Een frisse rondleiding

Al vroeg sta ik naast mijn bed en maak me klaar, want ik verwacht R. en M. van het Alles Amerika forum al om kwart over acht.  Hun hotel is in Fairfax, dus het was handiger om gewoon vanuit hier te vertrekken samen, dan elkaar in Washington te ontmoeten. 

Net na achten parkeren R. en M. hun auto in de cul de sac.  Ik heb hen in februari al tijdens de forumbijeenkomst ontmoet.  Ze hebben een leuke kalender met allerlei typisch Nederlandse plaatjes voor me mee.  Na een snel kopje koffie brengt Rick ons naar het metrostation.

Daar kopen we kaartjes en moeten even op de trein wachten.  De hele rit naar Washington gaat met horten en stoten.  Regelmatig staan we in de tunnels stil, niet goed voor mijn beetje claustrofobie.  De machiniste is ook nog eens nauwelijks te verstaan, dus geen idee wat de reden is.

Tot we eindelijk in McPherson Square aankomen, opeens weet de machiniste daar de microfoon heel goed te gebruiken om iemand op het perron te berispen.  Diegene nam een foto met flits en dat zou haar verblind hebben, waardoor ze onze trein even tot stilstand brengt om haar gezichtsvermogen terug te krijgen en daarna met een schok op zijn plaats zet.  Zo maak je nog eens wat mee in de metro dankzij het personeel.

Ter ere van Koninginnedag heeft R. zijn oranje voetbalshirt aan en ik mijn oranje Jip t-shirt.  Ik ben echter wel blij dat ik er ook mijn Tinkerbell jasje overheen heb.  Zelfs daarin ril ik nog, want het is maar 13 graden en er waait een koude wind.  Ook M. heeft het niet bepaald warm.

We zetten dus de pas er maar flink in.  Het valt me op hoeveel rustiger het vandaag is, dan zaterdag.  We mogen wel dichtbij het Witte Huis, maar er is het een en ander gaande, getuige de Secret Service op het dak.  R. valt op met zijn oranje shirt en mag op de foto met een paar Koreanen (neem ik aan, want die zijn de enigen, die "Oranje" kennen vanwege Guus Hiddink). 

Lopend naar de monumenten zie ik iemand met een KNVB polo aan.  Ik roep "Hup, Holland, hup!" en het blijkt een Nederlands gezin te zijn.  Ik hoor ook onderweg meer Nederlands.  Duidelijk is bij jullie de meivakantie begonnen. 

Het wordt een fris rondje monumenten.  Vooral bij het Tidal Basin blaast de wind flink.  Bij het Franklin D. Roosevelt Memorial heeft R. alweer aanspraak.  Hij heeft een flinke snor en een van de gidsen ook.  Dat schept natuurlijk een band.

Nadat we Jefferson in zijn monument hebben bewonderd, gaan we richting ons lunchrestaurant.  Onderweg vraagt een jonge vrouw aan R. of hij een fan is van Holland.  Als hij in het Nederlands antwoordt, blijken ook deze twee dames Nederlands te zijn.  Ik hoor vandaag ook een aantal andere talen, want de buitenlandse toeristen zijn op deze maandag in de meerderheid.

Voor de verandering, omdat we ook vroeger begonnen, zijn we een kwartier vroeger dan de reservering bij de Old Ebbitt Grill. Tony grapt wat over mijn Tinkerbell jasje en dan krijgen we meteen een tafel.  Dit keer neem ik weer de gerookte zalm sandwich.  M. en R. bestellen ook sandwiches en het smaakt weer erg goed.  Het is maandag en het is net zo druk in het restaurant, als zaterdag!

Dat uurtje ontspannen is altijd wel erg lekker.  Met nieuwe energie beginnen we aan de tweede helft van de rondleiding.  De zon probeert hard tevoorschijn te komen, dus gelukkig is het minder koud.  Bij de Canadese ambassade zie ik, net als zaterdag, de man, die tegen kooldioxide protesteert.  Op zich een nobel streven, maar hij zit voor de Canadese ambassade en krijgt niet bepaald enige aandacht.  Hij is op dag zes van zijn protest (en, als ik het bord moet geloven, vasten). Eens kijken hoe lang hij er nog zit.

Bij het Capitool is het heel erg rustig.  De vlaggen zijn gestreken, dus noch de Senaat, noch het Huis van Afgevaardigden is in sessie.  Soms vraag ik me af hoe dit land geregeerd wordt, als de helft van de tijd niemand in die kamers bezig is.  Maar hopelijk wordt er achter de schermen heel hard gewerkt.

Bij de Library of Congress staat een kleine rij, maar na alle riemen en sieraden af te hebben gedaan zijn we er snel doorheen.  Zoals altijd maakt dit gebouw grote indruk.  Ik kan ook niet helpen er weer een paar foto's te maken.  Het is gewoon zo mooi.

Langs de Mall lopen we terug naar de metro.  Ik wijs de verschillende musea aan, waar R. en M. morgen waarschijnlijk heengaan.  We zijn precies op tijd voor de volgende trein terug bij de metro.  In Vienna lopen we de kilometer terug naar huis.  Onze voeten kunnen het nog net aan, de Fitbit laat 10,46 mijl zien, meer dan 16 kilometer, dus.

Bij ons thuis drinken we nog een colaatje en dan nemen we voorlopig afscheid, want woensdag gaan we er weer samen op uit.  Ik hoop dat ik R. en M. een leuke dag heb bezorgd.  Ik vond het in ieder geval weer erg leuk "mijn" mooie stad te laten zien.

Rick komt ook al snel thuis en Saskia heeft bijles.  Na het eten kijken we allerlei sitcoms, waaronder Two and a Half Men.  Ik weet niet of die ook nog in Nederland speelt, maar ik vind het na het vertrek van Charlie Sheen een stuk minder.  Ashton Kutcher is een goede acteur, maar ik vind de humor vergezocht.  Charlie Sheen speelde eigenlijk zichzelf, dus dat voelde natuurlijk. 

Foto's van vandaag staan hier.

Nog maar een tiener in ons gezin

Zaterdag

Al vroeg voor een zaterdag sta ik naast mijn bed.  Na een snel ontbijt brengt Rick me naar het McPherson Square metrostation bij het Witte Huis, waar ik om half tien met drie Belgen heb afgesproken.  Alleen zie ik niemand, die aan die beschrijving kan voldoen en om kwart voor tien nog niet.  Helaas heb ik hun wel mijn nummer gegeven, maar ik heb verder geen contactgegevens voor hen.

Gelaten blijf ik dus maar wachten en maar goed ook, want een paar minuten later komen ze hijgend aan.  Ze waren verkeerd gelopen en blij mij toch gevonden te hebben.  Na een korte pitstop bij Starbucks gaan we op weg.

Het is bewolkt en ongewoon koel weer, maar wel lekker om te lopen.  Gelukkig blijft het droog, want gisteren werd nog overdag regen voorspeld.  Het is ongekend druk in de stad.  Niet alleen met schoolgroepen, maar ook andere busgroepen.  Ook staan er weer orkestjes bij het Tweede Wereldoorlog en Lincoln Monument.  Het maakt de sfeer er wel gezellig door.


Ook bij Old Ebbitt Grill ben ik weer blij gereserveerd te hebben, want het restaurant is afgeladen.  Dit keer bestelt iedereen de crab cakes, dus ik probeer ze ook maar eens.  Ik raad ze wel altijd aan, maar heb ze hier zelf nog niet gegeten.  Het is erg lekker en bestaat bijna alleen uit crab, bijna geen andere vulling, dus heel goed.

Na lekker een uurtje geluncht te hebben zijn we weer klaar voor de tweede helft van de rondleiding.  Via Pennsylvania Avenue lopen we naar het Capitool en zien opeens allemaal groepen met grappige verkleedkleding of t-shirts met DCChallenge erop.  Het blijkt om een speurtocht door de stad te gaan.  Dat lijkt mij ook erg leuk om eens te doen, ik ga opletten wanneer hij volgend jaar zal worden gehouden.  Rick en Kai hebben daar vast ook wel oren naar.


Halverwege is de batterij van M's fototoestel leeg en ze hebben geen andere mee.  Gelukkig heb ik ook altijd mijn kleine cameraatje mee.  We doen hun sd kaart in mijn toestel en M. maakt daar verder foto's mee. Toch wel heel handig van de digitale toestelletjes, want het zou natuurlijk balen geweest zijn om halverwege de dag geen foto's meer te kunnen nemen!

Om te beginnen had dit groepje mij voor zondag gevraagd, maar toen ik schreef dat dan de Library of Congress dicht zou zijn en die toch erg de moeite waard is, hebben ze toch zaterdag genomen.  Daar hebben ze geen spijt van, want de bibliotheek maakt weer grote indruk.  Het is dan ook verreweg mijn favoriete gebouw in de stad.

Over de Mall langs de verschillende musea lopen we terug en bij het Smithsonian metro station neem ik weer afscheid.  Ook dit was weer een leuk enthousiast groepje en de dag is voorbijgevlogen!  Mijn trein komt een minuut nadat ik door de poortjes ben en Saskia en Rick halen me van het station in Vienna.

Bij de brandweerkazerne wordt vandaag de eerste Taste of Vienna gehouden Rick, Kai en ik gaan er een kijkje nemen.   We kunnen vrij dichtbij parkeren en lopen langs de verschillende standjes van meer dan 30 restaurants uit Vienna en Oakton.  Overal zijn kleine hapjes te koop.  Rick en ik delen een sausage roll van Pure Pasty, die wel een beetje op een saucijzebroodje lijkt.  Kai en Rick doen zich ook nog te goed aan een taco van Alegria. 



De regen, die tot nu toe wegbleef, komt nu wel opeens met bakken uit de lucht.  Het Koninginnedagfeest waar we eigenlijk vanavond heen zouden gaan is dus terecht uitgesteld.  Hopelijk wordt het twaalf mei wel mooi weer.

Moe als we allemaal zijn bestellen we voor het gemak Thais eten.  Daarna hangen we lekker voor de tv en ik zoek al vroeg voor mijn doen mijn bed op.


Cosmo en Kai missen elkaar erg

Zondag

Waarschijnlijk door het vroege naar bed gaan, ben ik ook om acht uur al klaar wakker.  Rick ligt nog in diepe rust naast me en Flapjack heeft zich over mijn buik gedrapeerd, dus ik blijf nog een tijdje liggen denken.  Denken aan de grote dag precies twintig jaar geleden dat Kai geboren werd.

Zijn eerste maanden op aarde waren niet de makkelijkste.  Het verhaal daarover staat hier.  Onvoorstelbaar dat het allemaal alweer twee decennia geleden is!  Nu hebben we nog maar een tiener in ons gezin. 

Om half tien is Rick ook klaar om op te staan.  Hij vertelt dat Kai graag bij IHOP wil ontbijten.   Daar is het altijd heel druk, dus ik stel voor Kai dan maar te wekken.  Die blijkt van gedachten veranderd te zijn (gelukkig, want een uur wachten op pannenkoeken is niet mijn idee van een zondag).  Hij wil liever donuts.

Met zijn vieren en Saskia aan het stuur rijden we naar Vienna.  Daar kiest Kai zes donuts uit bij Dunkin Donuts en Rick neemt een van hun eisandwiches, waarvan hij later zegt dat hij oud smaakte.  Bij Starbucks halen we koffies en ik neem de chicken sausage wrap, die ik heerlijk vind.

Thuis pakt Kai vast een paar cadeautjes uit.  Zijn grote cadeau, uitbreiding van zijn LP verzameling, gaan we vanmiddag samen uitzoeken bij een platenzaak.  Nu krijgt hij van Saskia iets voor bij zijn drumstel en van Rick en mij spul om zijn platen schoon te houden.

