Van alles gaande in en rond het huis

Het zonnetje schijnt blij als we opstaan.  Nu lijkt het werkelijk of we in een bos wonen.  We kunnen onze buren bijna niet zien.  Heerlijk vind ik dat en met de regen van de afgelopen weken is alles ook diepgroen.

Rick heeft mijn koffie al klaarstaan en ik eet een overgebleven proteine reep van Katja als ontbijt. Ik kan niet wachten tot de ijskast weer werkt!  Rick en ik vertrekken tegelijkertijd, hij naar zijn werk en ik naar de sportschool.

Daar doe ik wat cardio en dan komt Sharon vragen of we vroeger kunnen beginnen.  Dat vind ik natuurlijk prima. Vandaag is de enige keer personal training deze week.  Eens kijken of ik de zelfdiscipline ga kunnen vinden om nog een keer gewichten te doen.  Dat zou dan vrijdag moeten zijn, we zullen zien.

Na het halve uur doe ik nog cardio tot elf uur.  Deze sportschool is zo makkelijk te bereiken maar het is er vies en weinig keuze aan apparaten.  Ik neem me telkens voor naar Lifetime te gaan, maar dat neemt teveel tijd en dan zit Orion zo lang vast.  Eigenlijk zou ik dat abonnement op moeten zeggen, maar kan mezelf daar niet toe zetten, zucht.

Thuis wandel ik een flink stuk met Orion.  Die geniet duidelijk en gedraagt zich voorbeeldig.  Maar ja, hij krijgt dan ook iedere keer als hij naar mij kijkt een snoepje.  Hij trekt niet en we komen wel wat mensen tegen, maar de snoepjes zijn een prima afleiding.

Een half uur later zijn we terug en maak ik me gauw klaar. Ik haal lunch bij Chop't.  Ik heb zin in die heerlijke Melrose grain bowl salade, denkend dat vandaag de laatste dag is dat ik die kan bestellen.  Gelukkig blijkt dat die salades de hele maand juni ook voorradig zullen zijn.

Met het eten en een beker lekkere gember turmeric ijsthee haast ik me naar huis. Vanmiddag verwachten we een aantal mensen, die aan het huis gaan werken. Ik neem Orion mee het deck op en ga daar genieten van het heerlijke weer.

Alsof we in een bos wonen

De schoonmaaksters komen en daar is Orion al niet blij mee.  Dan gaat de deurbel.  Ik weet dat Harmony Ponds aan onze vijver gaat werken en meestal lopen ze gewoon de achtertuin binnen.  Om de een of andere reden blijft deze man echter aanbellen, wel vijf keer achtereen!

Natuurlijk moet ik eerst Orion veilig stellen en mijn eten zodat dat niet in een hondenmaag verdwijnt.  Ietwat geergerd open ik na de zesde keer bellen de voordeur.  De man maakt zijn excuses en legt uit dat hij aan de vijver gaat werken.  Prima en ik wijs de weg.

Zodra de mannen de achtertuin binnenlopen gaat Orion, die het deck niet afkan gelukkig, helemaal in volle blafmodus. Horen en zien vergaat me!  Ik kan hem af en toe afleiden met snoepjes, maar dan begint hij weer.

Rick belt dat hij onderweg naar huis is en daar ben ik super blij om! Vanwege de schoonmaaksters kan Orion niet naar binnen en ook de tuin niet in.  De snoepjes zijn wel een uitkomst en hij is af en toe rustig, maar ik krijg er een flinke hoofdpijn van.  Het is als een paar uur in een heel luid en slecht concert zitten!

Er is ook nog eens van alles mis met de vijver en onze vissen hebben het helaas niet overleefd.  De mannen zijn er dus uren en de schoonmaaksters ook.  Eindelijk wordt het rustig en neemt Rick Orion onder zijn vleugels.  Het is zo'n lieverd, tenzij er vreemden zijn.  Het medicijn helpt wel wat, maar ik denk dat het 's middags ook al aan het uitwerken is.

Moe van al het geblaf valt Orion meteen in slaap!  Rick gaat de voortuin maaien en ik eindelijk eens ontspannen, want ik ben net zo gestrest als Orion als hij zo ongelukkig is, al probeer ik het te verbloemen door hem lief toe te spreken.  Ik ben namelijk ook nog eens bang voor onze achterburen.

Rick weet dat dit niet de leukste middag was voor mij en stelt voor bij Maru te gaan eten.  Dat vind ik natuurlijk helemaal goed. Voor we vertrekken opent Rick per ongeluk de ijskast en opeens is die koud! 

Na bijna twee weken werkt het ding opeens weer en als het goed is komt er morgen een monteur.  Die willen we nog steeds zien, want zomaar twee weken niet werken is natuurlijk niet normaal.  Hoewel we niet precies weten wanneer hij weer ging werken, Rick dacht gisteren nog gekeken te hebben en de ijskast voelde nog warm aan.

Bij Maru nemen we plaats aan de sushi bar.  De rest van de mensen, die er eten, zijn duidelijk Koreaans.  Ik neem dan ook Koreaanse gerechten, de gestoomde mini broodjes met sla en rundvlees en dan de bibimbap.  Rick houdt het bij sushi wat ik liever in een Japans restaurant eet.

