kreeg voorwaardelijk. Katja heeft natuurlijk een fout gemaakt, maar de potentiele straf vind ik buiten proporties.

Enfin, ik zal niet verder in detail treden. Vandaag moet ze dus voorkomen en haar advocaat probeert eerst een overeenkomst te treffen met de politieagent, die haar bon schreef. Dat lukt niet, sms-t ze mij. Dan moet ze dus voor de rechter verschijnen.

Na mijn sporten heeft Katja gelukkig goed nieuws. Het ging zelfs beter, dan haar advocaat had verwacht. Omdat Katja als vrijwillige EMT werkt en verder een heel goede studente en burger is, krijgt ze een jaar voorwaardelijk en 50 uur community service (vrijwilligerswerk, maar haar werk op de ambulance telt daar niet voor).

Het goede daarvan is, dat er geen permanente punten op haar rijbewijs zullen komen, wat ook fijn is voor onze verzekering, die dan niet omhoog zal gaan. We zijn dus blij met het resultaat en het feit, dat we een advocaat hebben ingehuurd.

Als ik ook weer schoon en ingepakt ben, checken we uit en doen de bagage in de auto. Het verbaast me iedere keer weer, hoe snel we klaar kunnen zijn, ook als we met zijn allen reizen. We hebben met de jaren geleerd "makkelijk" te reizen.

Vandaag gaan we de "Natural State" bezoeken, dat is de bijnaam van Arkansas. Ik stel de GPS in op Eureka Springs, wat onze serveerder in het Hard Rock Hotel aanraadde als een leuke plaats.

De weg erheen is mooi, heel bochtig door het Ozark gebied. Net voor Eureka Springs zien we een bord voor Pivot Rock, die ook door Ripley's (Believe It or Not) beschreven is. We rijden er voorbij en ik vraag aan Kai of hij geinteresseerd is. Dat is zo, dus ik draai om.

Via een eng, smal (ik voorkom ternauwernood een botsing met een tegenligger, die iets te snel de bocht om komt) weggetje rijden we erheen. Binnen betalen we de $4,50 per persoon en lopen dan het pad op. Dat loopt steil naar beneden. Helaas is het nog steeds bewolkt en ook nog winters in de natuur, maar het is een heerlijke temperatuur en we zien groene knoppen aan de bomen.

Pivot Rock is inderdaad een bijzondere formatie. Een enorm wijde rots lijkt te balanceren om een dun "been". Er is een familie met een kleintje en de man biedt aan een foto van ons beiden te nemen. Dat is altijd wel leuk, dus we poseren.

Kai wil graag nog verder het bos in wandelen en dat vind ik prima. We hebben geen haast vandaag, want we hoeven maar iets meer dan honderd mijl te rijden bij elkaar. Kai vindt stenen van hetzelfde soort, als waar de Indianen gisteren pijlpunten van maakten. Hij probeert die ook scherp te maken en dat lukt redelijk.

De rotsen, waar we langslopen, hebben een bijzondere formatie. Het lijken een heel aantal vlakke rotsen op elkaar gestapeld. Kai ziet de uitdaging en probeert op een van de rotsen te klimmen. Dat lukt, maar hoe nu weer naar beneden, want de rots is meer dan twee keer zo hoog, als hij. Gelukkig is het aan de achterkant minder hoog.


We lopen nog wat verder, maar dan beginnen de magen te rommelen. We lopen terug naar de auto en rijden Eureka Springs binnen. Inderdaad is dit een heel leuk stadje met allerlei kunstgalerijen en restaurantjes. Ik parkeer op de eerste parkeerplaats voor $5.

Het is vandaag St. Patrick's Day en het dichtstbijzijnde restaurant is een Ierse pub, de Pied Piper Pub. Het moest zo zijn, onze lunch wordt Iers. Kai en ik zijn beiden "stout", want we hebben niets groens aan. Nu heb ik geen druppel Iers in mijn bloed, maar Kai wel, vandaar zijn rode haar. Gelukkig worden we niet geknepen (mag, als iemand geen groen draagt op St. Patty's Day).

We krijgen een tafeltje op hun leuke terras. Ik bestel een voor mij heel ongewoon gerecht: rye (rogge, maar niet zo grof als het Nederlandse) brood met corned beef, kaas en kool, met een Guinness mosterdsaus. Het is werkelijk enorm lekker! Kai heeft de reuben sandwich, maar vindt de mosterdsaus ook zo lekker, dat hij die erbij bestelt. Al met al is het een heerlijke en relaxte lunch.

Door het centrum van Eureka Springs rijden we verder naar onze volgende bestemming. Gisteravond hebben Kai en ik gekeken, wat er in deze buurt te doen is en dat is nogal wat. Er waren weer dierentuinen e.d., maar Kai (ik laat hem vooral kiezen) heeft genoeg dieren gezien. Hij wilde graag een grot bezoeken en de keuze (er zijn er nogal wat hier) viel op Cosmic Cavern.

We hebben enorm geluk. We kunnen nog net mee, als laatste twee van 25 met de groep, die meteen vertrekt! Mike is onze gids en hij zegt vrijwel alle grotten in de VS bezocht te hebben, zo'n grottenfanaat is hij. Hij heeft er inderdaad ook duidelijk hart voor.