Dan is tijd voor mij om te sporten, ook al omdat mijn nek en schouders in de knoop zitten vandaag.  Ik doe een half uur op de crosstrainer en dat helpt wel wat, maar niet afdoende.  Dan maar met een tennisbal tussen de schouderbladen rollen.  Ik ben boos op mezelf dat ik geen massage heb geregeld deze week.

Halverwege de middag gaan we richting Washington.  Kai heeft verscheidene platenzaken gebeld en wil daar gaan winkelen.  Nu krijgen we een paar van DC's mooie historische buurten te zien, waar we gewoonlijk niet vaak komen.  Vroeger, toen wij hier kwamen wonen, was dit een hoerenbuurtje, waar je beslist niet na zonsondergang wilde komen.  Nu zijn er allerlei winkels en restaurants en is het helemaal opgeknapt.

Bij Som Records vindt Kai een plaat, die hij graag wil.  Ik verbaas me erover dat er ook zoveel hedendaagse artiesten zijn, die hun muziek op lp uitbrengen.  Het lijkt wel terug te komen.  De klanten zijn ook voornamelijk jongeren van ongeveer Kai's leeftijd.


De volgende stop is Crooked Beat Records in Adams Morgan.  Adams Morgan is zowel letterlijk als figuurlijk een van de meest kleurrijke buurten van Washington.  Terwijl Rick en Kai naar platen kijken, lopen Saskia en ik langs 18th Street te genieten van de kleurrijke panden daarlangs.  Bij Crooked Beat slaagt Kai helemaal naar genoegen met o.a. een plaat van Pink Floyd.


Voor zijn verjaarsdiner wil Kai graag eten bij Brasserie Beck, een Belgisch restaurant.  We krijgen een tafeltje aan hun gezellige terras.  Als voorafje delen we een bord met charcuterie, erg lekker.  Ik bestel mosselen Bolognese, met kalfsgehakt en kappertjes, die verrassend lekker smaken!  Ook de anderen genieten en Rick vooral ook van de verschillende Belgische biertjes.


Saskia rijdt naar huis en ik moet zeggen dat het prima gaat.  Ik houd nog af en toe mijn adem in, maar vooral op de snelweg doet ze het goed.  Het is vooral als ze afstanden tussen auto's en andere objekten moet inschatten dat het moeilijker wordt.  Gelukkig is er wel duidelijk vooruitgang.

Kai gaat pas morgen terug naar school, dus hij en Rick gaan zijn nieuwe lp's in de basement beluisteren.  We zetten kaarsjes op de taart en zingen "Happy birthday" voor hem.  Katja missen we wel erg bij dit alles, maar zij heeft eerder al met Kai aan de telefoon gesproken.   Van de taart proef ik een klein stukje.  Het is er een met drie verschillende chocolade mousses als vulling, super lekker!

En nu hebben we dus twee twintigers en nog maar een tiener in ons gezin. We hebben in ieder geval allemaal van Kai's verjaardag genoten.

Adelaars nest bij Great Falls

Het is op het moment heen en weer met het weer.  De enige dag bewolkt en grijs, de volgende dag weer zonneschijn.  Vandaag schijnt het zonnetje dus weer vrolijk.  De cardinaal is er ook vrolijk van en fluit mij om half zes wakker.  Saskia hoor ik ook net opstaan.   Ik vraag haar hoe ze zich voelt en dat is gelukkig prima.  Wat het buikgedoe van gisteren was zullen we wel nooit te weten komen.

Rick is ook in een vrolijke bui, want hij hoeft niet helemaal naar zijn kantoor in Washington vandaag en hoopt dus ook lekker vroeg aan zijn weekend te beginnen.  Dat het alweer vrijdag is!  Ook deze week is voorbij gevlogen.

Sharons core training klas is druk bezocht en we kletsen over van alles en nog wat.  Intussen werken we met gewichten, een grote en kleine bal en de bosu.  Het gaat lekker snel, want er is dit keer veel variatie.  Na afloop doe ik nog een half uur op de crosstrainer en bedenk intussen waar ik Cosmo heen wil nemen met dit mooie weer.

Vorige zomer is de top uit de esdoorn voor ons huis gerukt en Rick heeft een arboristenbedrijf ingehuurd om de ongezonde gedeeltes van de boom te verwijderen.  Als ik de cul de sac binnenrijd zie ik hun vrachtwagens staan en ook een boom waar opeens een enorme hap uit is!  De arborist komt met me praten en vertelt dat dit de enige manier was om de boom te laten overleven.  De takken, die ze verwijderd hebben, waren verrot.  Ik vind het er maar raar uitzien, zonde van die mooie volle boom.


De halve boom is weg!

Intussen heb ik besloten met Cosmo naar Great Falls te gaan.  Als het goed is zijn de adelaars nog op hun nest en ik baalde ervan dat ik ze vanaf Maryland niet kon zien.  Cosmo kent de woorden "Great Falls" al en zit in de van voor ik het weet.  De weg erheen is, zoals altijd, al prachtig.

Bij de ingang laat ik mijn pas zien en vraag aan de ranger of er bekend is of er dit jaar baby adelaars zijn.  Daar weet hij niets van, dus ik ga het maar met eigen ogen bekijken.  Onderweg ontmoet ik een paar vogelaars met grote verrekijkers, die me enthousiast vertellen veel adelaars te hebben gezien.  Dat belooft veel goeds! 

 Met de bladeren aan de bomen is het nest niet meer overal vandaag te zien, dus ik zoek een plekje aan de rivier op met goed zicht.  Eerst lijkt het nest helemaal verlaten, maar dan zie ik opeens een witte kop door mijn telelens.  Een van de ouders zit er dus op.  Niet veel later vliegt die op en ik ga zitten wachten tot ze terugkomen.

Ondertussen komt er ook nog een osprey (zeearend) overvliegen.  Ook een prachtige roofvogel om te zien, in tegenstelling tot de vele lelijke gieren, die ook boven de rivier cirkelen.  Mijn geduld wordt beloond als na een half uurtje het adelaarspaar terugkomt.  Helaas komen ze niet ver mijn kant uit, dus de foto's geven een idee, maar zijn niet zo goed.

Op een gegeven moment vliegt er een in sneltreinvaart over mij heen en niet veel later weer terug met een enorme vis in zijn poten!  Hij landt op het nest, dus ik ben er zeker van dat er tenminste een jong is dit jaar.  Gefascineerd blijf ik nog kijken, hoewel het allemaal erg veraf is.  Als de vogel weer opvliegt en Cosmo ongeduldig begint te piepen, besluit ik met tegenzin door te lopen.  Ik heb gewoon iets met deze roofvogels met hun witte koppen en staarten.

 Natuurlijk kan ik niet in het park zijn zonder een blik op de watervallen te werpen.  Ondanks de droogte van de afgelopen weken in ons gebied zitten die mooi vol.  Het waterniveau is kennelijk perfect voor de reigers om te vissen, want daar vliegen er tientallen van. 

Op weg naar huis stop ik nog voor wat boodschappen in Vienna.  Kai komt vanavond thuis om zijn twintigste verjaardag te vieren op zondag.  Bij Party Mania koop ik een paar gekke ballonnen, waaronder een zingende, voor hem. 

Bij Rite Aid vind ik grappige kaarten en neem ook gelijk maar een gallon melk mee, want Kai drinkt dat bij de vleet.  Ook ben ik woensdag mijn zonnebril weer eens verloren in de metro.  Om de een of andere reden lukt het me niet zonnebrillen voor lange tijd te houden.  Daarom koop ik ook alleen goedkope en kies er hier een uit, die best leuk is.

Saskia heeft intussen een hele groep jongens en meisjes over de vloer.  Het is een lawaai van jewelste in de basement, als ik thuiskom.  Zelfs het oude klimrek in de achtertuin wordt weer eens gebruikt.  Ze doen me aan een stel jonge honden denken.  Opeens besluiten ze naar iemand anders' huis te gaan en de rust keert weer terug.

Het is Rick inderdaad gelukt lekker vroeg naar huis te komen.  Al om vier uur zie ik zijn vrolijke gezicht weer binnenstappen.  Hij gaat de computer beneden eindelijk maken.  Het zal misschien opgevallen zijn dat de foto van ons pleintje boven dit blog stil is blijven staan op 11 april.  Toen begaf die server het dus en de nieuwe is er om geinstalleerd te worden.  Binnenkort staat er dus weer een vers plaatje.


Cosmo overziet zijn "domein" (de achtertuin)

Als Kai thuiskomt mag hij kiezen waar hij wil gaan eten.  Het wordt Glory Days, waar de vistaco's erg lekker smaken.  Ze hebben een nieuw menu voor de zomer, dus mijn Vermonter sandwich is er niet meer, helaas.

Thuis luisteren Kai en ik naar oude rock.  Hij is een verzameling LP's begonnen, erg leuk.

Foto's van vandaag staan hier.

Geen gedonder op deze donderdag

Al om kwart over vijf hoor ik Saskia bezig. Dat vroege naar bed gaan gisteren heeft kennelijk ook geleid tot vroeg opstaan. Ook Rick gaat er vroeg vandoor. Ik blijf nog gezellig even liggen met Cosmo en Flapjack naast me. Het is bewolkt en regenachtig buiten, dus ik heb geen zin me te haasten.

De temperatuur is wel heel aangenaam, ik kan zonder jas Cosmo uitlaten.  Het ziet er regenachtig uit, maar er valt geen druppel. Na het uur cardio bij de sportschool lijn ik Cosmo dus weer aan en neem hem mee voor de wandeling, die ik hem al de hele week beloofd heb. Onderweg neem ik wat foto's van de irissen en rhododendrons, die nu bloeien. Ondanks de dreigende luchten wordt het een heerlijke wandeling.

Net als ik de deur weer binnenloop, gaat de telefoon. Met een klein stemmetje vraagt Saskia of ik haar van school kan halen, want ze heeft enorme buikpijn. Inderdaad ziet ze er witjes uit en gaat meteen naar bed. Ze weet niet of ze misselijk is en moet overgeven, dus ik geef haar voor de zekerheid een bowl. Intussen zeg ik een schietgebedje dat het geen buikvirus is.

Omdat ik van alles op mijn lijstje heb staan, laat ik met een zwaar hart Saskia alleen thuis achter en ga het afwerken.  De van heeft bijna geen benzine meer, dus daar begin ik mee.  Bij de Shell krijg ik via onze Giant kaart 20 cent korting per gallon.  Op de radio hoorde ik dat de benzineprijzen weer omlaag aan het gaan zijn en de "expert" dacht zelfs dat het weer onder de $3 per gallon zou gaan.  Nu is het $3,99.

De volgende stop is het postkantoor voor een money order om onze condo in Florida te reserveren.  We hebben eindelijk iemand gevonden, die bereid is van woensdag tot woensdag te verhuren.  Omdat Kai op de maandag van de enige week, die we kunnen gaan, een orientatie van zijn studie in Oostenrijk heeft, kunnen we niet zaterdag tot zaterdag gaan.  Deze condo lijkt wel perfect, recht aan het strand en met twee slaapkamers. 

Eigenlijk wilde ik nu ook de uitgroei van mijn haar laten doen, maar vind het vervelend om Saskia zo lang alleen te laten.  Als ik naar de van terugloop krijg ik een sms van haar.  Ze heeft niet genoeg yoghurt en fruit meer, kan ik dat halen.  Verwonderd dat Saskia daar, als ze misselijk is, aan kan denken, sms ik terug met de vraag hoe ze zich voelt.  Na haar dutje is de pijn en misselijkheid weg en ze voelt zich prima.  Gelukkig!

Dan ga ik toch maar de uitgroei laten doen, want dat is wel weer nodig.  Carmen doet het kleurtje erin en ik lees lekker rustig in mijn boek.  Eigenlijk vind ik het jammer als de wekker weer gaat, want ik zit helemaal in het verhaal.  Met een nat hoofd ga ik huiswaarts en droog mijn haar daar.