Het smaakt goed, maar ik vind de bibimbap nogal saai.  Ik doe er wat extra pittige saus op, maar er mist iets.  Dan weet ik wat het is, er zit geen vlees in.  Ik vraag of dat normaal is en dat is het niet.  Duizend verontschuldigingen en gauw wordt er een portie vlees voor me gemaakt en dan is het een heel stuk lekkerder!

Terug thuis hebben we geen hond meer aan Orion.  Die heeft zich moe geblaft vanmiddag. Morgen komen er weer een aantal mensen naar ons huis en Rick en ik bedenken strategieen waarbij we tenminste kunnen converseren met die mensen. 

Het zal de bench of het deck moeten worden, maar dan is er wel veel geblaf.  Ik denk erover Orion een extra kalmerende pil te geven.  Het is voor hem ook niet fijn zo gestrest te zijn.

Hij wil zo graag doen wat wij zeggen, maar ik kan zien dat het echt angst is voor Orion. De dierenarts zei daar goed op te letten, want dat maakt het enkel erger.  Achteraf gezien had ik hem vandaag rond lunchtijd zo'n pil moeten geven. 

Voor nu gaan we lekker ontspannen en is er morgen weer een dag.

Dag 4 Outer Banks: Nog een ochtendje strand en dan huiswaarts

Jammer genoeg is het mooie weer van gisteren verdwenen.  Ik kan bij het wakker worden al zien dat de zon niet schijnt.  Het heeft vannacht ook geregend en op de radar zie ik een onweersbui net te noorden van ons. 

Gelukkig schijnt er een waterig zonnetje als we gaan ontbijten.  Op Yelp heb ik goede dingen gelezen over het Treehouse cafeetje.  Alleen is het even zoeken waar dat is.  Het ligt mooi verscholen tussen de bomen in een parkachtig winkelcentrumpje.  De naam is dus zeer toepasselijk.

We bestellen ijskoffies en biscuits, die van mij met brie, een appel kip "burger", spinazie en rode chili's jam.  We smullen er buiten aan een tafeltje van, want het is heerlijk!

 

Vorig jaar kochten we mijn hangmat stoel bij Nags Head Hammocks en daar wil ik graag een voetstoel bij hebben.  De winkel is aan de overkant en we worden begroet door Dillan, dezelfde man die ons vorig jaar hielp.  Er ging met de stoel van alles mis dus hij herkent onze namen nog. De voetstoel is snel besteld en zal opgestuurd worden.

Terug in het appartement ruimen we op, brengen de recyclables en vuilnis weg en laden dan de van weer in.  We brengen de sleutels terug en checken uit.  Het was weer leuk een paar dagen hier.

Voor de lunch willen we eigenlijk nog een strandwandeling maken, maar het weer werkt niet mee.  Het regent af en toe dikke spetters.  De zee is ook veel wilder dan de afgelopen dagen en we vermaken ons een tijdje met het kijken naar een paar surfers.

Onze laatste lunch nuttigen we bij Fish Heads.  Dit keer neem ik de gestoomde garnalen, die ik al zo vaak langs heb zien komen.  Ik moet ze wel pellen, maar het is het helemaal waard want ze smaken zoet en pittig, super lekker!

Dan zit ons Outer Banks reisje er weer op en zetten we de bijna vijfhonderd kilometer tocht naar huis in.  Onderweg kopen we nog wat taffy (een toffeeachtig snoepje) voor de buren en ik waag er weer eens een telefoontje aan LG aan.

Er was ons beloofd dat we vrijdag voor sluiting gebeld zouden worden met informatie over een andere reparateur voor de ijskast.  Natuurlijk bleef het in alle toonaarden stil.  Nu word ik dan eindelijk doorverbonden met de afdeling, die de afspraken maakt, en voel ik me voorzichtig optimistisch dat er donderdagmiddag een monteur voor de deur zal staan.

De rit naar huis gaat redelijk makkelijk.  We stoppen een keer om te tanken en ik probeer eens een Bai drankje.  Het heeft watermeloen smaak en is lekker fris.  Dan komen we bij Quantico in een flink onweer terecht, het bliksem spektakel is prachtig.  Gelukkig rijden we net door het begin en missen we het ergste deel.

Thuis is het zo fijn om Orion weer te zien!  Hij heeft ons ook duidelijk gemist want hij komt constant knuffelen.  We zijn net op tijd terug voor alweer een onweersbui.  Als eten bestellen we makkelijk pizza van Zpizza.

Mijn Thai kip pizza met pindasaus

De hele avond blijft het door donderen en bliksemen.  Gelukkig is Orion niet bang zoals Cosmo was.  Hij knauwt lief verder op zijn botje. We hebben genoten, maar het is ook fijn weer thuis te zijn. 

Lief knauwen op zijn botje

Het ene na het andere onweer vanavond! (de paarse stip zijn wij)

 

Dag 3 Outer Banks: Strand en shoppen en meer

Alweer maakt de zon ons wakker wat op zich natuurlijk goed is, want dat betekent mooi weer. We willen echter niet  om half zeven al opstaan en proberen met onze lakens al dat licht te weren.  Dat lukt tot half negen en dan maken we ons klaar.

Het is inderdaad heerlijk weer en voor het ontbijt nemen we plaats aan een picknicktafel op het terrasje van de Duck Deli.  Het is hier heerlijk vertoeven, zacht briesje en precies de goede temperatuur. 