Via een meer dan tachtigjarige trap lopen we de grot in. Deze grot voelt vanaf het begin meer "natuurlijk", dan degenen, die ik in Virginia heb bezocht. Misschien is het wel, omdat het overal water druipt. Dit is de natste grot (al zegt de gids, dat ze al een droogte van bijna een jaar hebben), waar ik in ben geweest.

Misschien heeft dat ook te maken met het feit, dat we niet zo heel diep onder de grond zijn. De temperatuur hier is ook "warm", zo'n 15 graden, terwijl de grotten in Virginia bijvoorbeeld een constante temperatuur van zo'n vijf graden hebben.

In ieder geval is het een interessante rondleiding van een uur en een kwartier. Ieder grotsysteem heeft weer zijn charmes, intussen hebben wij er hier in de VS heel wat bezocht. Mijn favoriet blijft vlakbij ons, Skyline Caverns, vanwege de bloemachtige formaties daar.

Na de rondleiding rijden we door naar onze laatste bestemming deze vakantie, Branson, Missouri. We zien het gezellige historische centrum en ons hotel, het Hilton, ligt er vlak naast.

We checken in en krijgen een kamer op de vijfde verdieping. Onze kamer blijkt op de hoek van het gebouw te liggen en we hebben twee muren, die helemaal raam zijn! Alweer is de prijs voor deze kamer stukken lager, dan wat ik aan de oostkust gewend ben. We kijken uit over het meer en de "Branson Landing".

Gek genoeg voelen we ons allebei moe. We nemen dus een uurtje om lekker op bed te ontspannen. Dan lopen we naar de overkant, de "Landing" op. Dat blijkt een openlucht winkelcentrum langs het water te zijn.

Omdat Rick zo dol is op pittige dingen gaan we het Pepper Palace binnen. Daar proeven we van alles en nog wat. Een saus is zo scherp, dat ik mijn tong een tijd niet voel. Voor Rick koop ik mosterd met habanero pepers, die werkelijk flink heet is. Hopelijk vindt hij het lekker, het kan hem niet heet genoeg zijn.

Van allerlei kanten horen we, dat we de Bass Pro Shop in moeten gaan. Dat doen we, maar weten waarachtig niet waarom. Kai is niet geinteresseerd in vissen of jagen en verder is het vooral net als een REI. We staan dan ook al snel weer buiten, ondanks het feit, dat het mosterdpotje kennelijk hun diefstalalarm af doet gaan.

Bij Journey's vindt Kai een nieuw paar schoenen. Hij heeft een moeilijke maat, 11,5. Slechts een paar, dat hij leuk vindt, is voorradig in die maat.

We kiezen Texas Land and Cattle Steakhouse om te eten vanavond. De hostess geeft ons een leuke "booth" (twee bankjes) en we bestuderen het menu. Meestal komt er binnen vijf minuten iemand vragen, wat je wilt drinken, hier niet.

Na tien minuten nog niet en het kwartier verloopt zonder enige attentie voor ons. Mensen om ons heen worden op hun wenken bediend, maar wij zitten er maar en niemand van het personeel kijkt onze kant op. Voor mij is het duidelijk, in de serviceindustrie gewerkt te hebben. Er is niet genoeg personeel vanavond en geen van de serveerders wil meer tafels, dan ze al hebben.

Na meer dan twintig minuten vraag ik aan een van de "busboys" (mensen, die tafels afruimen), wie onze serveerder is. Hij grijpt een willekeurige, zeer zwetende, toevallig langslopende serveerder aan en die wordt het, de arme man.

De serveerder knipmest enorm, dat we zo lang hebben moeten wachten en belooft ons een gratis drankje en voorafje. Dat hoeft nu ook niet meteen van mij, maar nee zeg ik er natuurlijk ook niet tegen. We geven hem onze bestelling en binnen vijf minuten staat de manager aan onze tafel.

Dat blijft toch altijd bijzonder, vind ik, ze zullen ons waarschijnlijk nooit terugzien, maar toch zijn wij belangrijke klanten. De manager verontschuldigt zich voor ons ongemak (in Europa is dat toch ondenkbaar na een kwartier wachten?) en belooft een prima maaltijd.

Daarmee heeft hij niet overdreven. Kai heeft een voorafje met crostini's en stukjes steak, die heel lekker is. Hij heeft als voorgerecht een steaksandwich, ik een kleine filet mignon met broccoli.

De biefstuk is heerlijk, precies volgens de bestelling gemaakt. De bediening is verder ook voortreffelijk. Ik ben dus best verbaasd, als ik niet voor het voorafje en mijn wijntje hoef te betalen! Kudo's voor Texas Land and Cattle Company in Branson, mocht je je er ooit bevinden, dan is dit restaurant een aanrader.

Kai en ik lopen terug naar het hotel en ik klets bij met Rick op MSN. Morgen is het alweer onze laatste volle dag hier. Wel fijn, dat we dit keer niet van hotel hoeven veranderen. Het aantal te rijden mijlen is morgen niets vergeleken bij de afgelopen dagen. Al met al ben ik heel tevreden (en eigenlijk ook wel trots op) over de planning tot nu toe. Het is allemaal precies zo gegaan, als ik had gedacht, en dat is toch altijd weer een gok.

Foto's van vandaag staan hier.

PS: Een team van onze county, Fairfax, Virginia, werkt hard in Japan om overlevenden te vinden. Ik vind het wel bijzonder, dat juist onze county zulke hulp kan sturen.