Saskia heeft inmiddels een boodschappenlijstje klaar.  Dat neem ik mee, maar eerst rijd ik naar de dierenarts.  Daar ligt Cosmo's hartwormmedicijn, Heartgard, en Frontline tegen teken e.d. al klaar.  Ik krijg het met de korting van 1800petmeds.com, heel handig van de dierenarts, want zo krijgen zij toch de inkomsten.

Bij Safeway haal ik Saskia's benodigdheden.  De voorspelde donder en zelfs de regen blijven uit op deze donderdag. Vast en zeker niet fijn voor de boeren en tuinierders, maar ik ben blij als ik de zon tevoorschijn zie komen.  Ik hoop dat de weersvoorspelling voor zaterdag ook mis gaat zijn, want er wordt regen voorspeld en ik heb een rondleiding en Koninginnedagfeest dat met regen vast niet door zal gaan. 

Rick komt laat uit zijn werk en brengt meteen Saskia naar een toneelstuk waar haar vriendin in meespeelt.  Op de terugweg haalt hij Thais eten bij onze favoriet, Natta Thai.  Ze hebben dumplings (wat is daar in 's hemelsnaam het Nederlandse woord voor?) met groente en een lekkere saus, die ik heerlijk vind.  Als hoofdgerecht heb ik varkenshaas met peperkorrels in een pittige saus.  Het is smullen, vooral omdat het al na achten is en ik enorme trek heb!

Foto's van de bloemen staan hier.

Tudor Place, een reisje door de Amerikaanse geschiedenis

Alweer schijnt de zon vrolijk onze kamer binnen. Tot mijn vreugde heb ik de hele nacht doorgeslapen. Dat komt niet veel voor. Pas als Rick opstaat word ik wakker. Ik heb enorme zin in vandaag, dus sta gauw op.

Rick gaat naar zijn werk en ik laat Cosmo gauw uit. Mijn voornemen om hem een lange wandeling te geven deze week is nog niet bewaarheid geworden en ik voel me een beetje schuldig. Ik geef die stomme blaar de schuld, maar ga vandaag toch een heel stuk lopen met dat ding en zonder Cosmo.

Het is woensdag, dus Max Capacity dag. Ik doe twee routines achter elkaar en dat is intensief sporten! Voor ik op pad ga naar de metro geef ik Cosmo een botje. Ik weet het, hij is geen mens en denkt niet zoals ik, maar ik beloof hem morgen, weer of geen weer (en ik vrees het laatste) een goede wandeling te geven.

De wandeling naar het metrostation duurt een kwartier en de trein staat al klaar. Bij Metro Center stap ik over van de oranje op de rode lijn en stap bij Dupont Circle uit. Bovenaan de ellenlange roltrap staat Irene me al op te wachten. We gaan eerst lunchen en met dit lekkere weer hebben we wel zin in een terrasje.

Dat vinden we meteen aan de overkant bij Circa. Dupont Circle is de naam van de buurt rondom het plein dat zo heet.  Het is de "homo" buurt van Washington en erg gezellig en "artsy".  Er zijn allerlei restaurant, musea, kunstgalerijen en meer.  Circa blijkt een goede keuze.  We bestellen beiden de "jerk" tonijnsandwich met gegrilde tonijn, mango salsa en zoete aardappelfrietjes.  Het smaakt allemaal prima.

Na het eten beginnen we aan onze wandeling naar Georgetown.  We hebben een afspraak om twee uur voor een rondleiding door het historische Tudor Place.  Het is pas kwart voor een dus we hebben ruim de tijd om er te komen.  Toevallig komen we op Embassy Row terecht. De ene na de andere ambassade zien we.  Natuurlijk lang niet allemaal, want de Nederlandse ambassade ligt bijvoorbeeld in een heel ander deel van de stad, maar alle kleurrijke vlaggen zijn erg leuk om te zien.

Op een gegeven moment zijn we de weg een beetje kwijt.  Mijn telefoon brengt uitkomst.  Inderdaad zijn we te ver doorgelopen en moeten terug.  Zonder problemen vinden we daarna het landgoed.  We hebben nog een half uur voor onze rondleiding, dus gaan de mooie tuinen verkennen.  Alle rozen staan al in bloei, erg mooi!

Onze rondleiding is samen met een Engels echtpaar.  Onze gids weet heel veel en we hebben ook heel wat vragen.  Sommigen kan ze niet beantwoorden en dan komt mijn telefoon weer te hulp, want alle antwoorden zijn online te vinden, tenslotte.  De gids is me dankbaar voor de naam van de eerste Britse acteur, die tot ridder geslagen werd, want zijn portret hangt om onverklaarbare redenen in het kantoor van de laatste bewoner van het huis (Sir Henry Irving voor de nieuwsgierigen).

Het is allemaal erg interessant en we leren en zien van alles.  We gaan er zo in op dat een medewerkster de gids moet komen halen, omdat er een andere groep op haar wacht.  Ik vind het zo leuk om dit soort huizen te bezoeken, want de vroege geschiedenis van dit land en hoe de families bij elkaar pasten is net een puzzel, soms. 

De bewoners hier (maar vier families vanaf 1795, want iedereen werd enorm oud) hebben alles zoveel mogelijk gelaten zoals het eind 18e eeuw was.  Er zijn nog 150 voorwerpen uit Mount Vernon, het huis van George Washington, te zien, bijvoorbeeld.  Zo mooi, allemaal, ik vond het weer superinteressant.

Via een andere route door Georgetown lopen we terug naar Dupont Circle.  Irene nodigt me uit om op hun deck een drankje te komen drinken en dat neem ik graag aan. Zij wonen in een historisch pand in die mooie buurt.  Een deel van hun huis is rond (zie de laatste foto in het album). 

Hun huis is erg mooi van binnen en op het deck zou je niet zeggen dat je midden in een grote stad bent.  We genieten van een glaasje wijn en kletsen erop los.  Ik vind het jammer dat Irene volgende week naar Michigan vertrekt tot november.  Ik kan het enorm goed met haar vinden, dus ben blij dat ze in ieder geval weer terugkomt.

Rick belt intussen dat hij langer in Washington zal blijven.  Zijn manager heeft ontslag genomen om meer bij zijn familie te kunnen zijn.  Rick vindt dat erg, want hij kon het goed met hem vinden en het is altijd maar weer bekijken wie ervoor in de plaats zal komen.  Ze hebben vanavond een afscheidsdiner voor zijn vorige manager.

Na een telefoontje aan Saskia, die al gegeten heeft, blijf ik nog even hangen op dat lekkere terrasje in Dupont Circle.   Het is zo gezellig!  Maar ik moet toch huiswaarts, dus ik loop tegen half zes weer naar het metrostation.  Daar is het een drukte van jewelste, maar ik hoef toch maar twee haltes, dus kan best staan.

Bij Metro Center staan er zoveel mensen te wachten op de oranje trein dat ik besluit een halte de andere kant op te gaan.  Als het dan druk is kun je zeker na Metro Center, het overstappunt, zitten.  Het blijkt een goede strategie te zijn, want ik hoef maar een minuut te wachten op de trein en heb ook meteen een zitplaats. 

Mijn blaar speelt me weer parten, dus ik neem een taxi terug naar huis.  De chauffeur denkt beter te weten waar wij wonen dan ik.  Ondanks mijn aanwijzing om rechtsaf te slaan gaat hij linksaf.  Grrr!!!  Ik verdenk ze er dan altijd van om meer te willen verdienen.  Hij staat erop dat adres ook zo te kunnen bereiken, maar ik houd vol dat hij om moet draaien.  Hij knipmest daarna en maar goed ook, want ik heb zin om hem bij Red Top aan te geven. 

Rick eet dus niet hier en Saskia is zo moe dat ze al slaapt als ik thuis kom.  Ik bestel voor mezelf een Chinese maaltijd van East Chateau.  Dit restaurant maakt alles ook biologisch en zonder nare bijprodukten.  Rick en de kinderen houden niet van Chinees, dus dit is mijn kans.  Het smaakt me zeer goed.  Een dag met een sterretje weer vandaag, wat is Washington toch een leuke stad!

Foto's van vandaag staan hier.

Nederlands eetclubje

Door de lamellen zie ik prachtige stukjes blauwe lucht. Hoera, de zon is terug! Gelukkig blijven lage drukgebieden hier meestal niet langer dan een paar dagen hangen. De regen heeft de pollen voor even weggespoeld. De natuur ziet er letterlijk schoongewassen uit, zo helder zijn de kleuren.

Vandaag heb ik alweer geen plannen. Ik vind het eigenlijk wel lekker een paar dagen helemaal niets bijzonders te hebben. Op mijn gemak eet ik mijn gepocheerde eieren ontbijtje en maak me dan klaar om te gaan sporten.

 

De mooie tulpen, die ik gisteren bij Safeway kocht

Eigenlijk zou ik Cosmo een heel lange wandeling willen geven, maar ik wil de enorme blaar op mijn linkerhiel de kans geven zoveel mogelijk te helen voor de volgende rondleiding. Ik ga mijn tienduizend stappen dus maar weer met een uur op de crosstrainers bij de sportschool maken.

Daar zie ik net de vreemde dame, waar ik al eerder over heb geschreven dat ze de ramen altijd open wil hebben, boos weglopen.  Als ik binnenkom vermoed ik waarom. Travis, de medewerker van Anytime Fitness, plakt aankondigingen op alle ramen dat die ten allen tijde gesloten dienen te blijven.  Er zijn teveel mensen, die last hebben van hooikoorts en met open ramen worden al die pollen naar binnen gewaaid.  Ik vind het heel terecht dat daar rekening mee wordt gehouden, maar die dame kennelijk niet.

Als ik klaar ben met sporten neem ik Cosmo ook nog mee voor een flinke wandeling.  Het valt me op hoe enorm groen de buurt al is.  Het is nog niet eens mei en de meeste bloeiende bomen en struiken zijn al uitgebloeid.  Ook de azaleas zijn ver over hun hoogtepunt heen, maar nu komen de rhododendrons uit.

Na de lunch rijd ik naar Pie Gourmet om de Mexicaanse taart, die ik voor vanavond heb besteld, op te halen.  We hebben weer het "pot luck" etentje met het Nederlandse groepje en dit keer bij ons thuis. 

Omdat ik toch telkens nog veel pijn heb en daardoor erg moe ben 's avonds, heb ik besloten het mezelf makkelijk te maken.  De taarten van deze zaak zijn heerlijk.  De anderen zullen Mexicaans getinte bijgerechten meenemen, dus het wordt vast weer smullen.   Pie Gourmet heeft, behalve vruchtentaarten, ook allerlei verschillende hartige taarten. 

Al is het frisjes buiten met maar zo'n 16 graden, ik ga toch voor het huis in de luwte van het zonnetje genieten.  Cosmo houdt me gezelschap en ik ben alweer helemaal in mijn nieuwe boek, dus de uren vliegen voorbij.  Voor ik het weet komt Saskia terug uit school.

Zij heeft weer een verhaal over een meisje uit haar schooljaar dat geprobeerd heeft zelfmoord te plegen.  Dat is nu de zoveelste.  Ik vind het erg verontrustend dat zoveel tieners het leven niet meer zien zitten.  Gelukkig is dit meisje op tijd gevonden, maar ik vind het ook zwaar voor Saskia dat ze hier telkens mee te maken krijgt.

De tafel staat mooi gedekt en de wijnglazen klaar, de dames kunnen komen!

Om half zeven gaat de eerste bel en al snel zijn alle zes gearriveerd met allerlei lekkers.  We beginnen met een voorafje van oude Goudse kaas met vijgenjam en lekkere olijven.  Intussen bak ik de Mexicaanse taart in de oven.  Daarbij hebben we twee verschillende salades, versgemaakte salsa's en guacamole.  De taart is werkelijk heerlijk!  Ik heb ook nog nooit iets van Pie Gourmet gehad dat niet geweldig smaakte.