De koffie is lekker sterk en mijn gebakken eieren met ham en grits smaken heerlijk.  Rick heeft de French toast en ook die ziet er lekker uit.  De bediening is super vriendelijk maar niet snel en daarvoor verontschuldigt ze zich ook. Ze wil de koffie van de rekening halen ter vergoeding, maar vergeet dat telkens dus Rick zegt dat het niet uitmaakt.  Die $1,79 kunnen we ons nog net veroorloven.

In het appartement halen we onze strandspullen op en rijden naar het strand.  Eerst gaan we daar een stukje lopen.  We lopen langs de pier en zien een aantal schepen net voor de kust liggen.  Verderop is men bezig het strand op te vullen.  Dit blijkt een project van vele mijlen te zijn. 

De Outer Banks zijn barriere eilanden, die met de jaren veranderen door de zee. Tegenwoordig zijn er zoveel huizen vlak langs het strand dat men de natuurlijke erosie niet kan laten gebeuren. De schepen verderop pompen zand uit de diepe zee, die gebruikt wordt voor het aanvullen. 

Rick vindt het heel fascinerend en neemt er filmpjes van.  Ik vind het ook interessant maar geen foto's waard. Inderdaad is het strand hier veel nauwer dan verder naar het zuiden.  Het blijft een interessant gebied qua geschiedenis en geologie.

De vuurtoren op Hatteras Island, hier zo'n ander half uur rijden vandaan, werd zo'n twintig jaar geleden verplaatst omdat hij in zee dreigde te vallen door erosie.

Terug bij de van nemen we onze strandstoelen en parasol mee naar het strand.  Voor het eerst ooit hier gaan we eens een tijdje gewoon op het strand zitten en genieten. Ik heb een leuk boek en ik zou hier wel uren kunnen zitten.  Jammer genoeg heeft Rick minder leesmateriaal.

Hij gaat nog even op krabbenjacht en brengt mij er trots een terug.  Inmiddels is het al na enen en ruim tijd voor de lunch.  Mijn strandstoel begeeft het ook prompt en die van Rick staat op het punt. We gooien de stoelen dus meteen in de grote afvalbakken hier. 

Met wat moeite verlaten we het ontspannende strand.  We hebben nog zoveel op ons lijstje. Als eerste natuurlijk die lunch. Rick wil altijd graag bij lokale restaurantjes eten, die hij "dive bars" noemt.  Gelukkig heb ik de perfecte gevonden via Yelp, Goombays.

Geen toerist te bekennen hier, iedereen kent duidelijk iedereen.  Wij vinden nog een paar stoelen en de man naast mij grapt dat ik mag gaan zitten als ik hun rondje betaal. We lachen hartelijk, maar nee.

Op het menu staat een soft shell krab sandwich en daar kan ik geen nee tegen zeggen.  Rick neemt de gegrilde vis sandwich.  Het smaakt allemaal even lekker, de bediening is wat minder, hoezeer ze iedereen ook Honey, Dear en zelfs tot ieders vermaak een man Cupcake noemt.

Als we klaar zijn gaan we wat shoppen, voornamelijk voor mij. Ik ben geen grote winkel liefhebster, maar eergisteren zag ik een dame van mijn postuur met een mooie bikini.  Ik vroeg haar waar ze die gevonden had en dat was bij Shore Fit Sunwear.

Daar helpt de dame van mijn leeftijd me heel goed.  Eerst probeer ik een topje (want dat is mijn probleemgebied) van Sunsets, waarvan ik in het verleden ook bikini's heb gehad.  Dat zit echter niet lekker. Een andere bikini past perfect en die koop ik.

De volgende stop is Parrot Bay, Een leuke winkel met allerlei souvenirs. Hier koop ik een grappige Duck bedel voor mijn armband.  Ook vind ik iets voor Katja wat aan haar bruiloft doet denken.

Een van de dingen, die we hier graag doen, is midget golf (hier heet dat mini golf).  Rick en ik gaan naar Professor Hacker's Lost Treasure. Er is hier een gouden en een diamanten baan.  Wij krijgen de gouden toegewezen.

Rick en ik zijn goed aan elkaar gewaagd en als we zo'n anderhalf uur later de punten optellen heb ik met een punt verschil gewonnen!  Even overwegen we ook het diamanten parcours te gaan doen, maar we hebben dorst dus laten dat voor een andere keer.

Bij de Fish Heads bar op de pier is het een stuk minder druk dan vrijdagavond.  We krijgen dan ook snel een paar barstoelen.  Chase, de bartender, overhandigt ons drankjes en we luisteren naar het karaoke zingen.  Daar doen wat mensen mee die goede stemmen hebben.

Opeens zie ik Karen lopen waar we vrijdagavond kennis mee maakten. Dat is toeval!  Zij komen naast ons zitten en we kletsen gezellig.  Wij waren eerst van plan ergens anders te gaan eten, maar besluiten nu samen met Karen en Don garnalen taco's te bestellen.  Ze smaken prima!

Karen en Don gaan huiswaarts en we nemen afscheid tot wie weet volgend jaar.  Het is al laat als wij terug zijn in ons appartementje en ik laat dit blog dus tot morgen liggen.

Dag 2 Outer Banks: Wat Outer Banks geschiedenis in Manteo

We hebben goed geslapen al ligt onze slaapkamer ook hier op het oosten en word ik al om zes uur wakker van het zonlicht.  Ik probeer nog wat door te doezelen en dat lukt me tot een uur of acht.  Dan lees ik wat op mijn telefoon tot Rick ook wakker wordt, of althans op wil staan want ook hij had last van de lichte kamer.

Voor ons ontbijt gaan we naar Duck Donuts, dit is hun originele locatie.  We vinden nog net een parkeerplaats, maar er staat een lange rij!  Ik heb geen zin om te wachten want dat lange staan doet me alleen maar pijn.  Rick zegt dat hij wel wacht terwijl ik een picknicktafel bezet houd voor ons.

Dit schattige schildpadje zagen we ook, zo ongeveer loopt de rij voor de donuts!

Het duurt meer dan een half uur voor Rick tenminste besteld heeft en met ijskoffies terugkomt.  De donuts zijn niet veel later klaar.  Misschien verbeeld ik het me, maar ik vind ze hier lekkerder dan bij het filiaal vlakbij ons.  De maple icing met bacon blijft mijn favoriet.

Dan rijden we naar Corolla om daar op het strand waar de wilde paarden soms komen te gaan lopen.  Hier mogen alleen auto's met vierwielaandrijving rijden.  Wij parkeren de van dan ook een stukje voor het begin van het strand. 

Het is wat bewolkt en maar een graad of 24, dus er is geen paard te zien.  Die komen op hete dagen verkoeling zoeken en dat is het vandaag niet. Het is wel grappig de gestage stoet met Jeeps en trucks met allerlei vlaggen te zien.  Het is bijna een parade.

Jammer genoeg hebben de donuts mij brandend maagzuur gegeven en ik voel me niet lekker genoeg om ver te wandelen.  Gelukkig vind ik in de van nog een rolletje Rolaids wat me meteen beter doet voelen. 

Het weer is niet zo goed als we hadden gehoopt.  Niet lekker genoeg om op het strand te gaan zitten. We veranderen onze plannen dus enigszins en besluiten naar Manteo te gaan.  Dat plaatsje hebben we nog nooit bezocht en ligt op Roanoke Island waar de eerste groep Engelse kolonisten landden.

Onderweg gaan we lunchen bij het Outer Banks Brewing Station.  Rick is benieuwd naar hun bieren en neemt een "flight", een proeverij van vier van hun bieren.  Ik houd het bij een mimosa.  Als eten heeft Rick de bison burger en ik de tonijn "toren".  Wat een heerlijke salade is dat!!!

Wij zetten onze tocht naar Roanoke Island voort en moeten daarvoor over een lange brug over de Roanoke Sound.  De Roanoke waren een van de grotere (voor het gemak zal ik ze zo noemen) indianenstammen in deze omgeving.  Die naam komt ook in Virginia voor, een stadje daar heet zo.

Manteo blijkt een gezellig plaatsje met winkeltjes en restaurants te zijn. We zien een een houten wandelpad langs het water en in de verte een replica van een oud schip.  Daar zijn we natuurlijk in geinteresseerd en lopen de brug over erheen.

Dit blijkt een soort openlucht museum te zijn.  We betalen $10 en zien dan hoe de Indianen hier woonden.  Geen wigwams, maar ronde met huiden bedekte tenten is waar men in leefde.

Het schip is een perfecte kopie van de Elizabeth I, die de eerste kolonisten hierheen bracht.  Het is interessant te zien hoe vijftig (!) mensen op zo'n boot, want dat is het eigenlijk, helemaal de oceaan over voeren!  Er zijn twee mannen aanwezig, die interessant vertellen hoe het leven meer dan vierhonderd jaar geleden voor die mensen aan boord was.

Geschiedenis, het zal de regelmatige lezer niet ontgaan zijn, is altijd mijn ding.  Ik kan wel uren luisteren naar hoe het "toen" was. We lopen nog door een opgezet dorpje van de Engelsen, anderhalve week na hun aankomst, en leren dat ze oesterschelpen gebruikten om hun huizen te bouwen.

Om drie uur begint de film en die is erg onverwacht. Geen documentaire over de omgeving maar het verhaal van de Indiaan Skyco en zijn vrienden Manteo en Wanchese.  Het is een mooi verhaal, Manteo was de Indiaanse gids van de Engelsen, terwijl Wanchese de Engelsen niet kon velen en Skyco bevond zich in het midden. 

Grappig genoeg liggen de plaatsjes op Roanoke Island net zo.  Manteo is in het noorden, Skyco in het midden en Wanchese in het zuiden. We weten nu dus waar de namen vandaan komen.  Als we naar buiten lopen zien we allerlei bliksemschichten ten noorden van ons en we besluiten het eiland nog even af te rijden en Skyco en Wanchese te bekijken.

Die twee plaatsjes stellen niets voor, Manteo is duidelijk het leukst.  Op de radar zie ik dat het in Kitty Hawk en Kill Devil Hills nog flink aan het onweren is.  Toch rijden we terug en het blijft droog, ondanks zeer dreigende luchten voor ons.

We stoppen bij Kitty Hawk Kites waar we een paar vrolijke shotglaasjes, een nieuwe bij voor het deck en een klein eendje voor mijn verzameling kopen.  Dit is zo'n leuke zaak dat we er nog een tijdje rondkijken, want buiten dondert het zo hard dat het gebouw schudt!