Na afloop maak ik koffie en thee en de desserts zien er professioneel uit!  Eentje is een lekker frisse citroen taart, de ander bladerdeeg met spijs, perziken en amandelsnippers.  Het smaakt net zo goed als het eruit ziet! 

Omdat ik vorige maand gemist heb, heb ik heel wat bij te kletsen.  Helaas lukt het met zeven mensen niet om met iedereen goed te praten.   Veel te gauw is het weer tijd om afscheid te nemen.  Zoals altijd worden boeken en tijdschriften uitgewisseld en ik heb dit keer ook een stapeltje Margrieten en Libelles om te delen.  Aan degenen, die tijdschriften voor mij meebrengen, dubbel bedankt, ze worden door de andere NederAmerikanen ook nog met plezier gelezen!

Miserabele maandag...

...Dat is hoe de weerman vandaag op het late nieuws gisteren aankondigde. Op maandagen als vandaag ben ik heel blij dat ik de standaard personal training afspraak heb staan, anders zou ik gewoon in bed blijven liggen! 

Het is koud en druilerig als ik Cosmo uitlaat.  Het lijkt waarempel wel winter!  Eigenlijk mag ik niet klagen, want ten noorden van ons is het ook opeens weer winter en valt er een flink pak sneeuw!

Sharon wacht me al op en heeft een rigoureus programma vandaag.  Ik merk echt hoe de massages mijn spieren hebben geholpen, want het gaat me allemaal een stuk makkelijker af dan een week geleden. 

Na het uur personal training ga ik op de Cybex trainer, waarop ik mijn 10000 stappen wil volmaken.  Sharon vertelde dat zij door die machine te zwaar te zetten nu last van haar knie heeft, dus ik laat hem maar op een lage stand staan.  Dat is al hard genoeg werken!  Na bijna een uur zijn de tienduizend stappen bereikt. 

Rillend geef ik thuis Cosmo zijn langere wandeling, want het is maar zes graden en de wind en regen maken het nog kouder.  Wat een verschil weer opeens met zaterdag toen het 26 graden was!  Cosmo vindt het ook maar zeer matig en wil (gelukkig) terug zodra hij zijn behoeftes heeft gedaan. 

Saskia heeft een boodschappenlijstje achtergelaten, waaronder eten voor Flapjack, want gisteravond vond ze "opeens" uit dat dat op was.  Leer mij tieners begrijpen, het is me met de derde nog niet gelukt.  Ze heeft Flapjack toch eergisteravond ook eten gegeven en toen was de zak leeg, zucht!

Bij de Safeway koop ik ook gelijk een paar vrolijke bosjes tulpen en een gerbera.  Verder zoek ik en vind het gelukkig ook een van de apparaatjes, waarmee je eieren in de magnetron kunt pocheren.  Die gaat straks richting Tahiti. 

Het is altijd leuk te lezen hoe dingen, die ik gebruik, ook bij anderen aanslaan.  Zo was daar de slowcooker en de Fitbit en nu ook dit apparaatje.  Ze hebben er ook een om omeletten te maken.  Het leuke ervan is dat je van alles door het ei kunt gooien voor het koken, ik doe er altijd geraspte kaas en Tabasco op.  Soms doe ik er ook een paar blaadjes spinazie bij voor het groene.

Nu ben ik in het winkelcentrum waar Pho Thang Long ook is.  Met dit koude miezerige weer kan ik het niet laten pho te bestellen.  Kennelijk ben ik niet de enige, want voor het eerst ooit staat er een rij voor tafeltjes en moet ik best lang wachten op mijn meeneemmaaltijd.  Teken van een goed etnisch restaurant is dat er mensen van het land zelf komen eten.  Het wemelt van de Vietnamezen, dus dit is duidelijk een goed restaurant, niet dat ik dat niet al wist.

Net op tijd voor Jose ben ik weer thuis.  Jose is Ricks manus van alles en een superaardige, goedlachse Zuid-Amerikaan. Vandaag komt hij onder anderen een raam in de basement maken dat verrot is.  Na zo'n dertien jaar is er wat onderhoud nodig aan het huis.  Jose ziet, als hij klaar is, nog van alles wat gedaan moet worden.  Ik zal zijn vrolijke gezicht dus nog wel vaker zien de komende maanden. 

Wat kan ik nu voor mijn maandthema "Kleur" fotograferen op deze druilerige dag fotograferen?  Ik besluit de regen even te trotseren en foto's van onze rozen in de achtertuin te maken.  Bloemen met waterdruppels vind ik altijd mooi en deze bloemen zijn heel nat!

Hopelijk verbetert het weer morgen, want opeens is de lente ver te zoeken.  Ook hier doet april duidelijk wat hij wil.

Meer foto's van de rozen staan hier.

Over space shuttles en regenachtige zondagen

Zaterdag

Kennelijk was ik toch behoorlijk moe van mijn escapades door Washington. Ik merk vaag dat Rick opstaat, maar draai me om en slaap door. Pas om half tien word ik uit een diepe slaap gehaald door gebond op de voordeur. Even denk ik met mijn slaapdronken hoofd dat het onweert, maar dan hoor ik vuisten op de voordeur. Ik roep Rick, maar die is er kennelijk niet.

Buiten zie ik de Peapod vrachtwagen staan.  Zal je net zien, meestal komen ze later dan de afgesproken tijd, maar als ik nog lig te slapen komen ze uitgerekend nog voor die tijd!  Gauw schiet ik een kimono aan en open slaperig de voordeur.  Gelukkig is de bezorgster een vrouw dit keer!

Na de boodschappen weggelegd te hebben, bel ik Rick.  Hij heeft van het mooie weer gebruik gemaakt door een stuk te gaan hardlopen en is nu bij Starbucks.  Hij nodigt mij uit erheen te komen, zodat we samen ontbijt kunnen eten.  Dat laat ik me natuurlijk geen tweede keer vragen en ik kleed me gauw aan.

Het is druk bij Starbucks, maar Rick heeft al een tafeltje op hun terras bemachtigd.  Lekker in het zonnetje nuttig ik mijn ijs Cafe Americano en broodje met bacon en ei.  Intussen heeft Rick een idee voor vandaag, want hij heeft in de krant gelezen dat beide space shuttles nog bij Dulles zijn.  Hij zag een foto dat ze met de neuzen naar elkaar toestonden en dat zou wel heel gaaf zijn om te fotograferen!

We overleggen wanneer het beste te gaan, want ik heb een massage om een uur en vanmiddag wordt er slecht weer voorspeld.  Het beste is om de gelegenheid vanochtend waar te nemen, dus ik laat mijn plan om te sporten varen voor vandaag.  Met de massage moet het wat mijn spieren betreft helemaal goed komen.

Onderweg naar het Air and Space Museum zien we in de verte de shuttle Enterprise al op de 747 staan.  Die gaat ergens volgende week naar New York.  Neus aan neus staan de shuttles dus niet meer.  Bij het museum heb ik het nog nooit zo druk gezien!  Discovery blijkt al op zijn plaats te staan en er zijn heel wat mensen, die ernaar komen kijken!

We banen ons een weg naar de hangar waar de shuttle staat.  De NASA medewerkers zijn er nog aan bezig, maar we kunnen er al heel veel van zien.  We fotograferen van beneden en later van bovenaf, want er is een hogere galerij.  Het is een imposant ding en als ik hem zo van dichtbij zie en me hem op de 747 herinner, wat is een 747 dan helemaal gigantisch!  Heel bijzonder ook te bedenken dat dit ruimtevaartuig bijna 150 miljoen mijlen heeft afgelegd.

Intussen kijk ik met regelmaat op mijn horloge, want ik wil niet te laat zijn voor mijn massage.  We besluiten het erop te wagen om ook Enterprise nog te gaan bekijken.  Een medewerker van het museum raadt aan daarvoor naar het dak van parkeergarage 2 op het vliegveld te rijden.  Dat is gratis als je niet langer dan een kwartier blijft.

Dat advies volgen wij op en eerst zien we de shuttle en 747 nergens.  Tot ik naar rechts kijk en jawel, hoor, daar staan ze in vol zicht.  We zijn ook hier niet de enige bezoekers.  Onze camera's worden door een aantal mensen bewonderd, vooral mijn 18-270mm lens, want de meesten hebben een kleine point and shoot camera.  Na een paar foto's genomen te hebben, gaan we gauw terug naar Vienna.

Daar werk ik gauw een bakje cottage cheese naar binnen en haast me dan naar het Northern Virginia Massage Center, waar ik keurig op tijd aankom, pfff!!!  Roger wacht me al op en vraagt, waar we vandaag aan zullen werken.  Ik kan hem eerlijk zeggen dat ik me stukken beter voel dan vorige week. 

Mijn nek en schouders en heupen zijn altijd de probleemgebieden, dus dat is mijn antwoord.  Herhaaldelijk vraagt Roger of het niet teveel is, want hij moet sommige knopen hardhandig aanpakken.  Ik ben echter Laura gewend, die, blijkt nu, wel een heel harde leermeesteres was.  Roger gaat diep op de knopen, maar ik kan het makkelijk aan.  Hij zegt niet harder te gaan dan nodig is en ik moet zeggen dat het zeker ook effectief is zonder het hele harde van Laura.

Na het uur voelt mijn nek weer lekker los, altijd een teken dat de massage heeft geholpen.  Ik maak een afspraak voor over twee weken en ga huiswaarts.  De rest van de middag zitten we lekker buiten op het deck.  Katja sms-t dat ze flink ziek is en koorts heeft en haar huisgenoten hebben uitgerekend vanavond een groot feest met veel lawaai.  Wat zou ik dan graag even langs gaan om voor haar te zorgen!  Ze heeft dan ook duidelijk echt behoefte aan wat moederliefde.  Die geef ik dan maar virtueel.

Een van Ricks collega's, die in Vienna woont, is vandaag verhuisd naar een prachtig op maat gebouwd nieuw huis.  Rick zag haar vanochtend bij Starbucks en zij nodigde ons na vijven uit om een kijkje te komen nemen.  Met een fles "rose champagne" en wat bier gaan we erheen.

Het is een prachtig huis met een gigantische achtertuin en een heel grote veranda achter.  Ze hebben zelfs een open haard buiten.  We krijgen een rondleiding door het huis en onze monden vallen soms open (hoewel veel ervan niet mijn smaak zou zijn).  Vooral hun badkamer met drie verschillende douches en een bad, waar je "u" tegen zegt, is schitterend.  Mijn favoriet blijft wel de veranda, daar zou ik ook iets voor geven!


Terwijl we buiten een drankje drinken komt de weersverandering.  Opeens begint het heel hard te waaien en bliksemt en dondert het links en rechts.  Binnen zijn er nog geen meubelen, dus dit is voor Rick en mij het teken om weer afscheid te nemen.  Het gezin heeft drie kleine kinderen, die allemaal ook aan het eind van hun Latijn zijn.  Het doet me aan onze verhuizing twaalf jaar geleden denken, hoewel onze kinderen toen wel ietsje ouder waren.  Volgens Nina, Ricks collega, gaan hun kinderen in dit huis groot worden.  Ik denk het ook, want het is duidelijk hun droomhuis.

Het is inmiddels etenstijd en Rick stelt voor naar Panache te gaan.  Daar krijgen we geen spijt van.  Het eten is heerlijk en de bediening heel attent.  Mijn pasta met kreeft smaakt me bijzonder goed.  Heel ongewoon voor mij, want ik ben geen grote pasta fan, neem ik ook een hapje van Ricks gerecht en ook dat smaakt naar meer.  