Tegen de tijd dat we weer buiten zijn is het even droog en precies op tijd halen we het naar de van.  Dan plenst het weer met de dikste regendruppels, die ik me kan bedenken.  Rick en ik bedenken wat we nu willen doen.  Rick heeft het perfecte idee!

De rage tegenwoordig is Speakeasy bars.  Tijdens de Prohibition in de jaren twintig in dit land was alcohol verboden.  Clandestine bars waren er natuurlijk toch en werden speakeasies genoemd.  De bars waren meestal ergens achter in een winkel en men moest een paswoord hebben om binnen te komen.

Wij rijden naar Grandstaff & Stein, Booksellers.  Daardoor denk je naar een boekhandel te gaan.  Als we er binnenlopen staat de hostess inderdaad in een wat een boekenwinkel lijkt. Ze begroet ons vriendelijk en de bartender staat er ook.

Als we aangeven dat we een drankje willen komen drinken vragen ze om het paswoord.  Dat weten we niet, maar gelukkig maakt dat niet uit.  Er zijn speakeasies waar je niet binnen komt tenzij je het paswoord weet, dus we slaken een zucht van opluchting.

Josh, de bartender, is begonnen met deze speakeasy in Richmond waar Saskia studeert. Daar is het een enorm succes, hier moet het duidelijk nog van de grond komen, want wij zijn de enige klanten.  Josh vertelt ons van alles en de cocktails zijn ook ontzettend lekker!  Deze willen we in Richmond ook weleens proberen.

Op weg naar ons restaurant voor vanavond stoppen we nog even in het appartement.  Daar verkleedt Rick zich snel en dan gaan we op weg naar Corolla voor het avondeten.

We hebben een reservering bij Oceanfront Grille waar we gisteren drankjes en een voorafje hadden.  We krijgen weer Brandy als serveerster en vriendelijker kan het niet.  Het is wel koel met een frisse wind en ik ben blij met mijn jasje en zelfs mijn servet helpt wel wat op mijn blote benen.

Zoals ik had gehoopt hebben ze soft shell krabben op het menu. Die hebben een kort seizoen en gisteren hadden ze hem net niet meer tot mijn teleurstelling.  Hier krijg ik twee heerlijke kort gefrituurde krabbetjes.  Rick vindt zijn maal ook voortreffelijk.

Brandy maakt het af, want zij is zo vriendelijk. We beloven volgend jaar zeker terug te komen (als we dan weer deze kant opkomen althans, maar dat denk ik wel).  Brandy weet dat zij er zal zijn.  Haar poging tot een "echte" baan bij een bank mislukte, zij miste de vrolijke mensen.  Ik kan me daar wel in verplaatsen als gids van toeristen.

Op de terugweg stoppen we nog even bij de OBX winkel.  Daar zag ik vanochtend caramel en chocolade Mentos en die kreeg ik niet uit mijn gedachten. Rick koopt een rol en ik eet er meteen een. Vroeger deelden we tijdens de Internationale Avonden van de kinderen Mentos uit als Nederlands snoepje. Dat is het jammer genoeg niet meer, volgens mij.

In het appartement gaan de voeten omhoog en de tv aan, lekker gedachten op nul. Hoewel mijn gedachten dat nooit zijn.  We hebben weer een heerlijke dag achter de rug!

Dag 1 Outer Banks: Strand en vuurtorens

Al om half zes word ik wakker door het licht in de kamer.  De zon komt op en laat een mooie oranje roze lijn zien. Ik neem gauw een foto (die helaas mislukt) en probeer dan weer verder te slapen.  Een half uurtje later word ik echter verblind door de zon en besluit toch maar even de gordijnen dicht te trekken.

Dan val ik weer in een slaap vol dromen. Pas tegen half negen word ik daaruit wakker en dan is Ricks kant van het bed leeg.  Hij is ook duidelijk niet in de kamer, dus ik vermoed, terecht blijkt later, dat hij koffies is gaan halen.

Als Rick daarmee terugkomt ben ik inmiddels gedoucht en ingepakt.  Ik geniet van mijn ijskoffie op het balkon met zicht op de heel blauwe zee.

Opeens zie ik een hele groep dolfijnen langs zwemmen en roep Rick.  Helaas ligt mijn fototoestel in de van en met mijn telefoon zie je een paar zwarte stipjes.  Het is wel een geweldig gezicht, die mooie dieren.

Het hotel biedt gratis ontbijt, maar Rick vond het maar niets en bovendien is het al gesloten als wij net na half tien beneden komen.  Wel vroeg voor een weekend ontbijt om al te sluiten!  Maar goed, we waren toch niet geinteresseerd.

Gisteravond zag ik dat het Old Nags Head Cafe vlakbij ontbijt serveert.  Daar krijgen we meteen een tafeltje en bestellen beiden een omelet.  Voor mij met groentes en zonder kaas, voor Rick Cajun, dus pittig, met cheddar kaas. 

We hebben er beiden wat salsa bij, maar die blijkt zoet te zijn wat niet echt lekker is met een omelet. Het is niet om over naar huis te schrijven, maar zoals Rick zegt vult het de magen, is niet zwaar en ook niet duur. Helemaal goed, dus.

We checken uit het hotel en doen onze bagage in de van.  Dan gaan we een lang stuk op het strand lopen.  Het is best warm met een vochtige graad of dertig, maar het koele water voelt goed aan.  Erin zwemmen is me te koud, maar pootje baden is lekker.