Na het onweer is het koude weer aangekomen en rillend lopen we terug naar de auto.  Saskia heeft vannacht weer loge's en wij maken het niet laat.

Zondag

Misschien omdat we er gisteravond op tijd in lagen, maar ik ben om acht uur al klaar wakker.  Om half negen houd ik het niet meer uit in bed.  Het is verschrikkelijk weer buiten, koud en harde regen.  Ik laat Cosmo dus gauw en rillend uit.  Als ik terugkom is Rick ook in het land der levenden.

Samen gaan we naar Starbucks, waar het een drukte van jewelste is.  Iedereen bestelt warme drankjes, behalve ik, want ik heb dorst.  De ijskoffie smaakt lekker en de chicken sausage wrap ook.  Dan moet ik toch echt weer aan een serieuze cardio sportsessie geloven.  Een uur op de crosstrainer geeft me dat zeker.

Buiten drinkt de natuur met graagte het water dat uit de hemel valt op.  De groene kleuren zijn zo mogelijk nog levendiger.  Wij zijn minder blij met de natheid en kou, al weten we dat dit de droogte een beetje zal helpen.  Rick stelt voor naar de bioscoop te gaan en daar ben ik meteen voor en tot ons genoegen Saskia ook.

Saskia rijdt naar Tysons Corner, want ze moet ook tien uur in regen of donker rijden.  We halen lunch bij de Food Court, Saskia en ik Japans, sushi en pot stickers.  Rick heeft iets Mexicaans.  Het smaakt goed.  De mall is ook duidelijk waar iedereen met dit weer heengaat, want het wemelt van de mensen.

Gelukkig vinden we in het theater nog wel net drie plekken met goed zicht op het scherm.  We gaan Mirror, Mirror kijken.  Naast ons zit een ouder echtpaar en ik vind het heel leuk te horen hoe zij ook genieten van dit verhaal.  Julia Roberts is super en het is een leuke "twist" op het traditionele Sneeuwwitje verhaal.  Wij vinden het alle drie een aanrader.

Saskia is in de mall en haalt ons over nog even naar kleding voor haar te kijken.  Bij Hollister vindt ze niets.  American Eagle heeft wel een aantal leuke dingen voor onze kieskeurige tiener.  Via FourSquare krijg ik hier 15% korting, dus dat is altijd meegenomen.

Met dit koude en regenachtige weer hebben wij zin in chili.  Bij Hard Times Cafe kijken we de spannende ijshockeywedstrijd, die "onze" Capitals helaas in overtijd verliezen.  Hun chili's zijn heerlijk!  Ik neem de salade met Terlingua Red chili, Rick de spaghetti met Texas chili.  Saskia had teveel huiswerk en at thuis. 

Vanavond kijken we weer naar Once Upon A Time.  Dat is mijn absoluut favoriete serie dit jaar.  En het blijft goed.  Precies de goede mix van sprookjes en het echte leven.  En daarmee eindigt een bijna sprookjesachtig weekend.

Foto's van de space shuttles staan hier.

Een muzikale rondleiding

Drie keer is scheepsrecht en vandaag heb ik mijn derde rondleiding van deze week.  Het is weer prachtig weer en ik heb er zin in!  Naar mijn "werk" gaan is zeker geen straf.  Alleen denk ik wel dat drie rondleidingen achter elkaar mijn maximum is, want mijn voeten protesteren als ik ze in mijn nieuwe sandalen wurm.

Rick zet me weer af bij de metro en ik vind de nieuwe schoenen heerlijk lopen!  Ja, ik voel de grote blaar op mijn hiel, maar verder zitten ze als gegoten en geven lekker veel steun.  Eenmaal bij McPherson Square zie ik niemand, die aan de beschrijving van vier Nederlanders zou kunnen voldoen.  Ik ben altijd weer nieuwsgierig met wie ik dit keer de dag ga doorbrengen.

Bij dit station is er altijd flink wat bedrijvigheid.  Een paar mensen geven gratis krantjes uit en hebben een aantal "vrienden" om zich heen zitten, waarmee druk gegrapt wordt.  Ook liggen er dit keer een paar zwervers te slapen.  Dat heb ik nog niet eerder gezien hier.

Na zo'n tien minuten komt er een dame op me aflopen, die vraagt of ik Petra ben.  Mijn klanten van vandaag blijken twee spontane en spraakgrage echtparen te zijn.  Alweer weet ik meteen dat het een leuke dag gaat worden.

Dit keer kenmerkt de wandelingen langs de monumenten zich door muziek.  Bij het Tweede Wereldoorlog monument worden we toegezongen door een jeugdkoor in rode t-shirts.  Voor het Lincoln Memorial geeft een strijkorkest van jongeren een mooi concert en bij het Jefferson Memorial speelt een bandje ter ere van het Cherry Blossom Festival.

Mijn wandelgenoten bekijken en fotograferen alles op hun gemak.  Toch lopen we voor mijn gevoel goed door, maar de tijd vliegt ook.  Bij het Franklin Roosevelt Memorial zie ik op mijn horloge dat we de lunchreservering van kwart over twaalf bij lange niet gaan halen.  Ik bel de Old Ebbitt Grill om te zeggen dat we een half uur later zullen komen.  Ze zal het doorgeven, verzekert de telefoniste me.

Op ons gemak lopen we naar het restaurant, waar we inderdaad om kwart voor een binnenlopen.  "Petra, waar bleef je nou?", vraagt Tony, de host.  Hij heeft dus niet doorgekregen dat ik gebeld had, grrrr!!! Gelukkig hoeven we niet heel lang op een tafeltje te wachten, want het restaurant is, zoals altijd, afgeladen vol.

Het wordt een gezellige lunch met een wijntje erbij.  Ik raad altijd de crab cake aan hier, want dat is de plaatselijke specialiteit, en bijna iedereen bestelt die.  Hij valt, zoals altijd goed in de smaak.  Zelf bestel ik mijn favoriete sandwich hier met gerookte zalm en ei.  Heel eerlijk gezegd vind ik het menu bij Old Ebbitt Grill fijner dan bij Cafe du Parc van gisteren.  Er staan zoveel verschillende dingen op, voor elk wat wils, en het smaakt allemaal prima.

Na de lunch stappen we door via Pennsylvania Avenue naar het Capitool.  Bij het U.S. Navy Memorial is het gewoonlijk heel rustig.  Vanmiddag vindt er echter kennelijk een ceremonie plaats en we zien jonge cadetten oefenen met hun bayonetten en de vlag.  We kijken er een tijdje naar, maar de ceremonie zelf laat nog op zich wachten.  Wij besluiten maar door te lopen, want wie weet wanneer die begint.

Noch de Senaat, noch het Huis van Afgevaardigden zijn vandaag aan het werk bij het Capitool.  Het is er dan ook een oase van rust.  In de Library of Congress is het wel een stuk drukker, maar we kunnen de grote leeszaal goed bekijken.  Zoals altijd maakt dit gebouw veel indruk.

Op weg naar de uitgang bekijken we de mooie gang naar de Aziatische leeszaal, waar een bordje "Geen toegang uitgezonderd leden" staat.  De vrouw achter de balie vertelt ons dat ook de leeszaal voor de Senatoren aan het einde van die gang ligt.  Als we zo stil mogelijk zijn mogen we daar van haar een kijkje gaan nemen.  Dat hoeft ze mij geen twee keer te zeggen, want die heb ik ook nog nooit eerder gezien!  Ik wenk de anderen en we lopen door de prachtige gang naar achteren.

Daar bekijken we de inderdaad heel mooie leeszaal voor de belangrijkste leden van het Congres.  De bibliothecaresse van de Aziatische leeszaal ziet ons en nodigt ons daar binnen.  Ook die zaal is schitterend en we zien er een aantal prachtige boeken met foto's en Aziatische tekenkunst.  De meeste boeken hier zijn in de verschillende Aziatische talen.  Erg leuk om deze zaal ook gezien te hebben!

Inmiddels voelen we allemaal onze voeten wel weer.  Er wordt geopperd een terrasje te gaan zoeken.  Helaas liggen die nog een flink eind lopen van Capitol Hill.  Ik raad Elephant & Castle aan, wat het dichtst bij ligt, en langs de Mall lopen we erheen.  Ik word uitgenodigd een drankje mee te drinken, wat ik dankbaar aanvaard.

We moeten even op een tafeltje buiten wachten, maar gelukkig zijn er stoelen in de bar open.  Dankbaar gaan we zitten, we hebben er alweer meer dan 16 kilometer opzitten.  Ik heb enorme dorst en het Blue Moon biertje smaakt dan ook erg lekker!   Ik raad het groepje aan een restaurant in Chinatown te zoeken, dat ligt maar twee metrostoppen verderop.

Het loopt al tegen zessen en ik sms Rick om te vragen wat zijn plannen zijn.  Hij stelt voor om naar Clarendon te komen en bij Fire Works te gaan eten.  In het metrostation neem ik afscheid van mijn groepje van vandaag.  Dat vind ik vaak wel moeilijk na zo'n hele dag samen optrekken, want ik weet nooit of ik ze ooit weer zal zien.

Als ik in Clarendon weer boven de grond kom, komt Rick er toevallig ook net aanrijden.  We parkeren en vragen een tafeltje bij het restaurant.  Ze hebben een terras, maar Rick wil liever binnen zitten.  Prima, want het is af en toe wel frisjes met de wind.  Mijn pizza met ham, ananas, champignons en paprika is werkelijk heerlijk!  Het is gezellig zo samen met Rick het weekend te beginnen.  Wat was dit een leuke week!

Foto's van vandaag staan hier.

Vijf Belgische chirurgen en een Nederlandse gids

Al vroeg ben ik klaar wakker. Allerlei feiten over Washington stuiteren door mijn brein. Vandaag is de rondleiding met de chirurgen en hoe hard ik ook probeer het niet te zijn, ik ben toch vrij zenuwachtig. Ik denk dat het er ook een beetje mee te maken heeft dat dit door een bedrijf voor hun klanten is geregeld. Echt zakelijk, dus, terwijl de meeste rondleidingen met toeristen zijn. Waarom dat verschil zou maken, weet ik niet, maar het voelt anders.

Gelukkig kan Rick me weer naar de metro brengen. McPherson Square is alweer mijn eindstation, toch grappig, want voor vorig jaar was ik er nog nooit uitgestapt. Ik zal mijn klanten ontmoeten in het Sofitel, waar zij vannacht gelogeerd hebben. Ik ben er ruim op tijd en word vriendelijk begroet door het personeel. Dit hotel blijft echt Frans, dus de "bonjours" zijn niet van de lucht.

Iedereen, die langskomt, lijkt Frans te spreken, de gasten ook. Nergens zie ik iemand, die bij "mijn" groepje zou kunnen horen. Ik sms mijn contactpersoon dus maar even dat ik naast de concierge wacht. Hij komt meteen uit het restaurant op me af en maakt kennis.

Ze zijn nog aan het ontbijten en moeten daarna nog uit het hotel checken. Prima, ik wacht wel, maar verzet ook maar gauw de lunchreservering, want half een gaan we dan niet halen en ik heb er een hekel aan mensen te haasten.

Om tien uur is iedereen klaar en gaan we op pad. Nu ik het kerkje van de presidenten heb ontdekt, neem ik iedereen daar eerst heen. Gisteravond heb ik ook opgezocht, waar de presidenten zitten, als ze hier een dienst bijwonen, dus laat dat bankje zien.  Het blijkt dat er allemaal kniekussens liggen met namen van presidenten erop.  Obama ligt er nog niet tussen.

Bij het Witte Huis is het vrij rustig.  Eigenlijk is dat sowieso wel het geval in de stad, alleen moeten we af en toe langs een grote groep scholieren.  Bij het Tweede Wereldoorlog monument zien we ook een groep WO2 veteranen met hun begeleiders.  Wat bijzonder moet het voor die mensen zijn om "hun" monument te kunnen bezoeken.  Ze dragen, zoals gewoonlijk, allemaal petjes met WWII Veteran en sommigen ook met het legeronderdeel, waarin zij zaten, erop.