We lopen een kilometer of vier naar een pier, maar dan protesteert mijn blaas en durf ik niet helemaal tot die pier te gaan.  Toch hebben we als we terug zijn bij het hotel bijna acht kilometer gelopen.  We maken even een pit stop en vertrekken dan.

Een bezoek aan de Outer Banks is wat mij betreft niet compleet zonder het beklimmen van een van de vuurtorens.  Die van Bodie Island is onze favoriet.  Het is er druk als we aankomen en de eerste voorradige kaartjes zijn voor tien over twee.  Aangezien we nog niet geluncht hebben besluiten we kaartjes voor tien voor drie te nemen zodat we eerst kunnen lunchen.

We weten al waar we dat willen doen.  Mama Kwan's is een leuke tiki bar en grill.  Tot onze verbazing is het er vrij leeg als we tegen enen binnenlopen.  We hebben dan ook zo stoelen aan de bar.  Niet veel later is er een wachttijd dus wij hadden veel geluk!

Het is hier gezellig en het menu heeft allerlei lekkers.  Dit keer kies ik de Oosterse salade met tonijn.  Daar krijg ik absoluut geen spijt van!  Ricks burger met gegrilde ananas ziet er ook zeer smakelijk uit. 

Na het eten rijden we terug naar de vuurtoren.  Daar zijn we wat vroeg dus lopen eerst het houten pad af om het moeras te bekijken.  Daar zien we een paar blauwe krabben zwemmen, iets wat we nog niet eerder hebben gezien.

Bij de vuurtoren wordt ons verteld dat we het balkon boven niet op mogen.  Het waait daar veel harder dan hier beneden dus het is niet veilig.  We lopen de 219 treden naar boven en mogen als troostprijs het licht en de lens bekijken.  Dat is iets nieuws voor Rick en mij dus erg leuk!

Eenmaal weer beneden is het tijd om naar onze timeshare te gaan om in te checken.  Dat kan vanaf vier uur en we komen precies dan bij Barrier Island Station in Duck aan.  Rick gaat inchecken en komt een paar minuten later alweer terug.

We brengen onze spullen naar boven, want ons appartementje (eigenlijk twee appartementjes, maar we gebruiken alleen de grootste met zijn tweeen) is op de eerste verdieping. We ontspannen wat en dan stelt Rick voor om naar Corolla te gaan. 

Het is nog steeds jaren tachtig, maar tenminste schoon

Ten noorden van dat plaatsje zijn wilde paarden, die soms op het strand komen. Wij willen op dat strand gaan wandelen, maar er is geen parkeergelegenheid vlakbij.  Mijn voeten doen teveel pijn om nog ver te lopen dus we besluiten dat morgen weer te proberen met beter schoeisel voor mij.

Op de terugweg gaan we eens kijken of the Oceanfront Grille wat is en dat is het zeker!  Dit restaurant ligt in een prive buurt met wacht.  Die persoon wijst ons de weg erheen.  Het restaurant heeft een groot deck boven zwembaden met zicht op zee.

Vandaag gaan we er slechts iets drinken en delen we de hush puppies, een typisch gerecht van het zuiden van de VS.  Het zijn gefrituurde maisballetjes en ze zijn verdomde lekker!  Natuurlijk absoluut niet gezond, maar daarom eten we er maar een paar.

Terug in ons appartement hebben we net genoeg tijd om ons op te frissen en dan vertrekken we naar Kill Devil Hills voor ons avondeten.  Eerst koop Rick nog een tas om drankjes in te koelen bij Sunsations. Als het weer morgen nog zo lekker is willen we ook wat op het strand gaan zitten.

Voor het avondeten hebben we gereserveerd bij een restaurant dat helemaal niet toeristisch is en in een woonbuurt ligt.  Vorig jaar ontdekten we het Saltbox Cafe en het is duidelijk populair bij de plaatselijke bevolking.  De meeste auto's hebben een North Carolina nummerbord en wij zijn een van de weinige Virginians.

Ons tafeltje is klaar als we het drukke restaurant binnenkomen.  Jammer genoeg staat de soft shell crab sinds vandaag niet meer op het menu, maar de gegrilde lokale tonijn met udon noedels en groentes smaakt voortreffelijk!  Rick heeft de crabcakes, die er ook zeer smakelijk uitzien.

Voor mij was dit meer dan genoeg eten, maar Rick heeft nog zin in een ijsje.  In Duck haalt hij dat, een pepermunt en chocolade ijsje bij Donutz on a Stick. 

Terug in het appartement komt er een flink onweer over ons heen!  Het kan hier zo ontzettend onweren, hopelijk duurt deze niet lang! Voor morgen wordt weer mooi weer voorspeld, hopelijk klopt dat!

Naar de Outer Banks van North Carolina

Rick en Orion zijn er al vroeg bij.  Ik herinner me vaag een hondenneus in mijn nek rond half acht.  Ik ben echter nog te moe en word tot mijn verrassing pas om half negen wakker.  Soms heb ik die slaap kennelijk hard nodig.

We halen ontbijt bij Starbucks en maken ons dan klaar.  Orion krijgt nog een wandeling en we doen strandstoelen, parasol en tassen in de van.  De buren zullen weer goed voor Orion zorgen, maar wat hadden we hem graag meegenomen.  Helaas laat onze timeshare geen honden toe.