Intussen ben ik helemaal niet meer nerveus.  Neuro- en orthopedische chirurgen blijken opeens ook zomaar leuke en vooral ook grappige mensen te zijn.  Ook over het feit dat ik de enige vrouw ben voel ik me helemaal niet meer ongemakkelijk.  Dit gaat ook weer een leuke dag worden.

We lopen langs alle monumenten en er is grote interesse.  Grappig is dat de meeste foto's met telefoons worden gemaakt.  Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt.   Alles wordt op het gemak bekeken en even vrees ik dat we onze lunchreservering niet gaan halen, maar dat valt alles mee.  Keurig op tijd komen we bij Cafe du Parc aan.

Het weer is inmiddels schitterend en ik heb al gebeld om te vragen of we een tafeltje op hun terras konden krijgen.  Dat is het geval, gelukkig.  Het wordt een gezellige maaltijd, die ook lekker lang duurt.  De meesten van ons bestellen een salade, ik de salade Nicoise, die erg lekker is.  Er wordt champagne besteld, waarvan ik ook met genoegen een glaasje meedrink.  De conversatie vloeit gemakkelijk en er wordt veel gelachen.  Wat is dit toch een leuk "baantje"!

Pas na een paar uur gaan we verder.  Langs Pennsylvania Avenue lopen we naar het Capitool.  Eigenlijk zouden ze wel een rondleiding willen proberen, maar een blik op mijn horloge laat zien dat het half vier is en de laatste rondleiding vertrekt dan.  Helaas te laat, dus.

Gelukkig niet voor de Library of Congress, want die maakt, zoals altijd, grote indruk.  We mogen lekker lang de grote leeszaal van boven bewonderen, want het is veel minder druk dan gisteren.  Nog altijd vallen me in dit gebouw nieuwe dingen op.  Hoe vaak ik er ook al geweest ben.  De gidsen hier hebben er ook altijd duidelijk een passie voor.

Eenmaal weer buiten lopen we terug over de Mall langs de musea.  Bij het Air and Space Museum willen de heren graag naar binnen voor een paar minuten.  Ik waarschuw ze dat dat niet kan voor een paar minuten, want daar is het te groot en interessant voor.  Toch wil men naar binnen en natuurlijk krijg ik gelijk.

Het is ook niet voor niets het drukst bezochte museum ter wereld, met meer dan 9 miljoen bezoekers per jaar.  Er staan hele raketten en hangen complete vliegtuigen.  Mijn favoriete tentoonstelling daar is die over de Apollo maanlandingen.  Alles is er, wat de astronauten droegen, aten, dachten.  Daar neem ik iedereen dus ook heen. 

Natuurlijk moet er ook een bezoek gebracht worden aan de enorme winkel en er worden leuke spullen voor het thuisfront gevonden.   Als iedereen weer bij elkaar is, wat even duurt, lopen we verder over de Mall.  Ik wijs de verscheidene musea aan en raad tentoonstellingen aan, want zij hebben morgenmiddag en zaterdagochtend ook nog hier.

Inmiddels heb ik een paar flinke blaren.  Ja, ik was ijdel en droeg mijn, weliswaar heel comfortabele, nette schoenen, maar na 17 kilometer zijn mijn voeten daar niet blij mee.  De heren zijn echter ook allemaal netjes gekleed met nette schoenen, dus ik ben toch blij mijn sportsandalen niet te hebben gedragen.  Hopelijk gaan die blaren me morgen geen parten spelen.

Mijn plan was om mee te lopen naar het hotel, al zou ik liever een eerder metrostation nemen, zodat ik kans op een zitplaats heb.  De heren vinden dat echter niet nodig en daar ben ik dankbaar voor, want het is beter voor mij om een station voor Metro Center te kiezen.  Federal Triangle is nu het dichtst bij.

We nemen hartelijk afscheid.  Zij gaan vanavond naar Leesburg en ik heb hun het Tuscarora Mill restaurant aangeraden.  Hopelijk heb ik ze ook genoeg informatie gegeven om de rest van de tijd in Washington door te komen.  Alweer een groep mensen, die onder de indruk waren van "mijn" stad.  Washington blijft een onbekende stad bij buitenlanders, ik vraag me af wie de promotie daarvan organiseert.  Duidelijk weten de Amerikanen hun hoofdstad prima te vinden.

De trein komt net aanrijden en ik heb een zitplaats, hoera!  In West Falls Church sms ik Rick waar hij is.  Hij blijkt thuis te zijn, dus ik vraag hem mij op te halen bij Vienna.  Als ik daar aankom ben ik heel blij Rick al te zien wachten.  Ik strompel naar zijn auto en kan niet wachten deze schoenen uit te doen!  Wie mooi wil zijn moet pijn lijden, dat is echt wel toepasselijk vandaag!

De voeten gaan meteen omhoog en de blaren krijgen pleisters.  Rick haalt lekker vegetarisch eten bij Sunflower voor mij en een kabob voor hem.  Intussen bakt Saskia weer van alles voor een vriendin, die morgen jarig is.  Het ruikt hemels!

Foto's van vandaag staan hier.

Regenachtige rondleidiing

Helaas heeft het weerbericht vandaag gelijk gekregen. Ik word wakker met een grijze lucht, voor het eerst in een paar weken. Dat niet alleen, maar het regent ook en dat werd gisteren niet voorspeld! Ik hoop maar dat het mee gaat vallen, maar bereid met wel voor op een regenachtige rondleiding. Hopelijk hebben mijn klanten ook rekening gehouden met het weer, want het is opeens ook een stuk koeler.

Na het ontbijt brengt Rick mij naar de metro. Ik mis net de trein, maar gelukkig staat de volgende al klaar. Al gauw vult de wagon zich op en moeten mensen staan. Zoals altijd kijk ik naar mijn medepassagiers en vraag me af wat hun bestemming is, zowel fysiek, als in het leven.

Waar denken ze aan? Heeft de heel net geklede oudere man voor mij, die niets doet, behalve voor zich uit staren, problemen? Of is dit zijn manier van mediteren? Wat leest het Aziatische meisje naast mij op haar Facebook? Ik kan het niet lezen, want het is een Aziatisch alfabet. Er kan vast een goed boek geschreven worden of tv programma gemaakt worden over de metrorijders hier.

Na een half uur stap ik bij McPherson Square uit.  Daar zijn B.  en zijn twee volwassen dochters W. en K. al aanwezig.  We maken kennis en ik weet meteen dat dit een leuke dag gaat worden.  Het gesprek verloopt vlot en B. heeft veel vragen over het ontstaan van de VS.  Ik ben blij dat ik daar inmiddels ook wel wat kennis van heb, hoewel niet zoveel als ik zou willen.

Als eerste lopen het St. John's kerkje binnen.  Er is geen dienst gaande, dus we kunnen rustig rondkijken.  Dit is een typisch begin negentiende eeuws kerkje, waar iedere president sinds 1816 een dienst heeft bijgewoond.  De glas in lood ramen hier zijn erg mooi.

Intussen drupt het buiten, maar als het zo blijft is het te doen.  We bekijken de voorkant van het Witte Huis en bij de achterkant mogen we niet tot het hek komen.  Er is kennelijk iets gaande.  Ik wijs ook de nationale Kerstboom aan, die er nog slechter uitziet, dan vorig jaar.  Meer dan de helft van de boom is bruin.  Volgens mij gaat die het niet halen.

Daarna lopen we langs de diverse monumenten.  Het is erg druk met schoolreisjes vooral.  Andere toeristen zijn er weinig.  Het blijft miezeren en is vrij koel.  Ik ben blij dat ik een jas aanheb.  De paraplu gaat afwisselend op en neer.  Het regent niet hard genoeg om door de bomen te komen, dus langs het Tidal Basin hebben we er geen last van.

Hoe het zo loopt, weet ik niet, maar met vrijwel iedereen arriveer ik rond de gereserveerde tijd van kwart over twaalf bij Old Ebbitt Grill.  Zo ook weer vandaag.  Tony herkent mij natuurlijk meteen en zegt tegen de serveerder dat hij me goed moet behandelen, want het is mijn verjaardag, ha ha!  De arme serveerder vraagt vertwijfeld of dat inderdaad zo is.  Ik vertel hem maar gauw de waarheid.

Zoals altijd valt het restaurant letterlijk goed in de smaak.  Twee bestellen de crab cake en W. en ik het broodje met kreeftsalade.  Allemaal erg lekker, getuige de lege borden.  Intussen is het opgehouden met zachtjes regenen, zoals mijn opa altijd zei.  Het plenst met andere woorden!

Gelukkig is iedereen goed voorbereid met poncho's en regenjacks, al koopt K. toch maar een paraplu bij de CVS.   We lopen naar het Capitool, waar het ook veel rustiger dan gewoonlijk is.  We weten eigenlijk niet hoe snel we de Library of Congress in moeten lopen.  Niet eens zozeer vanwege de regen, maar ook omdat hier onze eerste kans op toiletbezoek is.

Na de rigoureuze veiligheidscontrole is dat dan ook ons eerste doel.  Daarna lopen we de hal in.  Dit vind ik altijd heel leuk, want iedereen is zo enorm onder de indruk van dit mooie gebouw.  Al is het ook mooi aan de buitenkant, het haalt niet bij de binnenkant!  We kunnen bijna meteen naar boven om de leeszaal te bewonderen.  We moeten even op een grote groep wachten, maar daarna hebben wij bijna het rijk alleen en kunnen vrij rustig het moois bewonderen.

Het houdt eindelijk op met regenen, als we via de Mall en musea terug naar de metro lopen.   Ik vertel ze welke tentoonstellingen de moeite waard zijn in de musea, want ze komen morgen terug hier.  Bij het Smithsonian metro station nemen we afscheid.  Zij nemen een blauwe trein terug naar Rosslyn en ik wacht op mijn oranje trein.

Die komt niet veel later, maar zit helemaal vol.  Op het bord zie ik dat er over drie minuten nog een komt, dus die wacht ik af.  Zoals ik al dacht is deze trein vrijwel leeg en ik heb meteen een zitplaats.  Wel zo lekker na meer dan vijftien kilometer lopen. 

Alleen moeten we halverwege allemaal de trein uit, omdat bij het volgende station een trein mechanische problemen heeft.  Ik heb al eerder uren doorgebracht op dit station, omdat de metro stopte met rijden, dus vrees het ergste.  Gelukkig komt er weer een trein en wonder boven wonder kunnen we, weliswaar als sardientjes, daar allemaal mee verder.

De taxi, waarop ik mezelf naar huis trakteer, heeft een gehandicapte chauffeur.  Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt!  Saskia wacht me al op, want zij heeft een aantal dingen nodig van de supermarkt.  Bekwaam rijdt ze naar de Safeway.  Helaas doet die bekwaamheid haar ook denken dat ze klaar is voor haar rijbewijs.  Dat is nog lang niet het geval, maar overtuig een tiener, die niets kan overkomen, daar maar van, zucht!

Rick komt thuis met een heerlijke Indiase maaltijd van Jaipur.  Mijn favoriete gerecht is de tandoori Indiase kaas en Rick heeft dat dus mee.  Zo lekker!  Tijd om te ontspannen en tv te kijken. 

Veel foto's heb ik vandaag niet genomen, maar ze staan hier.


Mijn nummerbord speciaal voor Hilde

Landing space shuttle Discovery

Al vroeg vertrekt Rick richting Washington Dulles. Hij wil een plek bemachtigen op de parkeerplaats van het Udvar-Hazy Air and Space Museum. Vandaag maakt de space shuttle Discovery, het meest gebruikte ruimtevaartuig ter wereld, namelijk haar laatste vlucht en zal op Dulles landen.  Vanaf die parkeerplaats schijn je het beste zicht op de landing te hebben.