Een kwartiertje later dan gehoopt rijden we de oprit af.  We hebben al gezien de I-95 in ons gebied flink druk is. Die drukte omzeilen we en gaan een stuk zuidelijker die snelweg op.  Wat ik op mijn verkeersapp zie stemt me niet blij, maar gelukkig kunnen we de Express tolbanen gebruiken.

Ik zal wel nooit goed worden met selfies!

Daarmee rijden we langs ellenlange files en als we ons weer bij dat verkeer moeten voegen is de file bijna opgelost. Toch blijft het tot aan Fredericksburg zoals gewoonlijk flink druk.  Wat drie kwartier had moeten zijn wordt anderhalf uur, maar daarna schieten we lekker op.

Rond lunchtijd zijn we bij Williamsburg, altijd een favoriet plaatsje, althans van mij.  Rick heeft niet zoveel met dat geschiedenis gedoe, maar ik vind het juist leuk (al is Williamsburg feitelijk niet authentiek, maar meer een openluchtmuseum). 

Het plaatsje heeft ook veel leuke restaurants en ik herinner me The Hound's Tale, een restaurant met een hondenthema, maar heerlijk eten.  Jammer genoeg blijkt dat geen lunch te serveren en de andere restaurants aan deze straat ook niet.

Stiekem ben ik blij dat we nu naar het historische gedeelte "moeten".  Daar weten we het Trellis restaurant met een gezellig terras.  Gelukkig is er net een tafeltje vrij.  Aan het tafeltje naast ons zit een Nederlands gezin.  Ik wil dan altijd graag een praatje gaan maken, maar dat is misschien te Amerikaans dus ik laat het maar achterwege.


Het is heerlijk weer met een graad of zevenentwintig en een lekker briesje. Ik zou hier uren kunnen zitten! De krab en zalm cakes op een salade met vinaigrette, die ik bestel, zijn heel lekker.  Rick heeft een rosbief broodje wat hij ook met smaak opeet.

Dan moeten we weer verder, want we hebben nog bijna drie uur te gaan.  Gelukkig leidt Waze ons rond de ergste files en tegen vijven komen we in Nag's Head op de Outer Banks in North Carolina aan.  We zijn hier voor onze timeshare in Duck, maar daar kunnen we pas morgenmiddag in.

Vannacht logeren we in de Holiday Inn Express hier.  Dit is een vrij nieuw hotel wat meteen te zien is.  We worden super vriendelijk ontvangen en krijgen een kamer aan de straatkant.  Rick vraagt of er ook een zeekant kamer beschikbaar is. 

Dat blijkt het geval, maar wel duurder natuurlijk.  Rick wil eerst zuinig aan doen, maar als hij mijn pruillip ziet gaat hij ook overstag.  Nu hebben we dus een kamer met zeezicht en horen we de branding als de deur openstaat.

De verleiding is groot op het balkon te blijven zitten, maar we hebben trek en zin in een drankje.  We rijden naar de Fish Heads pier bar en restaurant.  We moeten wat ver weg parkeren dus verwachten al een heel druk restaurant.

Dat is het zeker, maar Rick en ik hebben enorm geluk want er gaat net een stel weg bij de bar. Ik bestel een bloody Mary sake cocktail en die is lekker licht. Ze hebben hier veel bieren waar Rick natuurlijk voor gaat.  We bestellen de gegrilde tonijn hapjes, een lekker voorafje.

Mijn telefoon doet niet aan goede flits, maar je ziet de zee in de verte

Het is hier heel gezellig, maar hun menu is beter voor lunch dan voor avondeten.  We besluiten ons dus te verplaatsen naar Tortuga Lie's voor ons diner.  Hier is het een drukte van jewelste en een wachttijd van drie kwartier op een tafeltje.

Aangezien dat tijdens dit drukke weekend overal wel het geval zal zijn zetten we onze naam op de lijst.  De bar is groot en we hopen daar voor die tijd een paar stoelen te veroveren.  Dat lukt inderdaad na zo'n twintig minuten.

Het gezellige van aan de bar eten is dat we vaak in gesprek raken met de mensen naast ons.  Zo biedt de jonge vrouw naast Rick ons ieder een conch fritter aan, want zij kan ze alleen niet op.  De man naast mij knoopt ook een gesprek aan. 

Als ik vertel van oorsprong Nederlands te zijn blijkt dat hun zoon getrouwd is met de oudste dochter van een Nederlandse kennis van mij die vlakbij ons woont.  Wat een kleine wereld!  Ze zijn duidelijk heel trots op haar en blij dat ze binnenkort hun eerste kleinkind kunnen verwelkomen.

Ons eten komt en ik heb de pasta met rivierkreeftjes en verse groentes.  Ik heb er geen moment spijt van, wat is het lekker!  Er zitten heel veel rivierkreeftjes in en lekkere verse paprika.  Gewoonlijk krijg je een bord pasta met wat ingredienten, maar dit keer zijn het ingredienten met wat pasta.

Kortom het is een gezellig en lekker maal.  Weer een restaurant om op ons lijstje te zetten als we hierheen komen.  We nemen afscheid van onze bargenoten en rijden terug naar het hotel.

Daar hebben we een tijdje de deur open om van het geluid van de zee te genieten.  Er vliegen echter allerlei bijtende insecten binnen dus jammer genoeg moet de deur na een tijdje dicht.  We computeren wat en lezen wat en zullen het niet laat maken. 

Podcast over mijn rondleidingen

Alweer is het grijs en grauw als we opstaan.  Het miezert wat, maar de temperatuur is prima met zeventien graden.  Rick maakt koffie voor mij en ik eet een Weight Watchers Smart Ones ei en ham gerecht uit de magnetron. 

Een eekhoorn familie heeft ons deck gevonden en Orion wordt er helemaal gek van!

Zo nat zijn de bloemen

Dan haast ik me naar de sportschool, terwijl Rick LG weer eens belt om te kijken wanneer we eindelijk weer een werkende ijskast zullen hebben. Ver komt hij niet ondanks allerlei beloftes.  We hebben nog steeds geen afspraak om het apparaat gemaakt te krijgen!

Voor de personal training begint doe ik veertig minuten cardio.  Ik heb veel pijn dus van harte gaat het niet.  Het valt me ook op hoe vies het hier is.  Ik liet dinsdag een blauw stukje van een waterfles vallen en dat is er nog steeds! Overal ligt stof, bah!

Als Sharon me komt halen voor mijn personal training laat ik haar zien hoe dat blauwe stukje daar al twee dagen ligt en volgens mij is er al sinds het weekend niet schoongemaakt!  Sharon is het met me eens en stuurt een sms naar de eigenaresse.  Ik vind properheid het belangrijkste in een sportschool waar tenslotte allerlei ziektes kunnen rondwaren als het vies is.

Het halve uur personal training gaat snel.  Na afloop haast ik me naar huis waar ik Orion snel uitlaat.  Dan maak ik me klaar om naar Maryland te gaan.  Ik rijd naar de Irish Inn at Glen Echo. Dit restaurant bestaat al heel lang en vroeger kwamen we er weleens als de kinderen in het nabije park met o.a. een draaimolen gespeeld hadden.

Hier heb ik om half een afgesproken met Pascal, die podcasts maakt met Nederlanders, die in de omgeving van Washington wonen.  Ik ben er al om twaalf uur dus wacht even in de auto. Tegen half een ga ik naar buiten, maar zie niemand, die Pascal zou kunnen zijn.

Bij de hostess vraag ik of er misschien al iemand is die op een ander wacht.  Dat is niet het geval, maar dan zie ik achter haar een man met een laptop zitten.  Ik ga eens kijken en dat is inderdaad Pascal.

We maken kennis en kletsen wat ter introductie. Dan bestellen we lunch, voor mij een kop gazpacho en de gerookte zalm met bruin brood.  Pascal heeft een halve wrap en champignonsoep.  Hij zet een toepasselijk oranje gekleurde microfoon tussen ons in en begint, tussen de happen van het heel lekkere eten door, het interview voor de podcast.

Het onderwerp is natuurlijk mijn rondleidingen.  We praten over de leuke plekjes in Washington en erbuiten.  Ik geef tips hoe je kunt luisteren naar het Huis van Afgevaardigden of de Senaat en natuurlijk prijs ik de Library of Congress aan als een plek waar veel toeristen niet van afweten. 

Na het interview praten we nog een tijdje na en dan moet Pascal zijn zoontje van school halen.  Saskia sms-t net wanneer ik thuis zal zijn en ik stuur terug dat ik er over een half uurtje zal zijn.  Ik ben benieuwd naar de podcast en zal hier posten als die online staat.

Thuis wacht Saskia me al op.  Zij stopt hier even onderweg naar Katja en gaat dan naar haar vriendin in New Hampshire. Ze wil graag snacks halen bij Whole Foods voor ze die lange rit gaat maken.

Orion gaat mee in de van, nu het nog kan en niet te heet is.  Saskia rijdt voor mij uit.  Zij koopt haar dingen en dan nemen we weer afscheid.  Voor het avondeten zal Saskia bij Katja zijn, die een veganistisch quinoa gerecht voor haar maakt. Zo leuk om de meisjes zo samen te weten!

Inmiddels schijnt de zon warempel en is het lekker genoeg om buiten te zitten. Orion en ik genieten van het deck, hoewel er heel wat gelegenheden zijn voor hem om te blaffen.  Gelukkig heeft hij al door dat hij een snoepje krijgt als hij ophoudt. 

Vanavond is mijn maandelijkse "happy hour" bij Pazzo Pomodoro voor de dames, die ik in Vienna ken.  Dit keer is het gewoon druk! Er komen maar liefst zes dames en het is erg gezellig.  Voor we het weten is  het zeven uur en is het happy hour voorbij.

Rick komt ook net en kent de meeste dames dus er volgt nog een kort gesprek.  Dan rekent de een na de ander af en blijft alleen Kirsten, mijn Deense vriendin, nog over.  Zij wil ook afrekenen, maar Rick en ik nodigen haar uit te blijven om te eten.  Dat neemt ze graag aan.

Wij, en vooral Rick, hebben Kirsten al lang niet gezien dus er is heel wat bij te praten.  Rick en ik genieten van een pizza en Kirsten neemt de capellini met tomatensaus.  Pas tegen half negen nemen we afscheid. 

Voor Rick (en mij) is nu een korte vakantie begonnen, want dit weekend is Memorial Day weekend. Morgen gaan we naar "het strand" zoals ze dat hier noemen.  Dat "strand" hier is nogal uitgebreid van New Jersey helemaal naar North Carolina en wij gaan naar North Carolina.  Het volgende blog dus van "het strand"!