Als Rick er eenmaal is, bemerkt hij dat hij zijn SLR fototoestel is vergeten!  Het is te laat om terug te keren, want het is enorm druk.  Gelukkig heeft hij wel zijn videocamera en telefoon mee.  Hij vraagt mij zijn fototoestel in de auto mee te nemen, voor het geval ik ook nog ga kijken.  Ik doe het wel, maar betwijfel ten zeerste dat ik dicht genoeg bij Rick kan komen straks om hem af te geven, als ik al op tijd ben om de shuttle te zien.

Voor ik wist van de landing van de space shuttle vandaag had ik al een doktersafspraak staan met mijn endocrinoloog.  Ik heb in tweestrijd gestaan om die uit te stellen, want de landing is iets heel unieks wat ik ook graag zou zien.  Maar ik heb een hekel aan naar de dokter gaan en wil er gewoon vanaf zijn.  De afspraak is om kwart over negen en de shuttle komt, volgens het schema, pas rond tien uur aan in Washington.  Hopelijk haal ik het dus nog.

Expres kom ik een kwartier vroeger bij de dokter aan en die blijkt ook eerder tijd voor me te hebben.  Hij vraagt naar mijn rondleidingen en is heel tevreden over mijn gezondheid.  Ik ook, want ondanks de pijnen van de afgelopen week voel ik me verder heel erg goed.  Ik moet nog even bloed laten afnemen en dan sta ik om tien voor half tien alweer buiten. 

Gauw bel ik Rick op om de stand van zaken te horen.  Hij heeft "slecht" nieuws, want de shuttle loopt een half uur voor op schema en is dus al bijna in ons gebied.  Toch besluit ik richting het vliegveld te rijden op goed geluk.  Op de radio hoor ik hoe druk het in dat gebied is, maar ik schiet vrij goed op.

Net als ik in druk verkeer op de 28, die naar het Air and Space Museum leidt, kom te staan, hoor ik op de radio dat de Shuttle nu net overvliegt.  Rick sms-t dat hij heel laag overkwam en hij heeft goede video.  Net als ik dat allemaal hoor, hoor ik vliegtuiggeronk en opeens vliegt de 747 met de Shuttle op zijn rug zo voor me de weg over!  Wat een prachtig gezicht, ik tril er helemaal van.

Dit was pas de eerste passage over het Air and Space Museum.  Hierna vliegt de Shuttle een laatste afscheidsronde boven de binnenstad van Washington en zal dan weer terug naar Dulles komen.  Ik probeer naar de parkeerplaats van het museum te komen, maar al ver daarvoor staat een bord met "LOT FULL".

Enige kans om Rick zijn fototoestel te brengen is er dus niet.    Ik stel hem daarvan op de hoogte en parkeer de van dan maar, zoals zovelen om mij heen, in de berm van de weg.  Dat er zovele honderden mensen op af zouden komen, had ik niet verwacht.  Ook in Washington zelf schijnt het een drukte van jewelste te zijn. 

Voor mij staat een ouder echtpaar geparkeerd en we raken aan de praat.  Hij is een gepensioneerde piloot en heeft deze plek uitgekozen vanwege de windrichting en de ligging van de landingsbaan, waar de Shuttle volgens hem moet landen.  Dat heb ik dan goed uitgekozen! 

Zij vragen naar de betekenis van mijn nummerbord DRAAKJE.  Ik leg uit wat dat betekent en vraag naar dat van hen BRITEX.  Zij blijkt Texaans en hij Brits te zijn, maar, zeggen ze, we zijn eigenlijk Virginiaans, want hier wonen we al heel veel jaren.  Dat kan ik me helemaal voorstellen, want zo voel ik het ook.

Dan vertelt zij dat ze ook een Nederlandse vriendin hebben, die in Vancouver woont, en deze herfst op bezoek zal komen.  Ik zie mijn kans schoon en geef ze mijn visitekaartje, voor het geval die vriendin een Nederlandstalige rondleiding wil.  Volgens hen zou zij daar zeker in geinteresseerd zijn, dus wie weet.

Op de radio hoor ik dat de Shuttle onze kant weer opkomt en om de beste foto's te krijgen open ik het zonnedak van de van en wurm me erdoorheen naar buiten.  Niet veel later zie ik in de verte boven de bomen de 747 met de Shuttle erop weer aankomen.   De kinderen om ons heen gaan helemaal uit hun dak: "It's coming, it's coming!"

Mijn fototoestel werkt overtijd, want ik heb er prachtig zicht op terwijl hij langzaam langsglijdt.   Het landingsgestel is niet uit en de Britse piloot gebaart dat hij nog een keer over zal komen.  Inderdaad, niet veel later komt het gevaarte weer in beeld.  Dit keer zijn de wielen naar beneden en gaat de Shuttle landen. 

Met een brok in mijn keel kijk ik ernaar en ik zie een aantal mensen een traan wegpinken.  Niet alleen is dit zo'n geweldig uniek iets om mee te maken, maar het betekent ook het einde van een tijdperk.  Er zullen geen shuttlevluchten meer plaatsvinden en voorlopig is niet bekend, wanneer de Amerikanen weer bemande ruimtevluchten zullen gaan maken. 

Na afscheid van mijn nieuwe vrienden te hebben genomen, stort ik mij in het verkeer.  Nu pas zie ik hoeveel mensen er waren!  Stapvoets rijd ik terug naar de interstate.  Rick bezoekt het museum eerst nog voor hij zelfs maar probeert te vertrekken.  Wat me gewoonlijk twintig minuten neemt, duurt nu een uur.  Maar wat ben ik blij dat ik gegaan ben en dit mee heb gemaakt!  Het is toch een stukje Amerikaanse geschiedenis.

Mijn maag rammelt en ik ga mezelf trakteren op een lunch van Panera.  Hun tonijnsalade op tomaat-basilicum brood en een kop kippensoep zijn mijn favorieten.  Zoals veel zaken hebben ook zij een kaart, waarmee trouwe klanten kortingen e.d. krijgen.  Vandaag heb ik daarmee een gratis drankje verdiend.  Ik neem een Acai ijsthee, die erg lekker smaakt.

Natuurlijk heb ik vanochtend nog niet gesport en ik kan me er niet toe zetten alsnog op een machine te gaan staan.  Het is echter schitterend weer en nog lekker warm, al is het koeler dan gisteren.  Ik lijn Cosmo dus aan, die graag meegaat.  Terwijl we lopen kletsen Rick en ik nog even na over het avontuur van vanmorgen en daarna belt mijn zus, dus de wandeling gaat lekker snel.

Het wordt een telefoonmiddag, want lekker buiten zittend bel ik Christine ook weer eens op.  Haar dochter weet nu zeker dat ze naar Auburn wil.  Voor hen is dit het laatste jaar met haar thuis en ik weet hoe moeilijk dat is.  Gelukkig hebben we nog twee jaar met Saskia thuis.

Wat een speciale dag was dit weer!  Ik had niet verwacht de Shuttle te kunnen zien en nu heb ik zoveel mooie foto's kunnen maken.  Echt genieten weer.  Die foto's vind je hier.

Zomerse maandag, zo anders dan vijf jaar geleden

Precies vijf jaar geleden was het een koude, winderige maandag, op sommige plaatsen sneeuwde het zelfs een beetje. Hoe herinner ik me dat? Die datum van 16 april, 2007, is er zoeen, waarvan ik me altijd de details zal blijven herinneren. Het was de afschuwelijke dag dat een student 32 van zijn medestudenten en professoren doodschoot bij Virginia Tech.


Dat het alweer vijf jaar geleden is!  Op weg naar de sportschool hoor ik een interview met de moeder van een van de overleden meisjes.  Er is in haar nagedachtenis een organisatie opgezet, die studiebeurzen verleent aan studenten, die zich anders geen college kunnen veroorloven.  De toon van de moeder, als ze zegt hoe erg ze haar dochter mist, gaat me door merg en been.  Ik kan het me gewoon niet voorstellen hoe dat moet zijn en hoop het nooit te weten te komen!


Sharon wacht me al op en blijkt ook last van haar schouders en heupen te hebben.  Ze vraagt hoe mijn massage was en ik raad haar die kliniek aan.  Wat ik zo knap vind van Sharon is dat ze me hard kan laten werken, terwijl ze toch mijn spierproblemen in gedachten houdt.  Ik heb dan ook echt het gevoel hard bezig geweest te zijn na het uur trainen met haar.

Rick had intussen gezelschap bij de bank


Voor de cardio doe ik nog een half uur op de Cybex en ga dan huiswaarts.  Het is al flink warm, op mijn weersverwachting app zie ik zelfs dat het hier warmer dan in Miami is!  Dat komt niet heel vaak voor.  Sterker nog, bij mijn zus, een stuk ten noorden van ons, is het nog warmer.  De temperatuur zal vandaag boven de dertig graden uitkomen.


Cosmo heeft het dan ook flink warm tijdens zijn wandeling.  Ik ga maar door het park, want de bomen geven nog wat koele schaduw.  Nu is het ook wel gedaan met de bloeiende bomen, al staan de azalea's er nog mooi bij.  Gelukkig wordt het halverwege de week wel weer koeler, want ik loop liever met koeler weer door Washington.


Het is zulk heerlijk weer en ik heb zin in ijsthee.  Bij Starbucks haal ik een venti passie ijsthee.  Dat wordt ook gelijk mijn "kleur" thema foto van vandaag, want de rode thee met groen rietje is lekker kleurrijk.  Het is ook weer eens wat anders, dan de bloemenfoto's van de afgelopen dagen, al zijn die dankbare "kleur" onderwerpen.

Op het deck installeer ik me met thee en stapeltje Nederlandse tijdschriften.  Die "moeten" voor volgende dinsdag uit, want dan kan ik ze doorgeven aan de andere Nederlandse dames.  Als de Nederlandse tijdschriften uit zijn, ga ik door met de Amerikaanse, waar ik ook een paar maanden mee achter loop. 

Als Saskia thuiskomt is ze erg onder de indruk.  Een van haar heel goede vriendinnen heeft geprobeerd zelfmoord te plegen.  Om privacyredenen natuurlijk geen naam, maar het meisje heeft het al maanden heel moeilijk met depressies en haar ouders.  Saskia is een van de vriendinnen, die dit meisje in vertrouwen neemt.  Ik maak me dus meteen zorgen, want weet uit ervaring dat je iemand niet uit een depressie kunt helpen en/of een serieuze zelfmoordpoging tegen kunt gaan.  Gelukkig praat Saskia er openlijk met ons over.

Rick komt thuis met Grieks eten van Plaka Grill en we eten weer lekker buiten.   Daarna gaan wij samen achter de computer, want we hebben nog niets vastgelegd voor de week Florida in juni en de huisjes gaan snel.  We vinden via VRBO iets leuks in Indian Rocks Beach, wat hopelijk nog niet verhuurd is. 

In de reacties vroeg Marion over het collegegebeuren hier.  Na de zes jaar high school, die per vak op verschillende niveaus genomen kan worden, en afhankelijk van het aantal AP (Advance Placement = college niveau) vakken word je aangenomen op een betere college/universiteit.  Daarna zijn de eerste twee jaar college vrij algemeen en zo lang heb je als student ook om te bepalen, wat je major gaat zijn.  Er zijn maar een paar studies (ingenieur of architect, bijvoorbeeld), die vrijwel meteen specialiseren.

De meeste undergraduate studies (behalve architectuur) duren vier jaar.  Katja zou dus dit jaar haar graduation hebben, maar doet er, omdat ze verder wil in de medische wereld, een vijfde jaar bij om er beter voor te staan om aangenomen te worden. 

Voor een aantal studierichtingen heb je eerst een vierjarig diploma nodig, voor je eraan kunt beginnen.  Twee daarvan zijn rechten en medicijnen.  Om hier voor Law of Medical School te worden aangenomen moet je niet alleen een diploma van een vierjarige universiteit overleggen, maar ook rigoureuze testen volbrengen, LSAT voor rechten en MCAT voor medicijnen. 

Als je die testen goed door bent gekomen, kun je je aanmelden bij de diverse scholen.  Daarvan zijn er niet veel, dus de competitie is groot.  Er moet ook een soort cv worden geschreven. Katja's ambulance werk helpt hopelijk om haar ergens binnen te krijgen, maar lang niet iedereen wordt aangenomen.  Er zijn nog een paar andere opties, behalve Medical School, zoals Physician Assistant, iets minder moeilijk om in te komen, maar nog niet zomaar. 

Kortom, de reden dat Katja afscheid van haar jaargenoten moet nemen in mei is dat de meesten van hen wegverhuizen.  Zij zijn klaar met college en gaan of door met een masters of Law of Medical School of op zoek naar een baan.  De kans dat ze daarvoor in het kleine Blacksburg blijven is maar klein.

Vakantiegevoel weekend

Zaterdag

Dit wordt een van de weinige weekenden zonder ook maar iets op de kalender. Heerlijk! Het belooft ook nog eens prachtig weer te worden, dus helemaal goed.

Na lekker uitgeslapen te hebben, ben ik net beneden, als de deurbel gaat. Het is de vader van Alexandria, die zijn dochter ophaalt voor een cheerleading training van drie uur. Ik ben weer stiekem blij dat onze kinderen geen teamsportmensen waren of zijn. Veel ouders besteden hier het hele weekend met sporttrainingen en -wedstrijden.  Vroeger fietste ik al vanaf mijn tiende naar hockey en moesten een paar ouders opdraven voor uitwedstrijden. Hier zijn de ouders tot de kinderen hun rijbewijs hebben de chauffeurs.

Enfin, Alexandra is nergens te bekennen. De dames hebben gisteravond tot laat in de hot tub gezeten en daarna zijn Kaylee en Alexandra blijven logeren. Saskia ligt in haar eigen bed, maar de andere twee blijken in de logeerkamer in de basement te zijn gaan slapen. Dat ontlokt aan A.'s vader het commentaar dat ze zich wel goed thuisvoelen. Nou, inderdaad, maar zolang ze zelf het beddegoed wassen en het bed weer opmaken vind ik het prima.

In het zonnetje op het deck eten Rick en ik samen ontbijt. Langzaamaan wordt het zo groen dat we nog maar een klein stukje van Marshall Road, de weg langs ons huis, kunnen zien. De achterburen zijn al niet meer zichtbaar. Die privacy vinden we heel fijn. We zouden bij wijze van spreken in ons nakie in de hot tub kunnen gaan zitten, ha ha! Maar dat zullen we onze tiener maar niet aandoen.

Er moet natuurlijk wel gesport worden, dus ik ga een uur op de crosstrainer boven. De massage heeft wel wat geholpen, maar het is duidelijk dat er meer nodig zijn. Het is goed dat ik een afspraak voor volgende zaterdag heb gemaakt. Het uur gaat snel, want ik ben helemaal in The Help. Wat een mooi boek is dat inderdaad. Zoveel mensen raadden het aan, dat moest ook eigenlijk wel.

Gisteravond heb ik aan Rick opgebiecht dat ik met de pijnen in mijn benen bang ben de rondleidingen niet vol te kunnen houden.  Hij staat erop dat ik echt goede schoenen ga kopen, want die vind ik maar niet.  Na de lunch vertrek ik dus naar Hudson Trail Outfitters, want daar heb ik ooit het enige paar schoenen, waar ik echt vele mijlen op kan lopen zonder problemen, gevonden.

Daar heb ik het geluk door de manager, die zelf een hiker is, te worden geholpen.  Ik leg hem uit dat ik graag lichte schoenen wil, liefst sandalen, maar dat die heel veel steun moeten geven.  Hij stelt voor wat ik ook van anderen heb gehoord om meerdere paren te hebben.  Na tien of meer mijlen voel je je voeten en benen, ongeacht in welke schoenen je loopt.

Hij haalt een paar verschillende merken naar voren en daarvan vind ik er maar eentje niet zo lekker zitten.  De anderen zitten als gegoten en ik merk meteen hoeveel meer steun te geven dan de andere schoenen, die ik bij de mall kocht.  Veel sneller dan ik had verwacht heb ik mijn keuzes gemaakt: een paar Chaco sandalen en een paar Keen "hybride" schoenen.  Die laatsten doe ik meteen aan.  Nu maar hopen dat ik goed gekozen heb.

De rest van de middag ga ik helemaal op in mijn boek.  Met een glas ijsthee buiten op het deck leest het heerlijk weg. Binnenkort wil ik ook de film zien. Intussen maken Rick en Saskia de hot tub schoon.  Met dit weer wil iedereen gewoon buiten zijn.  "Ons" cardinaaltje komt ons ook weer vrolijk toezingen.  Ik zie dat zijn vrouwtje er ook is.  Ik ben benieuwd waar hun nest is of gaat zijn. 


Niet de beste foto, maar speciaal voor Anika

Saskia kookt ook, met wat grillhulp van Rick, ons avondeten.  Het wordt kipfilet met gegrilde asperges en spaghetti squash met tomatensaus.  Natuurlijk eten we buiten. Het smaakt bijzonder lekker.  Rick is verbaasd dat hij spaghetti squash zo smakelijk vindt.

Rick en ik willen vanavond The Hunger Games gaan kijken.  Saskia wil niet mee, want ze heeft het boek nog niet gelezen.  We zijn erg vroeg bij de mall, dus drinken eerst nog gezellig wat bij T.G.I. Friday's.  Het is grappig genoeg niet erg druk in de mall, waarschijnlijk door het mooie weer.

We krijgen een goede plaats in de zaal, al loopt die voor de aanvang van de film wel helemaal vol.  Ik ben blij dat ik de boeken heb gelezen, want ik vind de film een beetje oppervlakkig in vergelijking.  Het is natuurlijk ook moeilijk om zoveel psyschische manipulatie over te brengen op het scherm.  Ik had ook gehoopt dat de speciale effecten bij bijvoorbeeld de opening van de Spelen spectaculairder zouden zijn. 

Rick heeft na afloop ook heel wat vragen.  Daaraan leid ik af dat het allemaal niet heel duidelijk is hoe alles in elkaar zit.  Maar al met al zeker een spannende en onderhoudende film.  Ik ben benieuwd naar de volgende twee, want de regisseur hiervan heeft gezegd daar niet aan mee te willen werken.  Hij zou meer tijd willen tussen de produkties.

Zondag

Saskia heeft vannacht bij Alexandra gelogeerd, dus Rick en ik hebben het rijk alleen.  Rick staat eerder op dan ik.  Ik draai me nog even "voor een kwartiertje" om, maar meer dan een half uur later schrik ik wakker.  Ik spring uit bed, want ik wil niet teveel van deze schitterende dag verslapen!

Rick heeft ons Starbucks ontbijt al gehaald, wat we buiten in het zonnetje opeten.  Daar is het zelfs bijna te warm!   Tijd om over te schakelen naar ijskoffie volgende week (als het althans zo warm blijft).  Ik voel me helemaal lui en heb absoluut geen zin om te sporten vandaag en al zeker niet binnen!

Rick vertelt dat hij onderweg naar Starbucks Mary Ellen zag hardlopen.  Haar heb ik al een paar maanden niet meer gesproken en besluit haar te bellen om te vragen of ze een stukje wil gaan wandelen, ondanks dat ze al gelopen heeft.  Nee heb je, ja kun je krijgen, denk ik altijd maar.

Gelukkig is het een "ja", al kan ze niet te lang.  We lopen een flink blokje om met Cosmo en kletsen zo lekker bij.  We nemen ons meteen voor om, als het even kan, dit weer een zondags ritueel te maken. 

Terug in de cul de sac spreek ik Janet, Leah's moeder, ook weer eens.  Leah gaat rechten studeren in Richmond volgend jaar.  Ik ben benieuwd of dat haar vriendschap met Katja helemaal op een laag pitje laat zetten of juist niet.   Het zal vreemd zijn voor Katja volgend jaar, de meeesten van haar jaargenoten hebben half mei hun "graduation" van Virginia Tech.

Met dit mooie weer heb ik enorme zin om de bloemen voor het deck en voor het huis te gaan kopen.  Dat komt Rick mooi uit, want hij wil ook naar Home Depot, waar ze de beste prijzen hebben.  Sasia rijdt er bekwaam heen en parkeert keurig.  Het gaat wel steeds beter gelukkig.

Terwijl ik mooie geraniums en potten voor voor het huis uitkies, haalt Rick zijn benodigdheden.  Ook kopen we een paar leuke planten, zoals aardbeien, jalapeno peper en watermeloen.  Saskia en Rick willen een moestuintje beginnen.  Ik ben benieuwd wat ervan gaat komen, want het is hier heel dingen in de zomer goed te laten groeien.  Een groot deel van onze tuin is te schaduwrijk en de rest heeft weer heel erg veel (verschroeiende) zon.  Alleen geraniums doen het over het algemeen prima.


Thuis zet ik de geraniums in hun potten.  Een van onze sierpotten voor is vorig jaar gebroken,  dus ik heb daar twee groene potten voor in de plaats gekocht.  Ik moet zeggen dat ik zeer tevreden ben met het resultaat.  Ook op het deck staan de verschillend gekleurde geraniums weer zo vrolijk.


Rick laat Saskia naar Target rijden voor wat kleding en hamburgers voor het avondeten.  Saskia mag rijden van hem en ik ben blij dat ik daarom niet meemag.  Dan gaat ze ook over de snelweg en daar vind ik haar nog helemaal niet klaar voor.  Gelukkig komen ze heelhuids weer thuis.  Ricks methode van in het diepe gooien lijkt te werken.

Omdat ik heel graag zalmburger eet, in plaats van runderhamburger, en Rick zin heeft in bier wat ze alleen daar verkopen, gaan wij nog samen naar Whole Foods.  We gaan vanavond dus buiten eten en nemen een bakje met allerlei soorten olijven, gemarineerde champignons en cornichons mee als borrelhapje. 

Dit alles draagt bij aan het vakantiegevoel dat ik al dit hele weekend heb.   Lekker relaxen met een hapje en een drankje.   Mijn glaasje rose komt uit Frankrijk, de olijven uit Spanje en Griekenland.  Rick merkt ook op dat we nergens heen hoeven om lekker te genieten.  Zo'n weekend thuis en geen verplichtingen is weleens heel erg fijn.

Als afsluiting van het weekend kijken Rick en ik de film "The Help" op Pay per View. Mijn hemel, het is of ik terug in Senegal ben. Opeens zie ik alles duidelijk. Onze Veronique daar die helemaal voor ons zorgde. Mannelijke bediendes waren er ook. We woonden daar "net als in de film" in de jaren zestig als Nederlanders. Opeens is het zo bekend!

Als kind was ik dol op de bediendes, maar ze waren wel allemaal Senegalees en echt ondergeschikt. Opeens voel ik me de Mae Mobley uit het boek/film! Vreemd hoe de film zo anders kan werken op mijn gemoed, dan het boek, dat duidelijk "gewoon" in het toen racistische zuiden van Amerika speelde. De film maakte het opeens groter voor mij, want in Afrika was het met Nederlanders "aan het hoofd" net zo. Mijn ouders behandelden hun bediendes heel goed, maar veel van dat heel ondergeschikte, omdat ze nu eenmaal zwart waren, speelde wel. Dit boeken de film vooral hebben nog eens extra mijn ogen geopend, dat is zeker!